Rzeź

6,5 – No i konwenanse poszły się pieprzyć :) Nie jest źle, choć po Polańskim oczekuje się czegoś lepszego. Świetne aktorstwo

Dawno nie widziałem tak ciekawego filmu. Motyw małego pomieszczenia z kilkoma osobami, które dialogiem mają pociągnąć film zawsze mi się podobał.

7/10 – Oglądanie najnowszego filmu Polańskiego to czysta przyjemność. Obserwowanie jak z pozoru niewinna i błaha rozmowa zmienia się w tytułową rzeź, teatr świata, w którym wywlekane są problemy nie tylko obu małżeństw, ale także kondycji współczesnego świata. Budowanie napięcia przez powolne ruchy kamery, zwrócenie uwagi na rekwizyty, małe elementy powodujące całkowite zmiany akcji to tylko niektóre ze smaczków filmu. Oparta na dialogu "Rzeź" to także wielki popis gry aktorskiej, balansującej między komicznym wyrazem a pokazaniem pazurków przez bohaterów.

Rzeź widza – Roman Polański niejednokrotnie udowadniał,że doskonale potrafi poprowadzić historię zamkniętą w czterech ścianach, że wie jak budować relację bohaterów i stopniować napięcie. Większość jego filmów, które dane mi było zobaczyć to historie niebanalne, przykuwające uwagę i niosące za sobą chwile refleksji.
Niestety nie można tego powiedzieć o jego najnowszym filmie "Rzeź". Reklamowany jako najzabawniejsza i najbardziej szokująca historia roku, nie rozbawił mnie ani przez moment a tym bardziej nie zszokował.
Sytuacja wokół której toczy się akcja jest według mnie sztucznie skonstruowana, niemająca swojego odzwierciedlenia w rzeczywistym świecie. Co prawda plusem jest znakomita gra całej czwórki aktorów, jednakże nawet tak świetne aktorstwo nie potrafi wznieść się ponad banalność scenariusza.
Razi brak konkretnej pointy- ze spotkania dwóch par kompletnie nic nie wynika. Miało być zdemaskowanie fałszu i pokazanie prawdy o mentalności klasy średniej a wyszła podrzędna farsa z niesmacznymi (miejscami) scenami i patetycznymi dialogami.
Według mnie Roman Polański rozmienia się na drobne, tworząc kolejny film, który niczego nie wnosi do jego dorobku.

Gra aktorska! – Spotkałem się z opinią, że ta opowieść jest lepszą sztuką teatralną niż filmem długometrażowym. Osobiście jednak uważam, że film daje radę :) Ale abstrahując od fabuły czy poziomu żartu, bo te nie zawsze były wysokich lotów, muszę wyrazić swój podziw dla gry aktorskiej.
Wielkie brawa dla Waltza i Winslet – świetny ironiczny adwokat i jego żona. Reilly też pokazał kawałek dobrego kina jako pokorny mąż przemieniający się w niezłą bestię. Denerwowała mnie Foster, ale to ze względu na jej postać, a aktorsko nie można jej nic zarzucić.