Filmy żart

W 1948 roku sieć telewizyjna CBS zaczyna emisję serialu, którego prowadzącym zostaje ówczesny felietonista Ed Sullivan. Do każdego z odcinków zostaje zaproszona inna, bardzo znana osoba ze świata show-biznesu.

Policyjny detektyw Steve McBride (Barton MacLane) preferencyjnie traktuje swoją narzeczoną, reporterkę Torchy Blane (Glenda Farrell). Nie podoba się to reporterom konkurencyjnej gazety i chcą dać nauczkę Torchy, planują fałszywe morderstwo, myśląc, że jej gazeta wydrukuje tę historię. Sytuacja odwraca się, gdy fałszywe morderstwo okazuje się być autentycznym artykułem.

Jak się uczymy? Co wiemy? Patricia (Juliet Berto) i Émile (Jean-Pierre Léaud), spotykają się w studio dźwiękowym, aby omówić naukę i drogę do rewolucji. Sceny buntu studenckiego w Paryżu, wojny w Wietnamie i innych wydarzeń z końca lat 60. wraz z plakatami, zdjęciami i rysunkami są tłem dla ich słów. Oprócz rozważań dwóch postaci, przedstawiona jest ścieżka dźwiękowa zawierająca narrację, muzykę, klipy informacyjne i hałas. Efektem jest montaż, medytacja, refleksja nad pomysłami oraz sposób mieszania słów i obrazów.

Według "Radia bliżej Boga" nic nie powstaje bez Boga, zwłaszcza szampony, kosmetyki, sprzedaż płyt - potępia na antenie ten przekręt reporter radiowy Christian Gerber (Jean Yanne), i zostaje zwolniony z pracy. Nadarza się okazja do rewanżu. Pojawi się ponownie w nowych splotach w „Radio bliżej prawdy” a tu z humorem i ironią piętnuje oraz ośmiesza publicznych decydentów. .

Frederique i Sophie od wielu lat, raz w roku, wyjeżdżają na wakacje do Baule. Spotykaja się tam zawsze z ciotką Bellą i wujem Leonem, są też kuzyni: Daniel, Suzanne, Ren i Titi. Dziewczynki przyjechały bez rodziców. Po pewnym czasie przyjeżdża ich matka, Lena, zawiadamiając wujostwo, że rzuca męża dla młodszego kochanka i wyjeżdża z córkami do Paryża...

W pensjonacie dla urzędników w belgijskim nadmorskim miasteczku sześciu mężczyzn wraca do zdrowia po operacji lub chorobie. Ich życie zmienia się dramatycznie, gdy pojawiają się dwie kobiety. Catherine (Danièle Evenou), wyzwolona seksualnie, i Léonie (Barbara) powściągliwa i konserwatywna. Podczas gdy wszyscy kręcą się wokół Catherine, Leona (Jacques Brel), byłego najemnika belgijskiego, ciągnie do Léonie. Ranny w nogę w Katandze w 1964 roku i ofiara psychologiczna tej wojny, były żołnierz musi zmierzyć się z żartami, czasem okrutnymi ze strony innych rekonwalescentów. Przybywa zaborcza matka Leona i przynosi mu dalsze cierpienie emocjonalne. Nieszczęśliwa para zmaga się z pokonaniem tych przeszkód. Podczas, gdy Léonie znajduje swoją rodzinę na peronie, Léon tonie w Morzu Północnym. Nie umie pływać…

Film, który opowiada o powrocie Briana Wilsona, lidera amerykańskiego zespołu The Beach Boys do działalności muzycznej, wsparty jest wywiadami i materiałami muzycznymi, wszystko to w formie żartu.

Fabrice (Jean-Paul Rouve), aktor komediowy, zdaje sobie sprawę, że podczas zakupów nie ma przy sobie karty lojalnościowej. Mimo groźby ochroniarza udaje mu się uciec. Potem rozpoczyna się bezlitosna ucieczka tego, który szybko staje się wrogiem publicznym numer 1. Podczas gdy media przejmują sprawę, a kraj pogrąża się w chaosie, uciekinier, rozdarty między wyrzutami sumienia a pytaniami egzystencjalnymi, znajduje nieoczekiwane oparcie gdzieś w Lozère.

Rak (François Cluzet) po zwolnieniu zaczyna zastanawiać się nad sensem pracy. Ponieważ nie wie, jak pozostać nieaktywnym, tworzy własną pracę. Zatrudnia kandydatów do sprzedaży fikcyjnej encyklopedii.

Mecenas Jean-Pierre Walter (Sacha Guitry) odbiera tajemniczy telefon od kobiety, która informuje go, że w ciągu dnia czeka go wielka niespodzianka, bez dalszych szczegółów. Ta komunikacja wywoła słodko-gorzkie wymiany zdań z jego żoną Marie-Thérèse (Suzanne Dantès). Podczas tej ostatniej wycieczki do mieszkania wchodzi „niespodzianka”: to Marie-Jeanne (Marguerite Pierry), jego pierwsza żona, siostra Marie-Thérèse, o której sądzono, że zaginęła kilka lat temu w pożarze kina w Ameryce Południowej.