Nimfomanka, część I

Felicity Gilbert – Mógłbym wymienić długą listę wad tego filmu, aczkolwiek takie kino albo się akceptuje w całości, albo salę kinową omija z daleka. W moim przypadku, część drugą spotka to drugie. 3/10.
PS. Felicity Gilbert to jedyny jasny punkt tego filmu. Jeśli pojawi się w drugiej części dajcie mi znak, może wtedy jednak się wybiorę.

Polscy krytycy filmowi promują Nimfomankę – Świetny artykuł Piotra Plucińskiego, warto zapamiętać te twarze i nazwiska, oraz postawić sobie pytanie odnośnie ich dziennikarskiej wiarygodności. Jak teraz spojrzeć na ewentualną recenzję czy artykuł na temat filmu który reklamują? Albo w ogóle na jakąkolwiek recenzję?
http://gorna-polka.pl/mieszane-uczucia-po-sesji-polskich-krytykow/

O ile wcześniej wiedziałem, że teksty Żurawieckiego, Felisa, Tatarskiej czy Zaborskiego są bardzo mało wartościowe, bo przesiąknięte jedyną, słuszną ideologią, i nigdy nie traktowałem ich poważnie, to ale sądziłem, że Ryszard Jaźwiński, pasjonat z radiowej Trójki wplącze się w taką akcję.

Dziwny poradnik wędkarstwa… pozytyw filmu to super kawałek Rammstein. Szoku żadnego nie spotkałem, jak np. przy jego późniejszym filmie o mordercy Jacku.

6.5/10 – Nie jestem pewien czy lepiej traktować i oceniać obie części "Nimfomanki" jako jedność czy jako oddzielne filmy. To właściwie ten sam film, bo historia jest ta sama, ale jej etapy mocno się od siebie różnią. Przez to też obie części mają duże różnice i różnie je odebrałem. Myślę, że von Trier podzielił swój film nie tylko ze względów praktycznych, ale także dlatego, że pierwsza część jest zdecydowanie łagodniejsza i może zachęcić widzów nieprzyzwyczajonych do takiego kina do obejrzenia zakończenia tej historii, która jest zdecydowanie bardziej odpychająca i całkowicie pozbawiona niewinności, która jeszcze przebijała na początku opowieści.

Pierwsza część jak najbardziej spełnia swoją rolę – zaciekawia i angażuje. Bardzo dobrze wypadła Stacy Martin w swoim debiucie i to głównie dzięki niej można czuć empatię względem Joe. Nie mogę tego samego powiedzieć o Charlotte Gainsbourg, do której już chyba jestem całkiem zrażony po "Antychryście" (1/10).
Drażniła mnie mocna absurdalność całej sytuacji – sama forma rozmowy Joe z Seligmanem. Jednak wg mnie najsłabszym punktem tej części był Rozdział 3 (z Umą Thurman) – całkowicie nienaturalny, jakby siłą wstawiony w środek opowieści. Miał on kształt psychodramy, przedstawienia aktorów dla samych siebie i dla von Triera. Cały film traktował temat poważnie, zaś Rozdział 3 to czysta farsa.
Szkoda trochę, że przy ocenie pierwszej części Nimfomanki nie można całkowicie odciąć się od drugiej części. Powiedziałbym, że jest ona na poziomie "Wstydu" McQueena.

Fajny pomysł na dialog. Technicznie dobry, czasem absurdalnie śmieszny, czasem obrzydliwy.