Sentymentalny powrót do lat dziecinnych 8

„Niekończąca się opowieść” to film oparty na motywach powieści Miechaela Endego „Nie kończąca się historia”.

Choć obraz znacznie odbiega od swojego powieściowego pierwowzoru, na zawsze bardzo pozytywnie wrył się w pamięć szczególnie młodych widzów, którzy licznie widzieli go w kinie, w połowie lat 80-tych. Może gdyby jego twórcom udało się nakręcić kontynuację, opartą na drugiej połowie książki, całość filmowa zyskałaby na tym jeszcze bardziej. Można powiedzieć, że dla zwolenników przynajmniej względnej wierności adaptacji filmowej względem danej powieści, jedyną wadą może być mimo wszystko dość znaczne spłycenie przesłania przekazanego przez pisarza, a także dość duże zubożenie pod względem artystycznym.

Zajmijmy się teraz samym filmem, bez odwołań do powieści. Co w nim takiego jest, że trudno o nim zapomnieć, a tak wielu widzów przez wzgląd na sentyment, pomimo upływu lat, nadal ma go w swojej filmotece? Efekty specjalne z perspektywy czasu mogą się wydawać banalne, ale ze względu na to, że film nakręcono 20 lat temu trzeba na nie spojrzeć nieco łaskawszym okiem. Np. twórcom świetnie udało się odtworzyć Skałojada czy Prastarą Morlę. A takie miejsca jak Bagna Smutku, Południowa Wyrocznia, czy Wieża z Kości Słoniowej mają charakterystyczną dla siebie atmosferę, którą trudno by było powielić. Duże wrażenie, szczególnie na młodym widzu, który ogląda ów film po raz pierwszy, powinna zrobić Nicość „rozszarpująca” i pochłaniająca Fantazję.

Ogromnym plusem jest muzyka. I nie chodzi tylko o znany na całym świecie hit, piosenkę tytułową. Każdy kawałek, towarzyszący konkretnej scenie lub scenom łatwo wpada w ucho, ale nie jest na tyle banalny, aby szybko zostać zapomnianym i być po prostu jednym z wielu motywów, zasłyszanych podczas oglądania filmów. Muzyka jest wspaniałym tłem, ilustracją wydarzeń, wręcz ich dopełnieniem. Także współtworzy klimat filmu i tym bardziej czyni go niezapomnianym.

Trudno też skrytykować grę aktorów. Wprawdzie Bastian nie jest tu wiernym przedstawieniem niezdarnego i raczej brzydkiego chłopca z powieści, ale grający go Barret Oliver dobrze poradził sobie z rolą. Pewnie są role, które stawiają przed bardzo młodym aktorem jeszcze większe wyzwania i wymagania, ale akurat w tym filmie najmłodsi przyczynili się tylko do powstania całkiem udanego obrazu.

Polecam obejrzenie „Niekończącej się opowieści”, ale także przeczytanie książki. Jeśli ktoś lubi filmy i książki tego rodzaju, przeczytanie powieści nie powinno raczej zniszczyć pozytywnego wrażenia, pozostawionego przez film.