Pressboki

Festiwale i nagrody

Film pokazywany był na ponad 40 festiwalach, m.in.:

2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Rotterdamie – światowa premiera 2012 Festiwal Filmowy ARIZONA UNDERGROUND: WYGRANA: Najlepszy Eksperymentalny Film 2012 Międzynarodowy Festiwal Filmów w Genewie: Specjalne Wyróżnienie Jury 2013 Festiwal Filmowy w San Francisco: Nagroda Jury 2012 Międzynarodowy Festiwal Filmów Niezależnych w Istambule 2012 CPH:PIX Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Kopenhadze 2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Seattle 2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy T-mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu 2012 Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym i Janowcu n/Wisłą 2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Melbourne 2012 Fresh Film Fest w Pradze 2012 FilmFest w Hamburgu 2013 Festiwal Filmowy w Glasgow 2013 Międzynarodowy Festiwal Filmów i Muzyki w Chicago

Muzyka: Vitalic

Naprawdę nazywa się Pascal Arbez-Nicholas i urodził się w 1976 roku we Francji. Ma korzenie hiszpańskie i włoskie. Tworzy muzykę elektroniczną. Jego pierwsze single (1996, 1997) znane były jedynie miłośnikom muzycznego undergroundu. Później poznał Michela Amata (znanego jako The Hacker), który doradził mu, aby wysłał swoją muzykę do wytwórni Gigolo w Monachium. Ostatecznie wydała ona Poney EP (2001), płytę, która okazała się sukcesem. Utwór La Rock 01 stał się klubowym hymnem i wielkim hitem lata. W 2005 Vitalic wydał debiutancką płytę długogrającą OK Cowboy. Według jego oficjalnej strony internetowej (www.vitalic.org) wszystkie dźwięki na płycie są stworzone przez niego, jedyną naturalną rzeczą są tam jego emocje. Utwory z tej płyty zostały użyte w zwiastunie filmu Naissance des Pieuvres (Trahison) oraz w filmie Pleix pt. Birds (Poney Part 1). W 2009 roku artysta wystąpił na festiwalach w Reading i Leeds. Jego drugi album studyjny Flashmob został wydany 28 września 2009 roku. Pierwszym singlem był Your disco song.

O filmie

Znajdujemy się na bezludnej wyspie, czas i miejsce są nieokreślone. W morzu unosi się ciało, które w końcu przybija do brzegu. To Kaspar Hauser, następca tronu, który zniknął w tajemniczych okolicznościach, gdy był dzieckiem. Jego przeznaczeniem było to, że powrócił tu żywy, ale nie potrafi się odnaleźć w rzeczywistości, jego myśli są poplątane, rozumowanie zaburzone. Opiekuje się nim Szeryf, który pozwala mu zamieszkać w starym więzieniu. Jego pojawienie się wprowadza niepokój w jednostajność życia na wyspie. Kaspar będzie musiał dowiedzieć się, kto jest jego przyjacielem (Szeryf, Jasnowidz), a kto wrogiem (Pusher, Księżna). Jego pobyt na wyspie będzie, niestety, trwał krótko. Wkrótce chłopiec umrze i wróci tam, skąd przybył: do morza. Legenda Kaspara Hausera jest drugim filmem napisanym i wyreżyserowanym przez Davide Manulego. Jest to czarno-biały obraz nakręcony na taśmie 35 mm w konwencji surrealistycznego, postmodernistycznego westernu z udziałem niewielkiej liczby aktorów. Inspiracją dla reżysera były filmy klasyczne, takie jak: Kret Alejandra Jodorowskiego, Stalker Andrieja Tarkowskiego, Alphaville Jeana-Luca Godarda i Truposz Jima Jarmuscha.

Obsada

Vincent Gallo (dwie główne role: Pusher i Szeryf) Aktor, reżyser i muzyk. W początkach swojej kariery założył kilka zespołów muzycznych: The Good, The Plastics, The Gray i The Bunny (razem z Lukasem Haasem). Jednocześnie zajmował się fotografią, odnosił też sukcesy jako rzeźbiarz i malarz. Był związany z najważniejszymi galeriami Nowego Jorku, a w 2002 roku 120 jego prac zostało pokazanych w muzeum Hara (Japonia). Jego główną działalnością artystyczną jest jednak aktorstwo. Zadebiutował w filmie krótkometrażowym If you feel froggy, jump. Pierwszym dużym filmowym sukcesem Vincenta Gallo była nagroda na festiwalu w Berlinie za muzykę do filmu Erica Mitchella The way it is, w którym wystąpił również jako aktor. Od tamtego czasu zagrał m.in. filmach Arizona Dream (1993) Emira Kusturicy, Dom dusz (1993) Billego Augusta i Palookaville (1995) Alana Taylora. Jego najbardziej dyskutowaną rolą jest jednak kreacja w Pogrzebie Abla Ferrary. Krytyka i widzowie docenili również Oko w oko z życiem (1997), który Vincent Gallo napisał, wyreżyserował, w którym wystąpił i do którego napisał muzykę. Jest on również reżyserem licznych teledysków, np. Going inside Johna Frusciantego i Grounded zespołu My Vitriol. W 2003 powstał Brązowy królik, film, który spowodował skandal w Cannes. Na tym samym festiwali pokazywano Tetro z udziałem Gallo, w reżyserii Francisa Forda Coppoli. W 2010 roku Vincent Gallo dostał nagrodę aktorską na festiwalu w Wenecji za rolę w Essential killing Jerzego Skolimowskiego.

Claudia Gerini (Księżna) Urodziła się w Rzymie, gdzie po ukończeniu szkoły pracowała w agencji reklamowej. Brała udział w tworzeniu reklamówek Piaggio, Baci Perugina i Schweppes. W 1987 roku zadebiutowała rolą córki Lina Banfiego w komedii Stuff from rich. Następnie przeniosła się do Paryża, żeby uczyć się francuskiego. Zagrała tam też w kilku francuskich filmach. Po powrocie do Włoch wystąpiła w sztuce Angelo and Beatrice, którą w Teatro Colosseo wyreżyserował Francesco Appolloni. Jej pierwszym dużym sukcesem okazał się film Viaggi di Nozze Carla Verdonego, który zatrudnił ją również w Ubóstwiam Iris Blond, gdzie zagrała zmysłową kelnerkę. Rok później wystąpiła w Fuochi d’artificio, a w 2003 roku poprowadziła galę festiwalu w San Remo, razem z Pippem Baudem i Sereną Autieri. W 2004 stworzyła kreację żony Poncjusza Piłata w Pasji Mela Gibsona, zagrała też w Nieznajomej (2006, reż. Giuseppe Tornatore), Domu z koszmarnego snu (2007, reż. Federico Zampaglione), Grande, grosso e verdone (2008, reż. Carlo Verdone), Aspettando il sole (2008, reż. Ago Panini), a w 2009 roku dostała nagrodę Ciak d’oro za kreację w Diverso da chi (reż. Fabio Bonifacci).

Elisa Sednaoui (Jasnowidz) Urodziła się we Włoszech w 1987 roku. Wychowała się w kosmopolitycznym środowisku Luksoru, Paryża, Mediolanu i Kairu. Mówi po włosku, francusku, angielsku, hiszpańsku i arabsku. Po zakończeniu edukacji pracowała jako modelka, przeniosła się do Nowego Jorku i współpracowała tam z Vogue, V, Vanity Fair, Marie Claire i Harper’s Bazaar. We wrześniu 2007 roku zadebiutowała w pełnometrażowym Euroazjacie Sharunasa Bartasa. Zdjęcia kręcono na Litwie, w Rosji, we Francji, a obraz pokazywany był na festiwalu w Berlinie w 2010 roku. W 2008 roku wystąpiła w filmie krótkometrażowym La Baie Du Renard (reż. Gregoire Colin), a w 2010 zagrała Laurę w debiutanckim filmie Christophera Thompsona Bus Palladium. Jest muzą Karla Lagerfelda, który wybrał ją do kampanii reklamowej okularów Chanel oraz do kalendarza Pirelli (2011). Była również twarzą kolekcji Giorgio Armaniego.

Silvia Calderoni (Kaspar Hauser) Urodziła się w 1981 roku. W 2000 roku pracowała pod okiem choreografki i tancerki Moniki France przy widowisku Ceremony. Ukończyła szkołę filmową pod kierunkiem Casarego Roconiego. Grała w teatrach Valoca i Motus. W 2009 roku dostała nagrodę UBU w kategorii najlepsza aktorka przed 30.

Fabrizio Gifuni (Ksiądz) Ukończył szkołę dramatyczną Silvio D’Amico. Jego debiutem teatralnym była rola Orestesa w Elektrze Eurypidesa. Wystąpił w napisanym przez siebie monodramie Na specie de cadavere lunghissimo (Pewien rodzaj bardzo długiego trupa), który powstał na podstawie tekstów Pasoliniego i Smalvica. Za tę rolę przyznano mu nagrody Hystrio i Złotego Graala. W 2006 roku wystąpił w przedstawieniu I kiss your hands. A semiserious catalogue of Mozart’s letters (Całuję twoje dłonie. Półpoważny zbiór listów Mozarta), a w 2008 w Non fate troppi pettegolezzi (Nie plotkuj za dużo). Jego debiutem filmowym był La bruttina stagionata Anny De Franciski. Inne role kinowe i telewizyjne to m.in.: Vite in sospese Marca Turca, Echa dzieciństwa Gianniego Amelia (Złoty Lew na festiwalu w Wenecji), Hannibal Ridleya Scotta, Nasze najlepsze lata Marca Tullia Giordany, Dziewczyna z jeziora Andrei Molaioliego. Zagrał również główną rolę w Galantuomini (reż. Edoardo Winspeare, film pokazywano na festiwalu w Rzymie) oraz w dwuczęściowym serialu telewizji Rai Paweł VI. Nagrodzono go podczas festiwalu w Berlinie („Odkrycie kina Europejskiego”) oraz przyznano mu De Sica Prize. W 2004 roku dostał Srebrną Wstążkę za główną rolę w Naszych najlepszych latach. W 2005 dostał nagrody Flaiano, Ischia i nagrodę im. Rudolfa Valentino za interpretację postaci Alcida De Gasperiego.

Prasa o filmie

Legenda Kaspara Hausera Recenzja Marka Adamsa, SCREENDAILY.COM

Legenda Kaspara Hausera Davide Manulego to piękne czarno-białe zdjęcia, surrealistyczny humor, zapadająca w pamięć inscenizacja i nastrój pozornej bezmyślności. Wszystko to oraz sugestywne aktorstwo Vincenta Gallo tworzą mieszankę wystarczająco dziwną, aby zauroczyć publiczność festiwali, ale raczej zbyt trudną dla widza masowego.

W filmie usłyszymy disco, zobaczymy motocykle, latające spodki i kultowego Vincenta Gallo w dwóch rolach: Szeryfa (mówiącego po angielsku) i Pushera (mówi po włosku) – ubranego na biało miłośnika pokoju i muzyki disco, który przemierza zakurzone ulice miasteczka na motorze. Legenda Kaspara Hausera to seria rozdziałów, skomponowanych na zasadzie długich ujęć, wypełnionych wolno płynącymi, przeważnie improwizowanymi dialogami. Hauser – według legendy – pojawił się w tajemniczych okolicznościach na ulicy Norymbergi w 1828. Prawie nie potrafił mówić, a jego pochodzenie na zawsze pozostało zagadką. Manuli swoją wersję tej historii umieszcza na piaszczystej wyspie (zdjęcia kręcono na Sardynii), na którą Kaspar zostaje wyrzucony z morza. Główną rolę gra Silvia Calderoni, blondynka o chłopięcej urodzie, którą reżyser ubrał w dres i zaopatrzył w didżejskie słuchawki. Rządząca miastem Księżna (Claudia Gerini) czuje się zagrożona przybyszem i wysyła Pushera, żeby zorientował się w sytuacji. Fabuła pełni jednak u Manulego drugorzędną rolę. Dla reżysera najważniejsze są sugestywne, czarno-białe zdjęcia i rozwlekłe przemowy Galloa, którym towarzyszy muzyka euro disco. Legenda Kaspara Hausera to disco, motocykle, latające spodki (przynajmniej na początku i na końcu filmu) oraz kultowy Vincent Gallo w dwóch rolach. Oto prawdziwy artyzm.

Reżyser - Davide Manuli

Davide Manuli urodził się w Mediolanie w 1967 roku. Studiował w Nowym Jorku, w Instytucie Teatralnym i Filmowym Lee Strasberga oraz w Actors Studio. W tym czasie był m.in. asystentem Ala Pacino i Charly’ego Laughtona (1987-1992) . W 1992 roku wystąpił w Czarownym kwietniu Mike’a Newella (film zdobył trzy nominacje do Oscara i dwa Złote Globy). Rok później w 1993 wystąpił w filmie The Contenders Tobiasa Meineckego. Obraz został wyprodukowany przez Miloša Formana dla Columbia University i zdobył nagrodę dla najlepszej komedii na festiwalu w Houston. W 1995 zdobywa nagrodę Premio Solinas za scenariusz do Girotondo, giro attorno al mondo, a w 1996 opublikował książkę poetycko-fotograficzną La mia incapacità di stare al mondo (Nie potrafię być częścią świata). Manuli zrobił zdjęcia, wiersze napisał Fabio Paleari. W latach 1997-2006 nakręcił cztery filmy krótkometrażowe, film pełnometrażowy Girotondo, giro attorno al mondo i dokument Inauditi-Inuit! (plan zdjęciowy to okolice bieguna północnego). W 2005 pracował jako asystent Abla Ferrary w Rzymie oraz założył firmę produkcyjną Shooting Hope Productions (Beket, Legenda Kaspara Hausera). W 2008 nakręcił film Beket, którego premiera odbyła się na festiwalu w Locarno. W 2011 rozpoczął zdjęcia do Legendy Kaspara Hausera, którego premiera odbyła się rok później w Rotterdamie. W 2012 rozpoczął prace nad scenariuszem La parabola del Destino, który pisze dla Abla Ferrary i Charlotte Rampling. Aktorka potwierdziła, że wystąpi w filmie.

FILMOGRAFIA

AKTOR 1992 Czarowny kwiecień, reż. Mike Newell 1993 The Contenders, reż. Tobias Meinecke 1998 Girotondo, giro attorno al mondo 2006 Inauditi-Inuit! 2007 Nelle tue mani, reż. Peter Del Monte

FILMY KRÓTKOMETRAŻOWE Oh Péggy Oh!...Peggy yè yè A Pack of smockes Entre la chair et l'ongle, il y a la crasse Bombay: Arthur Road Prison – zwycięzca The Vela d'oro Festival of Bellaria w 1999 roku

FILMY O KRĘCENIU FILMU 2000 Contromano – film o kręceniu filmu Controvento Petera Del Montego

DOKUMENTY 2006 Inauditi-Inuit!

FILMY FABULARNE 1998 Girotondo, giro attorno al mondo: Festiwal Cittadella Fuji – Nagrody: dla najlepszego niezależnego filmu włoskiego i dla najlepszego aktora Festiwal filmowy Sulmona Cinema – Nagrody Silver Ovidio dla najlepszego reżysera i za muzykę 2008 Beket: MFF w Locarno – Nagroda FIPRESCI 2012 Legenda Kaspara Hausera

Wypowiedź reżysera

Kontekst historyczny: Mit Kaspara Hausera w historii kina

Minimalistyczny film Wernera Herzoga Zagadka Kaspara Hausera (1974) jest historycznie wiarygodną rekonstrukcją tajemniczego wydarzenia. Obraz jest częścią nurtu obejmującego reżyserów wielu narodowości kręcących swoje filmy w latach 70. Razem stworzyły one swego rodzaju serię opisującą w mniej lub bardziej wierny sposób to, co zdarzyło się na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Oprócz dzieła Herzoga należy tu wliczyć: Dzikie dziecko François Truffaut, Markizę O Erica Rohmera i Barry’ego Lyndona Stanleya Kubricka. Wszystkie te filmy w mistrzowski sposób opowiadają o czasach oświecenia.

Kaspar Hauser (prawdopodobna data urodzin: 30 kwietnia 1812, data i miejsce śmierci: 17 grudnia 1833, Ansbach) był nazywany dzieckiem Europy. Napisano na jego temat ponad 3000 książek, 14000 artykułów oraz liczne sztuki teatralne. Powstały też dwa filmy inspirowane jego życiem. Jeden z nich – Zagadka Kaspara Hausera Wernera Herzoga – zdobył Wielką Nagrodę Jury w Cannes w 1975 roku. Pisząc scenariusz swojego drugiego filmu, chciałem, żeby kontynuował on poetykę debiutanckiego Beketa (nagroda FIPRESCI na festiwalu w Locarno w 2008, obraz ten był pokazywany na ponad 60 międzynarodowych festiwalach). Dlatego też można powiedzieć, że tematycznie i narracyjnie Kaspar Hauser przejmuje pałeczkę – oba dzieła łączy bowiem wiele, np. to, że nakręciłem je na czarno-białej taśmie, oraz to, że generalnie dzieją się w miejscach odludnych, gdzie króluje natura, a nie cywilizacja. W obu filmach występuje też niewielu aktorów oraz podejmują one uniwersalną tematykę. Zazwyczaj mówiąc o krótkim życiu Kaspara Hausera, używa się rzeczowników “tajemnica” i “zagadka”, ponieważ trudno jest wyjaśnić to, co mu się przydarzyło. Ja dodaję to tego przymiotniki „surrealistyczny” i „deliryczny”.

Pisząc własną wersję życia Hausera, starałem się podkreślić, że dywagacje na temat tego, co naprawdę się zdarzyło, NIE MAJĄ sensu. Mamy po prostu dostęp do zbyt małej ilości faktów. Dlatego moje podejście polegało na poetyckiej reinterpretacji przy użyciu następujących metafor i archetypów: - Hauser wyłania się z nicości, z mroku, co symbolizuje jego wynurzenie się z morza; - pierwotnym światem Hausera jest bezludna wyspa; - ludzie, którzy go otaczają, są częścią gry, w której reprezentują dobro, zło i neutralność; - próba wyedukowania go (w moim filmie jest to próba zrobienia z niego DJ-a) jest absurdalna; - jego rzekomą “świętość” zobrazowałem groteskowymi cudami (łyżki i bańki poruszają się bez niczyjego udziału), których Kaspar dokonuje nieświadomie; - po śmierci Hauser wraca do nicości, do ciemności, czyli do morza...

Mówiąc najprościej, moja wersja życia Kaspara Hausera przewartościowuje równanie: KASPAR HAUSER = GŁUPIEC vs. ŚWIAT ZEWNĘTRZNY I SPOŁECZEŃSTWO = NORMALNOŚĆ Chciałem w poetycki sposób pokazać, że Kaspar jest być może mądrzejszy niż ci, którzy uważają go za postać z cyrku.

I tym razem, podobnie jak przy realizacji Beketa, posłużyłem się konwencjami westernu, surrealizmu i techno w celu stworzenia świata oderwanego od czasu i przestrzeni. Film nakręciliśmy na Sardynii w czasie pięciu tygodni. Vincent Gallo gra dwie główne role i mówi w dwóch językach: angielskim (jako Szeryf) i włoskim (jako Pusher). Davide Manuli

„Świat nazywa mnie szaleńcem. Jestem szalony, ty też jesteś szalony, świat też jest szalony. Szaleńcy nazywają mnie szaleńcem. Niektórzy szaleją na punkcie sławy i swojego nazwiska. Inni z powodu pieniędzy. Jeszcze inni z powodu ciała. Błogosławiony, który oszalał z powodu Boga; tym szaleńcem jestem ja!” Rang Avadhoot