Mulholland Drive 2001

Podobieństwo do uniwersum Twin Peaks wydaje się nieprzypadkowe, także nie sądzę, aby MD można było oceniać jako film niezależny

Absolutne Arcydzieło! – Mulholland Drive jest jednym z tych nielicznych filmów, które po seansie na długo pozostają w pamięci widzów. Nic nie jest tutaj oczywiste, a kiedy wydaje się nam, że jesteśmy blisko prawdy, akcja obraca się o 180 stopni i nic nie wydaje się takim, jakim było na początku. Obraz ten tak naprawdę opowiada o nas samych – o tym, kim chcielibyśmy być, jakie są nasze marzenia. Nie zawsze, a tak naprawdę bardzo rzadko, mają one odzwierciedlenie w rzeczywistości, jednak takie jest to życie, a czym by one było bez marzeń….

fantastyczny film muzyka aktorstwo no i reżyserka na wysokim poziomie warto obejrzeć cały film jest człowiek totalnie zahipnotyzowany i skupiony polecam

Hipnotyzujący! – Spoilery.

Bez bicia przyznam się, że film Lyncha z 2001 r. narobił mi niemały mętlik w głowie. Po skończonym seansie nie potrafiłem do kupy pozbierać całej historii, powiązać ze sobą wątków i postaci. Pierwszą rzeczą jaką uczyniłem to wygooglowanie analizy obrazu. W miarę czytania rozprawy wszystko (a przynajmniej większość) stało się jasne. Reżyser wplótł, a raczej zbudował film na onirycznej strukturze. Obrazem rządzi jednak logika, ale jak słusznie zauważono jest to logika podobna do tej z naszych snów. Po uświadomieniu sobie tego, wydarzenia z filmu nabierają znaczenia, niekiedy abstrakcyjnego, surrealistycznego a nierzadko absurdalnego. Niezwykły jest sposób w jaki twórca "Zagubionej autostrady" odsuwa przed widzami kolejne części łamigłówki, wplatając w to swój dziwaczny humor, podaje pewne wskazówki, a zaraz potem wszystko to w sekundzie zmienia w iluzję i od początku skazani jesteśmy szukać seansu całej opowieści. Nie jest to lekki, popcornowy blockbuster. Z wyłączonym myśleniem i sennym nastawieniem nie warto podchodzić do tej produkcji. Piszę dlatego, że nawet będąc w pełni skupiony trudno zrozumieć i poskładać film nawet za pierwszym podejściem.

http://www.youtube.com/watch?v=AIpkMg9sh6Q – jak napisał jeden z użytkowników ta sekwencja to prawdziwa esencja nie tylko filmu Lyncha, ale w ogóle kina w szerokiej perspektywie. Scena umiejscowiona na granicy snu i jawy robi wrażenie, szczególnie kiedy zrozumiemy jej jakby nie było sugestywne znaczenie. Wobec tego do tego momentu wszystko było iluzją, snem. Pewną ucieczką jednej z bohaterek od wydarzeń, które chciałaby by potoczyły się inaczej. Mistrzostwo!

http://www.youtube.com/watch?v=a_Y6uQAU42M – już sam tytuł filmiku mówi sam za siebie. I faktycznie jest to jedna z najstraszniejszych scen jakie kiedykolwiek doświadczyłem. Zbudowana na prostych środkach, przede wszystkim na dialogu (sam efekt zaskoczenia to zaledwie wierzchołek góry lodowej) robi rewelacyjne wrażenie, które niejeden horror mógłby Mulholland Drive pozazdrościć.

Lynch stworzył obraz o naszych najskrytszych pragnieniach, aspiracjach, prawach rządzonych światem. Zamknięty w ponad dwugodzinny formę widowisko ogląda się z niesamowitym napięciem, poczuciem rosnącej niepewności i pewnego przerażenia. Świetnie dobrana, niezwykle klimatyczna muzyka (vide), dobre kreacje aktorskie, nastrojowe zdjęcia autorstwa Petera Deminga oraz mistrzowska ręka reżysera sprawiły, że film zagnieżdża się w głowie i nie daje za nic o sobie zapomnieć.

8/10

Powtórka. Młody byłem i głupi, więc kiedyś nie doceniłem. Po pierwsze, wcale nie taki zagadkowy. Po drugie, to przede wszystkim kapitalna satyra na środowisko.