Filmy Węgry

Film, będący fabularyzowanym dokumentem, przedstawia ludzi związanych ze środowiskiem kina. Mówią oni o niezwykłej sile tej sztuki, która pozwala na chwile zapomnienia, pocieszenia i oderwania od rzeczywistości. Jednoczy ona wszystkie pokolenia, które mimo wojen, klęsk i przeciwności losu chętnie oglądają filmy, podziwiając pomysłowość i idee ich twórców. Jak wygląda kino po 100 latach i czy jest to obraz optymistyczny?

Od wspomnień II wojny światowej po współczesny Berlin. Śledzimy trzy pokolenia rodziny naznaczonej historią. Ból Evy (Lili Monori), cudownego dziecka obozów, zostaje przekazany jej córce Lenie (Annamária Láng), a następnie wnukowi Jonasowi (Goya Rego). Dopóki nie przełamie, w miłosnym geście, mechaniki traumy.

Dotknięty problemami z pamięcią astronauta usiłuje oddzielić swoje sny od rzeczywistości i uciec przed śmiertelnie groźną czarną mgłą.

Szani, Tina i Emese to diwy - trzy 20-letnie dziewczyny, które mogą godzinami opowiadać o makijażu, ciuchach czy zdjęciach profilowych. Kiedy młody reżyser zaczyna filmować ich życie, wkrótce dowiaduje się, co kryje się za perfekcyjnym makijażem dziewczyn.

Uczniowie średniej szkoły przebywają na letnim obozie wakacyjnym. W programie wyjazdu przewidziane były różne zajęcia związane z pracą. Jednakże organizacja obozu nie idzie zgodnie z oczekiwaniami. Nastolatki z powodu braku zajęcia wymykają się z obozu.

István i Jakab są ekspertami do spraw gaszenia pożaru. Podróżują po kraju, aby sprawdzić gaśnice przeciwpożarowe w zakładach kraju. Podczas inspekcji czeka nich wiele przygód: pogoń kobiety, picie w brudnych knajpach i mieszkanie w koniczynie...

Rok 1934. Przygotowania na Węgrzech, do zabójstwa w Marsylii, króla Jugosławii Aleksandra.

Gdy grupka przyjaciół z liceum spotyka się dekadę po skończeniu szkoły. Powracają ich dawne miłostki i problemy, co uzmysławia im, jak bardzo przez ten czas się zmienili.

Peter Strickland (Duke of Burgundy. Reguły pożądania, Atlas zła, In Fabric) po raz kolejny robi wszystko, by wywołać u swoich widzów szok i napad histerycznego śmiechu jednocześnie. Podobnie jak w Berberian Sound Studio (13. NH), reżyser skupia się na dźwiękach – tym razem jednak tych powstających przy... obróbce artykułów spożywczych. Na tego rodzaju eksperymentach opiera swoją twórczość kulinarny kolektyw, który w pełni poświęca się idei „dźwiękowego gotowania”. Podczas rezydencji artystycznej, przypominającej nasze niedawne covidowe kwarantanny, artyści jedzą, kłócą się z zamożną patronką i spacerują po ogrodzie w towarzystwie pisarza cierpiącego na chroniczne wzdęcia. Strickland zawsze stawiał na „dziwne” kino, więc we Flux Gourmet nie brakuje ani jajecznych fetyszów, ani zaskakujących rytuałów. Tym razem reżyser stawia też pytanie, co jest najważniejsze w sztuce: prawda czy może iluzja? W 1996 roku sam byłem członkiem The Sonic Catering Band – opowiadał w Berlinie. Może robiąc ten film, chciałem w końcu sprzedać kilka płyt?

5-odcinkowy skecz. W kwarantannie przestrzeń życiowa ludzi została ograniczona do kilku metrów kwadratowych. Niezauważona irracjonalność wkracza w codzienność bohatera.