Filmy 1995

Małżeństwo Basilio ma pięcioro dzieci. Ich najmłodsze córki: Franny i Rosetta są niepełnosprawne. Pierwsza ma niedowład ręki, druga jest dzieckiem autystycznym. Dziewczynki dorastają w domu pełnym muzyki, ich matka jest śpiewaczką operową. Kobieta nie odniosła nigdy sukcesu, zajęta jest wyłącznie sobą i wspomnieniami młodości, nie okazując dzieciom matczynej miłości. Rosetta żyje we własnym, tylko przez nią zrozumiałym świecie, rzadko się odzywa. Ma natomiast znakomity słuch, łatwo odtwarza usłyszane melodie. Godzinami leży pod fortepianem, słuchając gry rodzeństwa. Jej obecność denerwuje matkę, jedynie ojciec i Franny poświęcają jej swój wolny czas.

Agnes (Maria Ellingsen), piękna gospodyni zarządcy małego islandzkiego miasteczka, widzi w lekarzu homeopacie szansę na uwolnienie siebie i swojej młodej córki od brutalnego pracodawcy. Kiedy z nim zamieszkuje, odkrywa przed nim swoją drugą stronę. Jej lubieżność czyni dla niej kilku wrogów wśród mieszkańców.

Pablo Vilaggio to doświadczony aktor, który po raz ostatni musi udać się w rejs, aby móc przejść na zasłużoną emeryturę. Niestety na pokładzie pojawia się tresowany biały delfin, który połyka jego książeczkę emerytalną, niwecząc tym samym nadzieje aktora na spokojną starość. Jednak złość Pabla mija, gdy dowiaduje się, że delfin ma trafić na wyspę i być atrakcją dla turystów. Z pomocą małego chłopca i jego matki postanawia uratować nowego przyjaciela.

Cesar jest młodym i inteligentnym chłopcem który jest wychowywany w domu swojej ciotki. Natomiast jego cioteczny brat Fernando jest jego zupełnym przeciwieństwem. Pierwszy kieruje się w życiu wyłącznie troską o własne sprawy i konsekwentnie dąży do wyznaczonych celów, a drugi jest wrażliwym i otwartym na wszelkie problemy innych chłopcem.

Historia toczy się w ciągu jednego dnia, odtwarzane są sceny, z których powoli poznajemy, co zdarzyło się każdemu z małżonków: Liamowi i Tinie przed ich wieczorną awanturą. Sierżant miejscowej jednostki wojskowej, Liam, wrócił po pracy do domu nietrzeźwy i zdenerwowany. Nagabuje wnikliwie żonę o to, czym się od rana zajmowała. Tina stara się go ułagodzić, dając mu w prezencie odtwarzacz płyt kompaktowych. Niestety dość drogi zakup tylko wzmaga jego wzburzenie i podejrzenia. Konflikt narasta, budzi się zapłakany synek i Tina zamyka się z nim w łazience a rozwścieczony Liam wybija szybę. Kiedy trochę ochłonął, ponawia wypytywanie żony. Tina referuje każdy swój krok a Liam słuchając jej przypomina sobie jednocześnie, co przeżył tego dnia.

Yasmine (Michèle Tyan) i Leïla (Myrna Maakaron) mają po 20 lat i mieszkają w Bejrucie, w spustoszonym mieście z początku lat 90., po wojnie domowej. Marzą o odnalezieniu świetności swojego miasta. Z dwoma rolkami filmu pod pachami - przypadkiem w ich posiadaniu - spotykają pana Farouka (Emile Accar), kolekcjonera filmów, który wie wszystko o swoim mieście. Stary dżentelmen pokaże im historię miasta z filmowanych obrazów Bejrutu, znalezionych w filmach fabularnych, dokumentach lub reportażach. Z uwagi na rzeczywistość wojny, która zniszczyła tę pamięć, projekcja tych filmów (wybranych z ponad 250), jest odpowiednia dla tych dwóch młodych dziewcząt. Oddają miastu część, jego historii, a tym samym odrobinę nadziei.

Nieustraszony książę pirat Sandokan wyrusza na morze i walczy ze złoczyńcami, by móc powrócić do domu i odzyskać tron.

Dokument rzucający światło na życie i teorie „matematyka-indywidualisty” Benoit Mandelbrota, którego praca leży u podstaw geometrii fraktalnej.

Francis (Michel Serrault), szef małej firmy sanitarnej, jest nękany przez poborców podatkowych, strajkujących pracowników oraz zawsze nieszczęśliwą żonę i córkę. Jego jedyną radością jest obiad ze swoim przyjacielem Gerardem (Eddy Mitchell). Potem ogląda program telewizyjny „Gdzie jesteś?”. Pewnego razu pokazują kobietę z Gers, która szuka męża, który zaginął 28 lat temu. Zagubiony mąż wygląda identycznie jak Francis...

"Au Petit Marguery” to restauracja w popularnej dzielnicy Paryża. Po dwudziestu pięciu latach działalności Hippolyte (Michel Aumont) i Josephine (Stéphane Audran) postanowili zamknąć restaurację. Nie z przyczyn ekonomicznych czy urbanistycznych, ale poważniejszej, ponieważ Hippolyte cierpi na chorobę nosa, która pozbawia go smaku i zapachu. Dzień przed zamknięciem urządzają wspaniałą kolację dla znajomych, rodziny i stałych gości. W rytm smacznych potraw i śmiechu wspominają, co ta restauracja im dała.