Filmy surrealizm, wanna, czarna komedia

Lata siedemdziesiąte. Raoul Duke i Dr Gonzo (w tych rolach Johnny Depp i Benicio Del Toro) podążają do Las Vegas - miasta wiecznego hazardu i zatracanych pieniędzy. Jak się okazuje, są oni uzależnieni od róznego rodzaju używek typu Eter, LSD, Kokaina i wiele innych. Podający się za dziennikarza (R. Duke) oraz Prawnika (Dr. Gonzo) przyczyniają się do całkowitej destrukcji miejsc, w których przebywają. Ich głównymi celami są pokoje hotelowe, gdzie po zameldowaniu traktują je jak typową stajnie, w której przeżywają "odloty" swojego życia. Czarna Komedia mówiąca nam, o tym, jakie są przemyślenia, halucynacje i motywy do czynów po spożyciu środka odurzającego.

Albert Spica i jego żona Georgina, przychodzą codziennie do francuskiej restauracji Richarda Borsta i spędzają tam wiele godzin na delektowaniu się kolejnymi przysmakami serwowanymi przez szefa kuchni. Albert jest bardzo wymagającym klientem i takiego samego poświęcenia wymaga od Georginy. Często bije ją i poniża, aby pokazać swoją wyższość. Pewnego dnia, Georgina poznaje w restauracji Michael, prostego właściciela księgarni, w którym się zakochuje. Pod nosem męża, zaczyna go zdradzać w kuchni restauracji.

Filmu "Do ciebie, człowieku" nie da się streścić ani opowiedzieć. Trzeba go obejrzeć. Zobaczyć staruszka poruszającego się za pomocą balkonika, który ciągnie za sobą skrępowanego smyczą psa. Zobaczyć, jak nikogo wokół to nie dziwi. Smutne? Tak. Komiczne? Bardzo. Takich scen jest wiele. Bo "Do ciebie, człowieku" jest specyficznym, brawurowo pomyślanym rejestrem przeróżnych stron ludzkiej egzystencji, ilustracją starego skandynawskiego przysłowia: „Człowiek jest radością dla drugiego człowieka, ale też może być źródłem bólu”. Burząc przyzwyczajenia widza, odchodząc od chronologii i spoglądania na rzeczywistość jako ciąg przyczyn prowadzących do określonych skutków Andersson uzyskał przejmujący efekt – wrażenie, że oglądamy własne życie, nad którym ktoś z uwagą się pochylił.

W 1933 roku, w okresie wielkiego kryzysu amerykańskiego, baronowa przemysłu piwnego organizuje w Winnipeg konkurs na najsmutniejszą muzykę. Muzycy ze wszystkich stron świata przybywają by powalczyć o główną nagrodę, którą jest 25,000$.

Rok 1968. Wielka Brytania. Szkoła dla chłopców. Uczniowie zostają oskarżeni o bunt. Poznajemy Micka i jego młodszych przyjaciół, którzy się zbuntowali przeciwko dotychczasowemu porządkowi panującemu w szkole...

Albert Markovski (Jason Schwartzman), biznesmen piastujący wysokie stanowisko w dużej korporacji, niespodziewanie znajduje się na życiowym zakręcie. Wydaje mu się, że seria zbiegów okoliczności, jakie go spotykają, ma jakieś niezwykłe metafizyczne wytłumaczenie. Zdesperowany zwraca się o pomoc do małżeństwa Bernarda i Vivian Jaffe (Dustin Hoffman i Lily Tomlin), czyli dwuosobowej agencji detektywów. Obserwacja obiektu (czyli Alberta) z bliska, zgłębianie jego codziennego rozkładu zajęć, rozmowy ze znajomymi i rodziną – wszystko to prowadzi detektywów na trop.

Kamienica na peryferiach wielkiego miasta, w jakiejś nieodległej przyszłości, w świecie trawionym morderczymi wojnami tworzy centrum niesamowitego światka Delicatessen. W tej kamienicy, zamieszkałej przez niezwykle barwne postacie na parterze znajdują się tytułowe Delikatesy, a w nich potężny rzeźnik Clapet serwujący skazanym na kartkowy system żywnościowy mieszkańcom swe świeże wyroby z... ludzkiego mięsa!

Lucien L'Hotte (Jean-Yves Tual), karzeł, jest sumiennym pracownikiem dużej firmy prawniczej. Ten człowiek, który cierpi z powodu swojego wzrostu, jest odpowiedzialny za pisanie obelg w sprawach rozwodowych. Nie mogąc sam myśleć o małżeństwie, wkłada mściwy zapał w łamanie innych. Jednak pewnego dnia w czasie upałów, zachęcony przez zamożnego klienta, odważy się na gesty miłości, które od dawna tłumi świadomość jego kalectwa.