Filmy statek, dok

Film Pietro Marcello opowiada o dwóch, ściśle związanych ze sobą historiach. Pierwszą z nich jest opowieść o miłości gwałtownego lecz sentymentalnego Sycylijczyka, notorycznego przestępcy (Enzo) i jego transseksualnej partnerki (Mary). Są razem od ponad dwudziestu lat. Poznali się w więzieniu. Uczucie, jakie ich połączyło, nieustannie kwitnie. Ich losy zostają przedstawione na tle nostalgicznej opowieści o mieście (portowej Genui), widzianym z perspektywy doków i wąskich uliczek pełnych włóczęgów i prostytutek. Odczytywane listy miłosne Enza i Mary łączą się z surowym pejzażem Genui i archiwalnymi materiałami z życia portowego miasta. Nostalgiczny obraz upadającej Genui widz obserwuje podczas miejskich wędrówkek Enza. Kończące film czułe wyznanie Mary (opowiada o związku z Enzem) nadaje filmowi liryczny, pełen ciepła ton.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Jest wojna, 1940 rok. Na greckiej wyspie Kefalina mieszka wraz ze swoim ojcem doktorem i narzeczonym, Madrasem piękna Pelagia. Spokój wyspy zakłóca okupacja włoskiej armii. Jeden z jej oficerów, kapitan Corelli osiada w domu doktora. Miedzy nim a Pelagią rodzi się uczucie, które od samego początku skazane jest na porażkę. Ona ma narzeczonego, greckiego partyzanta, on natomiast stanie przed wyborem- być lojalnym wobec armii czy ukochanej kobiety.

Po bezlitosnym pirackim napadzie na spokojną wysepkę, gdzieś na Południowym Pacyfiku, niedoszłego kaznodzieję Nathaniela “Nate” Williamsona (O’Keefe) pozostawiono na pewną śmierć, a jego prześliczną narzeczoną (Jenny Seagrove) uprowadzono. Jedynym sposobem na ocalenie jej życia, jest zawarcie przez Nate’a układu z cieszącym się złą sławą, nieobliczalnym poszukiwaczem przygód zwanym Bully Hayes (Jones).

Członkowie IRA podkładają bomby w podziemiach Londynu. Dirk Bogarde gra młodego Irlandczyka, który deponuje walizkę z bombą zegarową na peronie pełnym rodzin i dzieci. John Mills wciela się w jego starszego brata, który również jest członkiem gangu terrorystycznego, ale ma dylemat moralny...