Akcja filmu toczy się w latach 30. ubiegłego wieku w Krynicy Górskiej. Przemysłowiec Widmar (Mariusz Dmochowski) przez przypadek dowiaduje się, że jego młoda żona Rebeka (Ewa Krzyżewska) ma romans z doktorem Tamtenem (Andrzej Łapicki). Rozpoczyna śledztwo, aby sprawdzić, czy jego przypuszczenia są prawdziwe.
- Reżyseria
- Janusz Majewski
- Aktorzy
- Ewa Krzyżewska, Mariusz Dmochowski, Andrzej Łapicki
- 1 osoba lubi
- 1 osoba chce obejrzeć. obejrzy
Ewa Krzyżewska
Mariusz Dmochowski
Andrzej Łapicki
Włodzimierz Boruński
Edmund Fetting
Grażyna Staniszewska
Andrzej Mrowiec
Krystyna Stankiewicz
Bogusław Sochnacki
Andrzej Rausz
Józef Rosiński
Danuta Rinn
Akcja filmu toczy się w latach 30. ubiegłego wieku w Krynicy Górskiej. Przemysłowiec Widmar (Mariusz Dmochowski) przez przypadek dowiaduje się, że jego młoda żona Rebeka (Ewa Krzyżewska) ma romans z doktorem Tamtenem (Andrzej Łapicki). Rozpoczyna śledztwo, aby sprawdzić, czy jego przypuszczenia są prawdziwe. opis dystrybutora
- Premiera
- 1973-09-25 (kino)
- Wytwórnia
- Zespół Filmowy Tor
- Kraj produkcji
- Polska
- Wiek
- od 12 lat
- Czas trwania
- 100 minut
Daniel Koć krytyk
"Zazdrość i medycyna" zaspokoiło jedynie moją ciekawość, ale do klasyki polskiego kina przystaje tylko połowicznie. przeczytaj recenzję
Taśma filmowa mierzyła 2730 metrów. zobacz więcej
Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji
o filmie.
Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu:
Pozostałe
- Komentarze
- Nagrody
- Wiadomości
- Wytwórnie
- Seanse TV
- Repertuar
- Inne strony www
Proszę czekać…
Jaka piękna katastrofa! [2/10] |||
Potwornie pretensjonalny melodramat, który byłby nawet całkiem oglądalny (chociaż nie zaszkodziłoby, gdyby fabuła była poprowadzona w mniej chaotyczny sposób), gdyby nie to, że został nakręcony w kompletnie niepasującej stylistyce mrocznego, podlanego surrealizmem thrillera (ewentualnie dreszczowca noir), okraszonego równie mroczną i niepasującą muzyką Kilara. Przez cały seans człowiek ma nadzieję na jakąś fabularną przewrotkę, która usprawiedliwiłaby jakoś to, co widzimy na ekranie. Po czym film kończy się sceną, która wymiotną pretensjonalnością przebija wszystko co było wcześniej, pozostawiając widza z dojmującą ochotą rzucenia kapciem w telewizor.