Filmy ciąża, automatyczna sekretarka

Metafizyczna komedia balansująca pomiędzy śmiertelnie poważnym humorem a patosem, pomiędzy rzeczywistością a fantazją. Paul Giamatti, grający samego siebie, przygotowuje się do głównej roli w adaptacji książki Czechowa, "Wujek Wania". W międzyczasie znajduje w The New Yorker artykuł o pewnej firmie, która oferuje usługę "Soul Storage" polegającą na zamrażaniu duszy, co ma uwolnić człowieka od egzystencjalnych problemów i sprawić, że życie jest mniej skomplikowane.

Cotton Marcus ma już dość oszukiwania ludzi, odprawiając fałszywe egzorcyzmy. By raz na zawsze z tym skończyć postanawia się zdemaskować i nagrać wszystko przy udziale ekipy telewizyjnej. Tylko, że to co miało być kolejnym, rutynowym zadaniem okazuje się czymś więcej, a Cotton po raz pierwszy staje naprzeciw prawdziwego zła.

Dr Joe Darrow nie może odzyskać równowagi po śmierci swojej ukochanej żony Emily. Wydaje mu się, że wszędzie widzi ważki, które przypominają mu kształt jej znamienia. Wkrótce jeden z dawnych pacjentów Emily, który obudził się ze śmierci klinicznej, mówi mu, że żona próbuje się z nim skontaktować. Joe chce za wszelką cenę rozwikłać tę zagadkę. Pomaga mu w tym siostra Madeline (Linda Hunt), katolicka zakonnica, która uświadamia Joe'mu, że jest pewna nierozwiązana sprawa pomiędzy nim a żoną.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jest w szoku, ale w jeszcze większą psychozę wpada, kiedy następnego dnia jej mąż pojawia się w domu cały i zdrowy. Kobieta podejrzewa, że wcześniej doznała jakiegoś złudzenia. Zaczyna ją prześladować upiorne przeczucie, że tragedia, która była jej wizją, nastąpi naprawdę. Za wszelką cenę stara się, by nie doszła ona do skutku.

Film ukazuje historię 22-letniej Aury (Lena Dunham), która wraca z college'u do swojej matki artystki. Aurze nie powodzi się: jej strona na YouTube ma tylko 357 odwiedzin, rzuca ją chłopak, jej chomik umiera, a ona sama nie wie jak pokierować własnym życiem. Zatrudnia się jako hostessa w restauracji, wchodzi w związki z dwoma mężczyznami, a przede wszystkim chce, żeby ktoś pomógł jej określić kim tak naprawdę jest.

Emma (Nathalie Baye) jest w ciąży. Podczas rutynowego badania lekarze odkrywają, że ma AIDS. Ponieważ nigdy nie brała narkotyków, nigdy nie miała transfuzji krwi i nigdy nie zdradziła swojego męża Charlesa, jest tylko jedna droga, w której nabawiła się choroby. Emma rozpoczyna dochodzenie. Odkrywa wielkie kłamstwo.