Siła magnum

Niepokonany Clint Eastwood znowu w akcji. Lubię stare kino i lata ’70-te. Ogólnie przyjemnie się ogląda – daję 9/10.

ta część jest super jak i pierwsza polecam

7/10 – Klasyczny kryminał, znakomicie nakręcony i z wciągającym scenariuszem (chociaż też nie pozbawionym błędów i schematycznych rozwiązań fabularnych). Z ekranu aż bije klimat lat 70. No i w epicentrum wszystkiego jest przecież jeden z najbardziej charyzmatycznych bohaterów kina sensacyjnego, Brudny Harry. A Brudny Harry=niegasnący kult.

7/10

¹⁰

Callahan po raz drugi! – Druga część poczynać Brudnego Harry’ego jak na kontynuację trzyma dość wysoki fason. Co prawda zabrakło w niej tego specyficznego klimatu z części pierwszej, świetnie utrzymanego tempa czy nawet słynnej kwestii "Do u feel lucky?" wypowiadanej przez Eastwooda.

Nie wiem co dokładnie się stało, że producenci zrezygnowali z Dona Siegela – reżysera pierwszej odsłony przygód inspektora, a na jego miejsce obsadzili niejakiego pana Posta. Widać wyraźnie, że nie radzi sobie on z tym zadaniem. Niektóre sceny są bardzo drętwe, wręcz nawet kiczowate, a sekwencja z magnum rozpoczynająca film to przekombinowany bajer. Dobrze, że chociaż z Clinta nie zrezygnowali, bo czytałem, że Sinatra czaił się na tę rólkę…

Mimo wszystko – nie jest aż tak źle. Historia jest nawet niezła, z odrobiną napięcia, choć pod koniec lekko przewidywalna, rozwiązanie akcji także nie najgorsze.

Niech będzie +6/10