Dokumentalny 2013

Historia miłości nieznającej granic, pasji większej niż strach i determinacji, aby ponownie zacząć żyć. Pewny siebie, bardzo aktywny pięćdziesięciolatek, zapalony nurek z wybitnymi osiągnięciami, doznaje udaru, w wyniku którego jest sparaliżowany i nie może mówić. Dzięki rehabilitacji i pomocy partnerki zaczyna się poruszać i coraz sprawniej funkcjonować. Nadal jednak ma poważne problemy z porozumiewaniem się, a jedyną osobą, która rozumie jego mowę jest partnerka, która także staje się tłumaczem między nim a światem. Tym, co go nakręca i motywuje do dalszej walki jest wielkie marzenie - chciałby ponownie nurkować głęboko, choć jest to poważne zagrożenie dla jego zdrowia i życia. Odzywa się w nim żądza pokonywania granic własnych możliwości, tyle że teraz ryzyko jest nieporównywalnie większe. Lekarze nie wyrażają zgody na takie szaleństwo, wiedzą, że z takiej dalekiej podróży przy swoim obecnym stanie zdrowia może już nie wrócić. Ona każdego dnia toczy walkę z jego ograniczeniami, z oddaniem i cierpliwością pomaga na nowo odnaleźć się w świecie, ale też nie chce go stracić i łatwo godzić się na jego coraz bardziej ryzykowne pragnienia. Z drugiej strony widzi, jak wielką siłę daje mu kontakt z wodą i pasja nurkowania, która mimo ciężkiej choroby nadal w nim żyje i co ważniejsze, przywraca go do życia. Dylematy i rozterki ma ona, on wie, że musi nurkować, głęboko. Czy uda mu się zrealizować to szalone marzenie?

One Direction: This Is Us to fascynujące i głębokie spojrzenie na życie w trasie światowego fenomenu muzyki pop. Film, w którym zawarto oszałamiające materiały z koncertów na żywo, opowiada niezwykłą historię drogi do sławy Nialla, Zayna, Liama, Harry’ego i Louisa. Od ich skromnych początków w rodzinnych miejscowościach, poprzez udział w X-Factorze, podboju świata i występie w słynnej londyńskiej O2 Arena. Posłuchajcie, co mówią sami chłopcy i zobaczcie ich oczami, jakie naprawdę jest życie zespołu One Direction.

Podobno za każdym mężczyzną odnoszącym sukces stoi niezwykła kobieta. W przypadku małżeństwa Shinohara, japońskich artystów od 40 lat rezydujących w Nowym Jorku, niezwykła kobieta stoi za mężczyzną nie do końca odnoszącym takie sukcesy, o jakich marzy. Ale zacznijmy od początku. Noriko ma 19 lat i jest idealistyczną studentką. Spotyka Ushio, dobiegającego średniego wieku imprezowicza, megalomana, malarza orz boksera. Wszystko rozgrywa się szybko: szybki seks, szybka wpadka. A potem godziny i lata samotnego macierzyństwa, które niesamowicie dłużą się Noriko, podczas gdy jej mąż, w imię sztuki, baluje z szeroko pojętym art worldem. Shinoharów poznajemy w momencie, gdy Noriko ma swój moment girl power: z uległej żony i oddanej matki zmienia się w komiksiarkę bez zbędnych sentymentów opisującą, jak to jest być dziewczyną artysty. Według Virginii Wolf kobieta - aby zostać artystką - potrzebuje niewielkiej ilości gotówki i własnego pokoju. Tylko co robić w sytuacji, gdy mieszka się w zagraconej, wynajętej kawalerce, pieniędzy ledwo starcza, a związek można określić słowami: to skomplikowane. Debiut Zachary'ego Heinzerlinga zdaje raport z pola walki, jakim jest życie małżeńskie ze sztuką w roli dodatkowego członka rodziny.

Nakręcona z zadziwiającą bezpośredniością historia Wikileaks, kontrowersyjnej strony internetowej Juliana Assange'a, który wszedł w posiadanie największego zbioru tajnych informacji w historii USA. Tajemnicza kariera i spektakularny upadek Assange'a, uważanego przez niektórych za obrońcę wolności słowa, a przez innych za zdrajcę i terrorystę, zbiegły się z historią Bradleya Manninga, błyskotliwego amerykańskiego żołnierza, który pobrał setki tysięcy tajnych dokumentów z serwisów wojskowych i dyplomatycznych USA.

Swoista kontynuacja filmu Justin Bieber: Never Say Never tym razem skupia się na drodze piosenkarza do międzynarodowej sławy. Przyczynia się do tego słynna trasa koncertowa "Believe Tour". Wywiady z artystą dają odpowiedzi na długo oczekiwane pytania dotyczące jego pasji do tworzenia muzyki, związków i dorastania w świetle reflektorów W filmie możemy obejrzeć nigdy wcześniej nie ujawniane nagrania koncertowe. Przedstawione są również zakulisowe wydarzenia.

Niezwykła pasja zwykłych ludzi wyłania się z motocyklowego dokumentu Co nas kręci?, którego siłą są wywiady z przeciętnymi pasjonatami dwóch kółek. Mimo, że część z nich z motocyklizmem miała do czynienia zawodowo jak Kenny Rogers, pierwszy Amerykanin na podium Moto GP, Jason DiSalvo, zwycięzca Daytony czy Keith Code, twórca California Superbike School to reżyser Bryan H. Carroll oszczędza nam tej wiedzy aż do napisów końcowych, tworząc wrażenie, że jednośladów może dosiadać każdy i czerpać z tego bez względu na wiek, płeć i liczbę kończyn niezwykłą przyjemność. Co nas kręci? to także opowieść o początkach motocyklizmu z migawkami trójkołowych pojazdów, służących jako maszyny serwisowe na drewnianych torach dla kolarzy. O pierwszych cafe racerach, a także wyprzedzającego dzisiejsze pokolenia hipsterów o lata świetlne w byciu "cool" Eda Krentza, zwycięzcy pierwszej edycji Daytona 200 w 1937 r. Nie ich pożółkłe zdjęcia jednak, lecz widok kilkulatków na pierwszych crossowych maszynach z nieodłączną opowieścią "gdzie ukryłem mój pierwszy motocykl, by nie znalazła go mama" odpowiada jednoznacznie na pytanie – co nas kręci.

Życie według Sama przedstawia niezwykły świat Sama Bernsa i jego rodziców – dwójki lekarzy, którzy nie poddali się w wysiłkach i stale poszukiwali najnowszych metod terapii i leków, które mogłyby pomóc ich synowi. Sam cierpiał na progerię – nieuleczalny i niezwykle rzadki zespół genetycznego przyspieszonego starzenia. Film jest zapisem trzech lat z życia rodziny, ich starań i pracy, które zaowocowały przeprowadzeniem pierwszych badań klinicznych oraz odkryciem genu odpowiedzialnego za mutację. To umożliwiło z kolei zdobycie wsparcia dla badań, mogących pomóc grupie 250 osób żyjących na całym świecie, cierpiących na progerię. Dokument ten został wyreżyserowany przez parę, Seana i Andreę Fine, zdobywców Oscara za dokument Inocente. Film dokumentalny Życie według Sama jest zapisem zaciekłej walki całej rodziny o leczenie chłopca, który dzięki sile charakteru i swoim bliskim mógł w pełni cieszyć się życiem. W filmie widzowie poznają Sama wykazującego się godną podziwu odwagą i dużą dojrzałością jak na swój wiek. „Nie wystąpiłem w filmie, aby wzbudzać współczucie” – przyznaje Sam w jednej z pierwszych scen. „Wystąpiłem przed kamerą, aby powiedzieć Wam, że nie musicie mi współczuć. Chcę, abyście lepiej mnie poznali. To moje życie, którego częścią jest progeria. Nie najważniejszą, ale jego częścią”. Sam był wzorowym uczniem, jednym z najlepszych na muzyce, miał wielu przyjaciół i kochał sport.