Wideo Benny'ego 1992

SPOJLEROWO → Po seansie mam mętlik w głowie. Chłopak zabija dziewczynę, a potem jak gdyby nigdy nic przechodzi nad tym do porządku dziennego – je jogurt, umawia się z kumplem na dyskotekę, idzie do fryzjera. Kiedy wyjawia wszystko rodzicom, zachowują się jeszcze gorzej od niego – nic nikomu nie mówmy, bo nasza opinia będzie zszargana, bo synalek będzie wrakiem człowieka, kiedy wyjdzie ze szpitala psychiatrycznego, rozmowa o poćwiartowaniu zabitej dziewczyny i spuszczeniu jej kawałek po kawałku w toalecie… Podsumowując – to zgnilizna moralna. Bardziej od Benny’ego i jego zachowania przerażają jego rodzice.

8/10 – Uwielbiam w filmach Michaela Haneke kontrast między brutalnością wydarzeń i ich emocjonalną siłą, a bezemocjonalnym, wręcz dokumentalnym stylem kręcenia. "Benny’s video" jest chyba najbardziej reprezentatywnym przykładem ( obok "Miłości") stylu realizacji filmów przez Austriaka – statyczna kamera, która często nie obejmuje najważniejszych wydarzeń, zbliżenia na twarze i gesty wykonywane przez dłonie, długie i "zwyczajne" sceny. To sprawia, że wydarzenia są przedstawiane bardzo chłodno i bez nachalnego komentarza autora, a przy tym interpretacja jest bardzo łatwa i często bolesna dla widza, właśnie ze względu na brutalne wydarzenia.
"Benny’s video" jest najlepszym filmem jaki dotychczas oglądałem, który piętnuje akceptację przemocy i społeczną znieczulicę. W bardzo sugestywny sposób mówi też o roli rodziny i wychowania.
Niektórych może odstraszyć drastyczność scen, a właściwie jednej sceny – uboju świni, którym zafascynowany jest chłopiec. Poza tym to co najstraszniejsze rozgrywa się poza kadrem.
Wielkimi plusami są cały wspomniany przeze mnie wyżej sposób realizacji i świetne aktorstwo – Ulrich Muhe, który nigdy nie zawodzi i młody Arno Frisch ze swoim obłędem w oczach, który rozgrzewa się tu przed mistrzowską rolą w "Funny games".