Mank

Oldman fajnie zagrał, ale historia niezbyt mnie wciągnęła.

Ma skrajnie różne momenty i choć realizacyjnie wyznacza standardy, duch epoki jest ogromny, to czasami ciężko nawet wysiedzieć. Niestety to najsłabszy Fincher.

Dla mnie film strasznie nudny. Smętnie posuwająca się akcja. Fabuła dla historyków kina, lub ludzi związanych z branżą, zwłaszcza amerykańską. Stąd widocznie tyle nominacji do Oscarów. Gary oczywiście bez zarzuty. Reszta aktorów w tle uzupełnia popisy głównego bohatera. Ale nie błyszczą jak on. Sam film na plus zyskuje za oprawę audiowizualną. Czarno-biały obraz, czcionka otwierająca film, wstawki sygnalizujące koniec taśmy, podbity dźwięk dialogów, jakby trochę ze studni, gra świateł i cieni, opisywanie kolorów w dialogach. Wszystko jak z tamtych lat. I to mnie urzekło najbardziej. Obraz. I zakończenie, po 2h oglądania przychodzi ulga gdy Mank odbiera swojego złotego rycerzyka i jeszcze w swoim stylu wbija szpile Orsonowi. Wszystko co się dzieje pomiędzy, dla mnie nie zrobiło wrażenia.

Chciałem żeby to jednak było lepsze.Od chwili gdy Oldman w końcu zaczyna pisać scenariusz jest bardzo dobrze.