Ścieżki chwały 1957

Wojna wg Kubricka – Film na pewno nie zawiedzie fanów Kubricka, ale również dla ludzi nie znających jego twórczości powinien być ciekawą propozycją. Jak zwykle w dziełach tego reżysera bywa, wydarzenia z frontu stanowią tylko część opowieści. Większa uwaga skupiona jest problemach wewnętrznych armii. Obraz pozostaje na długo w pamięci.

Dla mnie 10/10

Stanley Kubrick nigdy nie zawodzi. Ścieżki Chwały to obowiązek każdego szanującego się fana kina wojennego. Najlepsza rola Kirka Douglasa, zaraz po Spartakusie, wydarzenia z I wojny światowej oparte na faktach (generał Paul Mireau i pułkownik Dax naprawdę istnieli). Do tego wybitna muzyka – której można słuchać na okrągło. Wojna nikogo nie czyni wielkim – każdy człowiek powinien o tym pamiętać. Bo wszyscy powinniśmy się kochać (proszę nie mieć żadnych zbereźnych skojarzeń).

Zakończenie zostawia niedosyt. Przewrotnie jest takie "beznadziejne" i przywraca zwykły wojskowy ład i rytm. Zupełnie jakby nic się nie stało. Wojna to bezsens.

TV, powtórka. Kubrick dodaje swoim filmem bardzo istotną cegiełkę do ogólnego wizerunku wojny w kinie. Trzeba zobaczyć.

Tak się robi filmy. Krótko zwięźle i na temat. Geniusz Kubrick tym razem w odmianie wojennej. Świetny Douglas i uniwersalny przekaz filmu.