Jeden dzień pracy irańskiego taksówkarza w Teheranie.
W Teheranie auta suną po zakorkowanych ulicach, kierowcy żółtych taksówek błądzą po gigantycznej metropolii w poszukiwaniu adresów, pod które każą zawieść się pasażerowie. Wśród nich jest jeden wyjątkowy samochód. Wyróżnia go nie tylko to, że jest wyposażony w pasy bezpieczeństwa (w Iranie na porządku dziennym jest to, że taksówkarze odpinają je i chowają w bagażniku, żeby nie uwierały pasażerów), ale też to, że na desce rozdzielczej zamontowano w nim przemysłową kamerę, a za kierownicą siedzi nie kto inny, jak sam Jafar Panahi, reżyser tego wspaniale przyjętego przez krytykę i widzów filmu. Do jego samochodu wsiadają ludzie prości i intelektualiści, przyjaciele i kompletnie nieznajomi, przypadkowe osoby w potrzebie i umówieni na przejażdżkę członkowie rodziny, w tym kradnąca reżyserowi film siostrzenica, Hana Saeidi. opis dystrybutora
Film jest odpowiedzią na to, czy można zabronić artystom tworzyć. W końcu to już trzecie dzieło Panahiego nakręcone odkąd otrzymał zakaz tworzenia. przeczytaj recenzję
Film Panahiego nie ma napisów końcowych – oficjalnie więc nie istnieje. W takiej sytuacji nie można pozbyć się wrażenia, że nawet Złoty Niedźwiedź to zaledwie nagroda pocieszenia. przeczytaj recenzję
Podwójnie świetny film - zarówno jako obyczajówka prezentująca zwykłe życie w Teheranie, jak i jako subtelny manifest polityczny twórcy gnębionego przez totalitarną cenzurę. przeczytaj recenzję
Taksówką przez Teheran przeczytaj recenzję
Jest to trzeci film Jafar Panahiego po jego 20-letnim zakazie filmowania. zobacz więcej
Panahi potrafi lepiej. Trzecia odsłona filmowej partyzantki ma dużo uroku i ważkich momentów, ale trąci też zbyt prostym dydaktyzmem.
Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji
o filmie.
Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu:
Pozostałe
Proszę czekać…
Myślałam że będzie nudny ale fajnie się go oglądało i jakoś tak szybko się skończył.