Zabić, jak to łatwo powiedzieć 2012

Głupi i głupszy realizują plan doskonały cwańszego zainspirowanego innym cwanym, a za to wszystko będą musieli razem zderzyć się łbami z rzeczywistością. Przyjdzie im beknąć, tym bardziej, że po drugiej stronie rozliczy ich za to całkiem sensowny koleżka, fakt ma swoje dziwactwa, ale takie małe. Poza tym, to trochę jakby wpuścić do przedszkola, do naiwnych maluchów, jakiegoś gimba czy licealistę, no i co on może z nimi zrobić jak mu wreszcie nerwy puszczą?! ;)      
Film całkiem dobry, ogląda się bez poczucia, że coś jest na siłę, momentami bardzo ciekawi, z kolei innymi wręcz wciąga, tu nie ma nic pewnego, nawet mafijny cyngiel może mieć przecież zły dzień, nie? A gdy mu się życie prywatne wali na głowę, to ma takich złych dni jeden po drugim ciurkiem ile tylko wlezie. Są momenty przestoju, są zwolnienia akcji i wtedy mamy przydługawe dialogi niczym u Tarantino, ale nie aż tak absurdalne. Na wyróżnienie jest scenka nazwijmy to wykonania wyroku, bardzo ładne spowolnienia, bardzo klimatyczne dźwięki jej towarzyszą, coś może nie strasznie nowego w kinie, ale bardzo rzadko widywanego.      
Dobry film, śmiało można oglądać i raczej mało kto się zawiedzie, ja polecam.      

Andrew Dominik to nie jest reżyser jednego filmu jak np:Michael Cimino ze swoim Łowcą Jeleni.Ostre dialogi jak u Wildera.Gandolfini i Pitt bardzo dobrzy.

Film dobry. Wciąga. Niezła obsada. James Gandolfini, Vincent Curatola, Ray Liotta, Richard Jenkins, Brad Pitt – dali radę. Polecam

[4/10] Dostateczny – Przegadany, nudny, bez rewelacji.

Mam kłopot z tym filmem – Za kilka lat nowy film Dominika może się okazać jedną z najbystrzejszych fabuł ukazującą przemiany społeczne w Ameryce, jednak teraz ta przyjęta przez reżysera konwencja może nieco drażnić. Film składa się z długich scen dialogowych, między którymi usłyszeć można z telewizji bądź radia wiadomości polityczne. Niestety, według mnie te mnożące się wstawki spikerów wypadają dosyć sztucznie, często wydają się nie mieć związku z tym, co dzieje się na ekranie.

Film sam w sobie jest nierówny. Niektóre dialogi to poezja, inne wypadają tragicznie. O dziwo, z obsady najlepszy okazał się Scoot McNairy. Mimo że jego postać jest dosyć irytująca, to on potrafił nadać jej cechy, dzięki którym widz może poczuć do niej sympatię.

Jednak po "Zabójstwie Jesse’ego Jamesa…" oczekiwałem czegoś znacznie więcej po Andrew Dominiku.

6/10