Filmy mężobójstwo, relacja brat-siostra

Świat bez końca jest kontynuacją popularnego serialu Filary Ziemi. Historia rozgrywa się w tym samym miejscu 200 lat później, w momencie, gdy Anglia zostaje uwikłana w mającą trwać ponad wiek wojnę z Francją. Obie produkcje są adaptacjami powieści jednego z najpoczytniejszych pisarzy naszych czasów Kena Folletta.

Królowa Ravenna zabija króla Magnus i dzięki czarnej magi oraz najemnikom przejmuje władzę w królestwie. Kilka lat później, czarownica dowiaduje się od magicznego zwierciadła, że może zyskać nieśmiertelność dzięki sercu uwięzionej w zamku Śnieżki. Dziewczynie udaje się jednak zbiec z twierdzy i ukryć w okrytym złą sławą lesie. Nie mogąc posłużyć się czarami królowa wysyła za nią Łowcę.

Historia budowy średniowiecznej katedry na tle wojen domowych, konfliktów religijnych i walki o władzę.

Hiszpania XIX wiek. Dwaj bracia César i Román Bravo po nieudanym napadzie na bank muszą uciekać przed wymiarem sprawiedliwości. W końcu postanawiają wrócić do swojego rodzinnego miasteczka El Lobo, gdzie będą musieli stawić czoła miejscowemu właścicielowi ziemskiemu.

Polska prapremiera sztuki Goethego odbyła się w 1961 roku w warszawskim Teatrze Współczesnym. Doczekała się też wersji telewizyjnej (premiera 8 lutego 1965 roku). Nowe możliwości techniczne sprawiły, że inscenizacja Erwina Axera jeszcze zyskała na wartości. Pełnym blaskiem jaśnieje też kreacja Zofii Mrozowskiej jako Ifigenii, z pewnością jedna z najlepszych w bogatym dorobku tej aktorki. W mitologii greckiej Ifigenia pozostaje w cieniu swego sławniejszego rodzeństwa – Elektry i Orestesa. Jej losy są wszakże nie mniej dramatyczne, choć pozbawione piętna zbrodni. Przeciwnie, to dzięki Ifigenii naznaczony klątwą bogów ród Atrydów doczekał się moralnego odrodzenia. W klasycznie zbudowanej sztuce Johanna Wolfganga Goethego mniej znana z córek Agamemnona urasta do rangi jednej z najpiękniejszych pod względem etycznym postaci mitologii. Pomimo że sztuka Goethego dotyka spraw makabrycznych i mrocznych, tchnie z niej niezwykły optymizm. Wedle autora „Fausta” człowiek nie może uciec od swego przeznaczenia. Z drugiej wszakże strony dzięki uczciwości, sprawiedliwości i umiłowaniu prawdy jest w stanie odnieść zwycięstwo nad gwałtem i nienawiścią. W dramacie Goethego przemoc, podstęp, zawiść i duma uznają wyższość niezdolnej do kłamstwa i podłości bezbronnej Ifigenii.