Podstawą fabuły staje się prawdziwe wydarzenie – budowa miasta na brzegu rzeki Amur. Ani wieczna Tajga, ani rzeka Amur, ani rozkopana budową ziemia – wszystkie ogromne obiekty, które mogły zapełnić całkowicie kadr – nie przeszkodziły reżyserowi w realizacji jego zamysłu: wnikliwej obserwacji życia człowieka. W ciasnych przeludnionych barakach nie zagubiła się myśl reżysera, która wiązała ludzi i miasto, charaktery i budownictwo, byt i patos. Zwłaszcza ten ostatni nie mógł nie pojawić się w opowieści o budowniczych Komsomolska. Jego elementy pojawiły się jednak w montażowej deklamacji. Oto ludzie kładą się spać po ciężkiej pracy, powietrze w kadrze staje się gęste, nastaje ranek, kiedy trzeba aktywizować się do pracy w kanale. Robotnicy podnoszą więc budzik do ucha a następnie strzelają w sufit z zawołaniem: „Do kanału!”…