Historia zaczyna się, gdy Geralt jest jeszcze małym chłopcem. Pewnego dnia do domu jego rodziców przyjeżdża stary wiedźmin. Chce zabrać dziecko, obiecane mu dawno temu na mocy tzw. prawa niespodzianki. Rodzice jednak nie zamierzają oddać jedynaka. Ojciec próbuje walki, lecz zostaje szybko obezwładniony. Matka w rozpaczy rzuca za odjeżdżającym synem zaklęcie, że nigdy nie będzie wiedźminem. Mały Geralt trafia do górskiej twierdzy Kaer Morhen. Tu od dawien dawna mali chłopcy są poddawani mutacjom, magicznym próbom i szkoleniu, by przekształcić się w wiedźminów - niezawodne maszyny do zabijania potworów.

Geralt ma około dwudziestu lat. Po pomyślnie przebytych próbach: Gór, Snów i Traw, wraz z innymi kandydatami na wiedźminów odbywa szkolenie w Kaer Morhen. Geralt odznacza się nieprzeciętnymi umiejętnościami i zbyt ludzką empatią, dlatego jest szykanowany przez starszych wiedźminów. Wystawiany na coraz cięższe próby, inteligentnie omija zastawiane na siebie pułapki, czym jeszcze bardziej rozsierdza swoich nauczycieli. W dodatku chłopak zakochuje się w wiedźmince Adeli. Ponieważ wiedźmini nie mogą ulegać namiętnościom, krótki romans szybko się kończy, ale Geralt coraz częściej zastanawia się nad swoją ludzką naturą. Wobec pogarszającego się stanu zdrowia kapłana Vesemira, władzę powoli przejmuje Sorel. Kiedy zasadzki zastawiane na Geralta nie skutkują, ten zaczyna knuć kolejny spisek. Podczas egzaminu kończącego naukę w Kaer Morhen chłopak musi stanąć do walki ze sławnym mistrzem miecza Thornwaldem. Jeśli wygra - zostanie pełnoprawnym wiedźminem.

Geralt zakończył naukę w górskiej akademii Kaer Morhen i teraz wędruje po świecie z misją obrony ludzi przed potworami. Na początek musi się jednak zmierzyć z drugim człowiekiem. W leśnej głuszy wiedźmin pomaga dziewczynie, którą próbuje zgwałcić grupa żołdaków. Po raz pierwszy łamie więc wiedźmiński kodeks, który zabrania mu zabijania ludzi. Uratowana dziewczyna to księżniczka Renfri, która uciekła z domu i chce przystąpić do bandy leśnych zbójników, aby w przyszłości zemścić się na swojej macosze. Geralt doświadcza z jej strony pogardy i odkrywa, że księżniczka jest zepsuta i dwulicowa. Następnie Garalt ratuje życie driadzie Morenn, którą napada leśny wij. Stan driady jest poważny, gdyż wcześniej została zaatakowana i postrzelona przez ludzi. Magiczne mikstury wiedźmina pomagają jej odzyskać zdrowie. Morenn zakochuje się w Geralcie, jednak on postanawia nie angażować się w ten związek i odwozi driadę w jej rodzinne strony.

Geralt przybywa do pewnego miasteczka w okolicy którego grasuje bazyliszek. Geralt przyjmuje zlecenie na zabicie potwora. W czasie gdy wiedźmin walczy z bazyliszkiem, do jego skąpego majątku dobiera się dwóch miejscowych złodziejaszków. W obronie dobytku Geralta staje rycerz Borch Trzy Kawki.

Opętany miłością do czarodziejki Yennefer, Geralt postanawia z nią zamieszkać i spróbować ludzkiego życia we dwoje. Próba stabilizacji nie wychodzi jednak nikomu na dobre. Wojownik ma coraz większe problemy z określeniem swojej tożsamości - dla ludzi jest mutantem, dla wiedźminów, jako zbyt ludzki, uchodzi za dziwaka. Geralt chce kochać, chociaż wie, że mu nie wolno. Sprawę komplikuje fakt, że Yennefer ponad wszystko pragnie dziecka. Wiedźmini jednak za sprawą eliksirów przyjmowanych w dzieciństwie przechodzą rozmaite mutacje, przez co definitywnie tracą płodność. Yennefer z każdym dniem staje się coraz bardziej tajemnicza i coraz bardziej oziębła wobec kochanka. Geralt niepokoi się, że przyczyną jest także bliska relacja Yennefer z miejskim czarodziejem Istreddem. Postanawia więc odwiedzić rywala. Tymczasem do miasta przybywa dawny druh Geralta, bard Jaskier. Informuje przyjaciela, że wkrótce może dojść tu do pogromu elfów. Atmosfera w mieście jest bardzo napięta. Geralt postanawia pomóc elfom. W miejskiej łaźni dostrzega wiedźmina - renegata, swojego odwiecznego wroga Falvicka. Jego obecność, już w i tak niespokojnym mieście, wróży tylko nieszczęście.

Podczas wędrówki przez las, Geralt ratuje życie młodej księżniczce. Jej matka, a zarazem królowa Cintry, w dowód wdzięczności zaprasza go na swój dwór. Dowiadując się o licznych przymiotach Wiedźmina, prosi go pomoc. Wkrótce bowiem odbyć ma się zlot zalotników, podczas którego będzie ona musiała oddać rękę swojej jedynej córki Pavetty. Jeden z pretendentów - niejaki Jeż z Erlenwaldu - spędza królowej sen z powiek. Cały zamek żyje domysłami, że ten skrywający się permanentnie pod zbroją potwór, chroniony silnymi mocami, zakrada się nocami do królewskich komnat. Straże i cała świta pozostają bezradne. W dodatku Jeż rości sobie prawa do księżniczki i zarazem tronu Cintry, na mocy obietnicy złożonej mu niegdyś przez króla. Królowa Calanthe prosi więc Geralta, by pojechał do Erlenwaldu i rozprawił się dziwnym rycerzem, zanim ten wystąpi ze swoimi roszczeniami. Wiedźmin dociera do Jeża, który wyjaśnia mu, że Pavetta należy mu się na mocy prawa niespodzianki. Ponadto tylko księżniczka może odczynić rzuconą na niego klątwę. Jeśli Pavetta obdarzy go miłością, on przestanie być pół-człowiekiem pół-jeżem.

Geralt trafia do Novigradu, tętniącego życiem miasta. Tu, w zabawnych okolicznościach, spotyka swojego dawnego kompana, barda Jaskiera. Jaskier po raz kolejny przyłącza się więc do Geralta, by podążać jego wiedźmińskim szlakiem. W lokalnej karczmie ratują z opresji sympatycznego mieniaka, zwanego Dudu. Temu przedstawicielowi starożytnej rasy potrafiącej wcielać się w różne postaci, w Novigradzie - mieście nietolerancji, grozi gilotyna. Władzę w mieście sprawują bowiem kapłani Wiecznego Ognia, z fanatycznym Chapelle na czele. Wiedźminowi udaje się ocalić życie swoje oraz towarzyszy i wyrwać się z rąk rycerzy ze straży kapłańskiej. Kompani udają się w daleką podróż, aż na sam koniec świata, zostawiając po drodze, w bezpiecznym miejscu, mieniaka Dudu. Po długiej wędrówce docierają do przepięknej krainy zwanej Doliną Kwiatów. Kraj ten, niegdyś należący do elfów, dziś jest oazą dobrobytu i spokoju. W lokalnej karczmie Wiedźmin przekonuje się, że próżno tu szukać jakiegokolwiek zajęcia dla niego. W drodze powrotnej spotyka jednak miejscowego chłopa, który prosi go o pomoc. Okazuje się, że w lasach grasuje diabeł...

Geralt dowiaduje się, że w Wyzimie grasuje strzyga. Wyrusza więc do miasta, gdzie dowiaduje się, że strzyga jest córką króla Foltesa, na którą rzucono klątwę. Geralt podejmuje się próby zdjęcia czaru z królewny.

Geralt jest coraz bardziej wyczerpany ciągłymi walkami z potworami. Wspomagające eliksiry, które przyjmuje, także nie pozostają obojętne dla jego organizmu. Po zaciekłej bitwie z bagiennym stworem, ranny Wiedźmin ostatkiem sił dosiada konia i dociera do świątyni Melitele, gdzie kolejny już raz Matka Nenneke otacza go troskliwą opieką. Geralt powoli odzyskuje siły. Tymczasem renegat Falvick, działając na zlecenie potężnego cesarza Nilfgardu, ma odnaleźć ocalałą z rzezi wnuczkę królowej Cintry. Dziewczynka, jako ostatnia z rodu Starszej Krwi, jest według planów cesarza idealną kandydatką na żonę. Ponieważ setki elfów i uciekinierów ze zniszczonej Cintry znalazło schronienie w świątyni Melitele, trop w poszukiwaniu Ciri prowadzi właśnie tam.

Geralt wyrusza na poszukiwanie miejsca w którym mógłby ukryć Ciri. Tymczasem Falvick, wraz z rycerzami Zakonu Białej Róży przybywa do świątyni Melitele. Grozi, że jeżeli kapłanki nie wydadzą mu Ciri zacznie zabijać ludzi i elfy znajdujące się na terenie świątyni.

Geralt wybudza się ze snu, w jaki zapadł po wypiciu magicznej substancji podanej mu podstępnie przez Renfri. Postanawia przeszkodzić jej w planowanej zemście na magu Stregeborze. Gdy dociera na dziedziniec, spotyka czekającą już na niego bandę okrutnej Dzierzby. Wspomagany wiedźmińskimi eliksirami szybko rozprawia się ze zbirami. Wtedy zjawia się sama przywódczyni - księżniczka Renfri - i wyzywa go na pojedynek. Geralt próbuje odwieść ją od tej decyzji. Paradoksalnie czuje więź z Renfri, która jawi mu się jako ofiara swojego losu.

Intrygant Falvick oraz świta cesarza Nilfgardu przeczuwają już, że ktoś chce pokrzyżować im plany dotyczące Ciri. Dzięki podstępowi Geralt wpada na trop dziewczynki. Gdy dociera na miejsce, znajduje tam dużą grupę dzieci przetrzymywanych przez rycerzy hrabiego Falvicka. Niestety wśród nich nie ma księżniczki. Wiedźmin ma dość bezcelowych poszukiwań i postanawia zaczekać tu na swojego przeciwnika. Ten wkrótce zjawia się wraz ze sługami cesarza. Kiedy wydaje się, że pojmany przez Nilfgardczyków Geralt za chwilę zostanie skrócony o głowę, umiejętnie rzuca podejrzenia na Falvicka, odwracając tym samym sytuację na swoją korzyść. Cesarski baron zaintrygowany postacią Wiedźmina, zarządza sąd, który ma rozstrzygnąć, po czyjej stronie leży prawda. Wedle wyzwania - Geralt i Falvick mają stanąć do walki. Mimo zwycięstwa, Wiedźmin zostaje pojmany przez rycerzy barona, który wydaje na niego wyrok śmierci poprzez wbicie na pal. Wyrok ma się dokonać następnego dnia o poranku. Geralt nie poddaje się jednak tak łatwo. Nie pozwala mu na to myśl o Ciri.

Geralt, który dzięki fortelowi unika śmierci z rąk rycerzy Nilfgardu, nie ustaje w poszukiwaniach Ciri. Z każdym dniem traci jednak nadzieję, że kiedykolwiek odnajdzie dziewczynkę. Smutek odbiera mu najpierw chęć do dalszej walki, z czasem także chęć do życia. Zaniepokojony stanem zdrowia swojego przyjaciela, Jaskier postanawia mu pomóc. W mieście nie odnajduje jednak żadnego tropu, który zaprowadziłby go do Ciri. Poeta wpada za to na inny pomysł. Postanawia wrócić do lochów, w których miała być według intuicji Geralta przetrzymywana dziewczynka, aby zabrać stamtąd zgromadzone przez Nilfgardczyków kufry pełne złotych monet. Za zdobyte pieniądze Jaskier kupuje jedzenie i zwierzęta dla głodujących elfów. Miłosierny gest śpiewaka tylko chwilowo poprawia Wiedźminowi humor. Geralt decyduje się porzucić wiedźmiński los. Do życia człowieka szczęśliwego brakuje mu jednak Ciri. Aby raz na zawsze zerwać z kodeksem, który przyniósł mu tyle nieszczęścia, oraz ostatecznie dowiedzieć się, kim jest, Geralt wybiera się do Kaermorhen.