Filmy szpital psychiatryczny, męska nagość

Rok 2035, Ziemia jest wyludniona. Wyginęło 99% ludzkiej populacji. Ci, którzy przeżyli, schronili się w specjalnych podziemnych konstrukcjach. A wszystko to za sprawą szaleńca, który w 1996 r. wprowadził śmiertelnego wirusa. Jedyną szansą na przezwyciężenie zarazy jest zdobycie pierwotnej, nie zmutowanej wersji wirusa, dzięki której będzie możliwe przygotowanie serum. A tego dokonać można tylko w jeden sposób, wysyłając w przeszłość posłańca, który zdobędzie próbkę. Jest to misja niezwykle niebezpieczna, dlatego są do niej wybierani „ochotnicy” z więzień przyszłości. Jednym z nich jest Cole (Bruce Willis). Zostaje on jednak przez przypadek wysłany do roku 1990. Trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie poznaje dwie osoby, które odegrają w jego życiu ogromną rolę: doktor (Madeleine Stowe) i szalonego (Brad Pitt). Sześć lat później, bezpośrednio przed zakażeniem wirusem, Cole znów wraca „do przeszłości”, by dotrzeć do radykalnej organizacji „12 małp”.

Do ostatniej kości to opowieść o pierwszej miłości między Maren (Taylor Russell), młodą kobietą, uczącą się, jak przetrwać na marginesie społeczeństwa, a Lee (Timothée Chalamet), porywczym wyrzutkiem i włóczęgą. W czasie wspólnej odysei na dystansie tysiąca mil poznają boczne drogi, ukryte zaułki i rozmaite pułapki Ameryki epoki Ronalda Reagana. Pomimo wysiłków nie mogą jednak uciec od tragicznej przeszłości. Ostatecznie będą musieli zdecydować, czy ich uczucie jest w stanie pokonać ich odmienność.

To historia prostego, młodego człowieka, który niewiele wie i pokłada nadzieję w każdym z nas. Inspektor policji Pharaon De Winter (Emmanuel Schotté). Historia jego naiwnego życia. Człowiek surowy i pokorny, który bierze na siebie zło innych i który bez końca cierpi z powodu tej sympatii. Jego dzieło, brudne śledztwo, powoli odkrywa jego rozpacz i strach przed własną winą, powszechną winą, winą naszej potwornej natury. Oto jego ofiara.

Historia życia pisarza Siegfrieda Sassoona.

Gary (Solan Machado Graner) widzi swoich rodziców, Camille (Virginie Efira) i Georgesa (Romain Duris), tańczących cały czas do swojej ulubionej piosenki, "Mr. Bojangles" Niny Simone. Przyjmują przyjaciół w domu, między przyjemnością a fantazją. Z biegiem czasu Georges i jego syn widzą, że matka posuwa się za daleko.