Muzyczny 1991

Ten film biograficzny w reżyserii Olivera Stone’a ukazuje drogę wokalisty The Doors Jima Morrisona na sam szczyt sławy, od skromnych początków aż po tragiczny finał.

Dwadzieścia lat temu, tego samego dnia, przychodzą na świat dwie dziewczynki: Weronika w Krakowie i Véronique w Paryżu. Ich losy stanowią wariację na ten sam temat: miłości, twórczości i choroby. "Krakowska" Weronika porzuca swojego chłopaka i rozpoczyna karierę śpiewaczą, którą raptownie przerywa śmierć. "Paryska" - niejako ucząc się na jej błędach - rezygnuje ze śpiewu i zakochuje się.

Jim Biralbo (Christian Vadim), pianista zespołu jazzowego Billa Swanna (Dizzy Gillespie) wyrusza z grupą na występy. Zatrzymują się w Lizbonie. Tutaj Jim poznaje Lucrecię (Hélène de Saint-Père), w której się zakochuje, nie wiedząc, że jest dziewczyną gangstera.

Japoński zespół rockowy Ziggy, przylatuje do Londynu a jego członkowie zostają zaatakowani, przez nieznanych napastników w trakcie sesji nagraniowej. Co prawda udaje im się uciec ale zostają wrobieni w morderstwo producenta. Grupie udaje się znaleźć schronienie wśród lokalnych wyrzutków jednak ich tropem podąża policja i grupa neofaszystów.

Tytułowe "The Five Heartbeats" to nazwa zespołu muzycznego, w którym występował Donald Matthews. Donald, będąc już dojrzałym mężczyzną, przegląda gazety i natrafia na artykuł o swoim zespole, który daje mu impuls do wspomnień. Przypomina sobie rok 1965, kiedy to w Nowym Jorku odbywał się konkurs młodych talentów. Na zupełnie nie znany zespół The Five Heartbeats zwraca zainteresowanie menedżer Jimmy Potter, który następnie inwestuje w nich duże pieniądze i załatwia pracę w nocnym klubie...

Pewnego dnia Martin zostaje wyśmiany przez członków początkującej kapeli rockowej, traci pracę i ma wynieść się z przyczepy gdzie do tej pory mieszkał. Zrozpaczony spotyka kapłankę voodoo, która bez problemów nakłania go do zawarcia paktu z demonem. Po przebudzeniu chłopak stwierdza, że wszystko o czym marzył spełniło się. Niestety za dary trzeba zapłacić i by przeżyć Martin musi żywić się duszami ludzi.

Akcja toczy się pod koniec XVII wieku. Starzejący się dworski kompozytor Marais (Gérard Depardieu) wspomina lata młodości i naukę u swego mistrza, Sainte Colombe'a (Jean-Pierre Marielle). Spotkanie z tym niezwykłym człowiekiem było kluczowym wydarzeniem w życiu muzyka. Wiele lat wcześniej, po śmierci żony, Sainte Colombe, słynny wirtuoz gry na viola da gamba, wycofał się ze światowego życia, zbudował dom w odludnej okolicy i zaszył się tam, by samotnie wychować dwie córki i, przede wszystkim, w spokoju oddawać się muzyce. Mimo ponawianych zaproszeń Ludwika XIV, który chciał widzieć mistrza w Wersalu, Colombe konsekwentnie bronił swojej izolacji, nie przyjmował też uczniów. Pewnego dnia do chaty samotnika zawitał jednak 17-letni Marin Marais (Guillaume Depardieu - syn Gérarda). Nieprzeciętny talent muzyczny młodego człowieka przełamał opory wirtuoza. Marais został uczniem Colombe'a i zarazem kochankiem jednej z jego córek. Mistrz próbował przekazać piekielnie zdolnemu młodzieńcowi coś więcej niż tylko umiejętność gry na violi da gamba. Młody Marais zdradził jednak starego wirtuoza i wybrał drogę, z której Colombe dobrowolnie zrezygnował - dworską karierę, światową sławę i poklask. Jak zwodnicze są to wartości Marin zrozumie dopiero po wielu latach, kiedy wypalony i zmęczony pustką swojego życia, pojmie słuszność filozofii bezwzględnego oddania sztuce, której starał się go nauczyć Sainte Colombe.

Film ukazuje 36 godzin z życia Chopina, które kompozytor spędza w posiadłości George Sand w Nohant. W tym dniu miłość obojga bohaterów kończy się, a wraz z nią kończy się twórczość kompozytora, który na parę lat przed śmiercią umieścił na papierze ostatnią nutę. Tę właśnie George Sand nazwała "La note bleue".

Jest II wojna światowa. Dixie Leonard, amerykańska piosenkarka, nieoczekiwanie otrzymuje propozycję wystąpienia w przeznaczonym dla wojskowej widowni londyńskim programie słynnego Eddiego Sparksa. Sparks nie jest początkowo zachwycony swą spontaniczną partnerką i nikt nie przypuszcza, że współpraca tych dwojga potrwa tyle lat. Ale jednak - ich wspólny program zyskuje popularność i wkrótce oboje wyruszają na front, aby śpiewać żołnierzom nie tylko w salach koncertowych, ale i w plenerze. Mijają lata a Dixie i Eddie wciąż występują dla żołnierzy - tym razem w Korei i Wietnamie.

W nadziei na spopularyzowanie w Dublinie muzyki soulowej, Jimmy Rabbitte zakłada zespół złożony z barwnych osobowości. Zainspirowała go myśl że: "Irlandczycy to czarni Europy. Dublińczycy to czarni Irlandii. A ci z północnego Dublina to czarni Dublina". Grupa odnosi ogólnokrajowy sukces, lecz ich sytuacja przybiera słodko-gorzki wymiar, gdy w życie poza sceną wkrada się rywalizacja.