Filmy grób, truskawka

W watykańskim obserwatorium astronomicznym zauważono niezwykłą gwiazdę przelatującą nad ziemią, uderzająco podobną do znaku sprzed 2000 lat, który pojawił się nad Betlejem. W tym czasie żona amerykańskiego ambasadora Thorna pełniącego obowiązki dyplomatyczne w Rzymie rodzi martwe dziecko. Jej mąż przyjmuje inne niemowlę zmarłej podczas porodu kobiety, nie informując o tym swojej żony, które wychowują jak własne nadając mu imię Damian. Chłopiec wyrasta na dziwne dziecko, budzące grozę u ludzi i zwierząt. Na krótko przed jego szóstymi urodzinami zaczynają się wokół niego dziać przedziwne zjawiska. W niezwykłych okolicznościach dochodzi do wypadków śmiertelnych, a przybrana matka chłopca, żona ambasadora popada w obsesyjne przekonanie, że jej syn jest złem wcielonym a ona nie jest jego matką. Z Włoch przybywa do Thorna ksiądz twierdzący, że Damian jest synem diabła, ale Thorn, będący obojętnie nastawiony do istnienia Boga i spraw duchowym nie daje wiary ostrzeżeniom, że życie jego i jego żony jest narażone na niebezpieczeństwo. Wkrótce potem ksiądz ginie a jego żona ulega poważnemu wypadkowi. Dopiero w tak dramatycznych okolicznościach zamierza zbadać sprawę pochodzenia chłopca. Udaje się w tym celu najpierw na powrót do Rzymu a następnie do Jerozolimy, a w tej wyprawie towarzyszy mu fotoreporter, przekonany o prawdziwej tożsamości dziecka. Mimo oczywistych dowodów, a nawet śmierci żony Thorn nadal jest sceptycznie nastawiony do tego, że małe dziecko może być zagrożeniem dla świata. Gdy reporter ginie na jego oczach, Thorn podejmuje nareszcie zamiar zgładzenia syna. Realizacja tego zamierzenia nie jest prosta biorąc pod uwagę fakt, że przepowiednia odnosząca się do panowania antychrysta nad zjednoczonym światem musi się wypełnić.

Bohater, Gustaw Aschenbach jest kompozytorem (w noweli pisarzem), którego utwory ujawniają wytworne samoopanowanie, znamienne piętno mistrzostwa. Wiedziony tajemniczą siłą porzuca uporządkowany i perfekcyjnie zbudowany świat, by wyruszyć w podróż. Wędrówka Aschenbacha ma znaczenie inicjacyjne, jest metafizyczną wyprawą w głąb sacrum, ku śmierci. Rola inicjacji jest zawsze ta sama - symbole wędrowania, próby inicjacyjne mają zbudować naszą wewnętrzną ontologię, dostarczyć wiedzy o świecie i sobie samym. Kompozytor przybywa do Wenecji, która jest miastem i nie jest jednocześnie, lądem stałym i morzem. To miejsce doskonałe dla rytuałów inicjacyjnych - medialne i niejednoznaczne. Każdy taki rytuał zakłada obecność opiekunów - mediatorów. Tadzio, boski chłopiec będzie towarzyszem ostatniej drogi Aschenbacha. Namiętność do miasta i mitycznego przewodnika, Psychopomposa wyznacza trudy ostatniej wędrówki. Tadzio skupia w sobie apollińską harmonię i dionizyjską zmysłowość. Prowokuje do dyskusji o pięknie. Wiedza, jaką uzyska bohater filmu podczas ostatniej wędrówki mówi, iż piękno nie musi być owocem naszej pracy, piękno może się rodzić spontanicznie, bez naszego udziału. Ma rację Alicja Helman, gdy mówi, że wokół antynomii piękna zorganizowany jest konflikt i noweli i filmu. Wiedza, którą uzyska w drodze inicjacyjnej Aschenbach to tragedia mistrza, który sądził inaczej. Aschenbach z pomocą boskiego dziecka podjął drogę ku pełni, a świat z respektem przyjął wiadomość o jego śmierci.