Filmy polityka, komunizm, lata 70.

Bizanti jest redaktorem naczelnym dziennika "Il Giornale". Pewnego dnia, na pierwszej stronie gazety zostaje umieszczona wiadomość, że w podmiejskim parku znaleziono zwłoki zgwałconej i zamordowanej czternastoletniej dziewczyny. Wokół informacji, której zwykłym miejscem byłaby kronika kryminalna, dziennik zaczyna tworzyć atmosferę publicznego zagrożenia i histerii. Wówczas, posługując się odpowiednio spreparowanymi poszlakami, jako domniemanego przestępcę, gazeta Bizantiego wskazuje policji i opinii publicznej młodego ultralewicowca - Maria Boni. Neofaszyści - faktyczni mocodawcy Bizantiego - zyskują w ten sposób skuteczną broń w zbliżającej się kampanii wyborczej. Tymczasem jeden z pracowników Bizantiego, młody dziennikarz Roveda, uparcie i na własną rękę dochodząc prawdy trafia na trop rzeczywistego mordercy.

Historia dojrzewania Marjane Satrapi, wrażliwej irańskiej dziewczyny, w czasie rewolucji, która doprowadziła do upadku szacha i rządów Chomeiniego oraz dokonała głębokich przemian obyczajowych.

W czasie wydarzeń sierpniowych w 1980 roku autor scenariusza Aleksander Ścibor-Rylski przebywał za granicą. W ciągu sześciu dni na podstawie dokumentów, relacji świadków, zapisów magnetofonowych napisał scenariusz Człowieka z żelaza. Wyjaśniając tytuł filmu powiedział: Birkut przyjechał ze wsi na budowę Nowej Huty twardy i takim pozostał. Narasta w nim świadomość, ale jako charakter pozostaje monolitem od początku do końca. Jego syn najpierw prezentuje się jako młody człowiek, dość nieufny i zamknięty w sobie. Jest dopiero takim kawałkiem żelaza, który trzeba wykuć. I wykuwa go życie - śmierć ojca, rok 1976, działalność w wolnych związkach zawodowych i wreszcie sam strajk. Fabuła filmu jest kontynuacją losów rodziny Birkutów. Syn Mateusza Birkuta, Maciek Tomczyk, jest robotnikiem w stoczni gdańskiej. Jest także aktywnym działaczem komitetu strajkowego. Dziennikarz radiowy Winkel otrzymuje polecenie zrealizowania reportażu kompromitującego Tomczyka. Winkel przyjeżdża do Trójmiasta, składa wizytę Badeckiemu, przedstawicielowi lokalnych władz.

Wspaniała historia przyjaźni reportera New York Timesa z kambodżańskim przewodnikiem, pokazana na tle wojny domowej Czerwonych Kmerów i rządu.

Bohaterka filmu traci przytomność, kiedy widzi jak policjaci pałują jej syna podczas obalania berlińskiego muru i przez kilka miesięcy leży w śpiączce. Kiedy się budzi, nie ma już NRD, ale ona o tym nie wie, nadal unieruchomiona w swoim łóżku. Narratorem obrazu jest jej syn Alex. Wychowany prze matkę, komunistkę-aktywistkę, chadzający na pochody, wychowany na dobranocce o Piaskowym Dziadku. Alex kocha matkę i w obawie o jej zdrowie tworzy przed nia iluzję dawnego świata. Cała kamienica daje sie wciągnąć w tę zabawę-powszechnie lubiano energiczną szefową lokalnej organizacji partyjnej, do której wszyscy należeli.

Film oparty na prawdziwej historii. W 1978 r. terroryści z Czerwonych Brygad porwali i zamordowali Aldo Moro, charyzmatycznego przywódcę włoskiej Chrześcijańskiej Demokracji. Jego ciało znaleziono w bagażniku samochodu stojącego w rzymskiej uliczce. W filmie wydarzenia towarzyszące tej zbrodni pokazane zostały z punktu widzenia głównej bohaterki - młodziutkiej działaczki Brygad, 22-letniej Chiary, która z pozoru wydaje się normalną dziewczyną.

Pierwotnie wyświetlana w kinach przed seansami, później także w telewizji jako cykl dokumentalny, była narzędziem peerelowskiej propagandy. Prezentowano w niej wydarzenia ze świata polityki, kultury, nauki, sportu oraz dokumentowano życie codzienne zwykłych ludzi.