Filmy muzyka, poezja

Ambitny i symboliczny dramat muzyczny przedstawiający wiecznego ducha kobiet, który fascynuje i zwodzi mężczyzn na przestrzeni wieków. Tajemnicza Gaja Gamini (Madhuri Dixit), ucieleśnienie ducha Indii, inspiruje malarza Leonarda Da Vinci (Naseeruddin Shah), poetę Kalidasa (Mohan Agashe) oraz fotografa Shahrukha (Shahrukh Khan).

Inspiracją do powstania tej telewizyjnej produkcji była autentyczna historia, która wydarzyła się w czasach II wojny światowej na terenie Generalnej Guberni. Opowieść, po której pozostał jedynie sygnet i nigdy nie przeczytany list, to portret wzajemnych relacji kobiety i mężczyzny, których wojna postawiła po dwóch stronach barykady. Dla Elżbiety, polskiej hrabiny jest oczywiste, że w takim układzie nie ma szans na miłość. Kapitan Friedrich von Odenthal, niemiecki oficer stacjonujący w majątku hrabiny, mimo wszystko liczy na to, że jego uczucie do hrabiny zostanie odwzajemnione - w końcu łączy ich umiłowanie kultury i sztuki, szlacheckie pochodzenie, wrażliwość.

Jerzy Kucia powraca po trzynastu latach ciszy ze swoją pełną medytacji opowieścią w postaci filmu poetyckiego, opierającego się na relacji między obrazem a muzyką. Film ukazuje proces wywoływania uczuć i poszukiwania właściwości krajobrazu poprzez ukazywanie zdarzeń, do których doszło w jego scenerii.

Polska, początek XXI wieku. Artystka wymykająca się zaszufladkowaniu i eksperymentujący muzyk. Dwójka outsiderów, których bardzo wiele ze sobą łączy. Androgyniczni, szczupli, bez włosów, często ubrani w identyczne uniseksy – wyglądają jak męska i żeńska wersja tej samej osoby. Ich stan zakochania przypomina perwersyjną wersję narcyzmu, bo, patrząc na kochanka, patrzą na własne odbicie. W ich relacji miłość przenika się ze sztuką. Intymnym wyznaniom i gestom nadana zostaje artystyczna forma. I odwrotnie – sztuka jest ich sposobem na życie emocjonalne. Żyją w stworzonym przez siebie świecie, w którym mogą wszystko projektować i kontrolować. Wszystko, oprócz własnych emocji.

Oliver Stone twórca takich filmów jak Pluton, Urodzony 4 lipca czy JFK przedstawia historię jednego z najsłynniejszych zespołów w historii muzyki rockowej i jego charyzmatycznego lidera Jima Morrisona. Lata sześćdziesiąte przesiąknięte duchem rewolucji obyczajowej, wolna miłość, eksperymenty z narkotykami i wszechobecny rock’n’roll. Oto tło, na którym rozgrywa się historia krótkiego, ale burzliwego życia człowieka, który stał się obok Jimi'ego Hendrixa i Janis Joplin, symbolem swoich czasów. Jim Morrison swoją muzyką i zachowaniem budził od początku skrajne emocje – od bezgranicznego zachwytu do oburzenia, ale nikogo nie pozostawiał obojętnym.

Tytułowa Mowa ptaków jest językiem, jakim posługują się wykluczeni z agresywnej, hałaśliwej większości: dręczony przez dzieci nauczyciel historii, wyrzucony z pracy polonista, trędowaty kompozytor, dziewczyna sprzątająca w domu bankiera, szpotawa kwiaciarka i zafascynowana kinem uczennica. Zepchnięci na out przez reprodukujący bezmyślność system, przez skandujące „Nie-na-wi-dzę! Nie-na-wi-dzę!” stadionowe bandy nazioli; na swoją obronę mają tylko ironię, kwiaty i cytaty z klasyków.

Profesor jednego z prestiżowych amerykańskich uniwersytetów zostaje zwabiony przez swego brata bliźniaka, drobnego plantatora marihuany, do ich rodzinnego miasta. Tutaj chce, przy jego pomocy, zająć miejsce lokalnego lorda narkotykowego.

Ekranizacja opowiadań Andrzeja Sapkowskiego, których bohaterem jest Geralt z Rivii, polujący na potwory wojownik znany jako wiedźmin.

Ostatni dzień wojny. Poranek pierwszego dnia pokoju. Pokazać tej szczególnej nocy losy młodego człowieka uwikłanego w okupacyjną przeszłość, zmęczonego bohaterstwem, przeczuwającego inne, lepsze życie. Cóż to za piękny temat do filmu. Tej szczególnej nocy spotyka się przeszłość z przyszłością – i zasiada do jednego stołu. Przy akompaniamencie tang i fokstrotów bohater filmu, Maciek Chełmicki, szuka odpowiedzi, jak żyć dalej – jak zrzucić dławiący bagaż przeszłości, rozwiązuje odwieczny dylemat żołnierza. Słuchać czy myśleć. A jednak Maciek zabije…