Z odzysku

Właśnie przez takie filmy polska kinematografia interesuje mnie nie bardziej, niż problemy finansowe sąsiada mojej ciotki z Wałbrzycha. – Wszystko jest tutaj zrobione źle, począwszy na ciulowym scenariuszu, poprzez sraczkowaty montaż, skończywszy na BEZNADZIEJNYCH zdjęciach. Do tego kuleje aktorstwo, jedynie Braciak dawał radę z całego towarzycha, reszcie chyba się wydawało, że jak warknie i coś walnie (Pawlicki) albo chlipnie (ta Ukrainka) to już szczyt aktorskiej eskpresji.

A dlaczego scenariusz ciulowy? Bo próbuje mi sprzedawać jakieś badziewiaste pierdoły, o biednym chłopaczku, który jedyne większe pieniądze może zarobić tylko parając się lichwą. A konkretnie pracując jako mięśniak dla lichwiarza. W tle mamy oczywiście biedną matkę z dzieckiem, na dodatek z Ukrainy, dziadka, który się mądrzy, kumpla-piz*eczkę i kozaka, który z kozakiem ma wspólnego tyle, co Gracjan Roztocki. Oczywiście, wszystkie te do bólu archetypowe postacie osadzone są w syfiastych, brudnych realiach (jak to w polskim kinie), gdzie nie ma nadzie na lepsze jutro, wszędzie smród i tym podobne, turpistyczne bzdury. Rzygać się chce. Cała ta historyjka opowiedziana w niesamowicie wnerwiający, chaotyczny sposób, a irytacja pogłębiana jest przez kamerzystę, któremu najwyraźniej cały czas chciało się szczać, bo nie mógł chociaż przez chwilę stać spokojnie.

3/10

Dobry – solidny dramat naszej rodzimej produkcji, tym razem widzimy przemianę dorastającego chłopaka. Całkiem dobrze się ogląda, interesująca fabuła i przyzwoite wykonanie