Zakonnica II

Mimo wielu luk i niedociągnięć w scenariuszu, trzeba oddać hołd duetowi reżysera i operatora za stworzenie estetycznie przemyślanego filmu. W produkcjach z tej serii kluczowa jest gra światłem i cieniem – obraz musi być dostatecznie jasny, by widz miał świadomość otaczającej go akcji, a jednocześnie na tyle mroczny, by w cienistych zakątkach ukrywać postać demonicznego zakonnika, tak, by widz zastanawiał się, czy naprawdę dostrzega fragmenty jej stroju, czy może to jedynie jego wyobraźnia. Ta mistrzowska manipulacja światłem doskonale zanurza nas w uniwersum filmu, potęgując uczucie grozy.

Choć zdjęcia Nyby wykraczają poza zwykły mrok, przynoszą ze sobą mnóstwo klimatu. Charakteryzują się intrygującym światłem, emitującym z niezwykłych, niekonwencjonalnych miejsc, które często odbiegają od realistycznego postrzegania rzeczywistości. Wybór kadrów jest przemyślany tak, aby bawić się oczekiwaniami widza – często przez akcentowanie na pierwszy rzut oka nieistotnych, lecz estetycznie wykonanych detali, które mogą rozproszyć uwagę. Z drugiej strony, umiejętnie skrywa ważne elementy, wykorzystując do tego ruch kamery czy interakcje aktora. Jeśli chodzi o ścieżkę dźwiękową – tu niestety film nieco traci. Proszę jednak o nieprzekreślanie całego dzieła na tej podstawie.

Muzyka autorstwa Marco Beltramiego jest nacechowana klimatem, pełna posępnego tonu, momentami przepełniona nutą melancholii. Niemniej jednak jej obecność w filmie jest zbyt dominująca i momentami zbyt głośna. Kilka razy odniosłem wrażenie, że zamiast podkreślać emocje, muzyka rozprasza i zakłóca odbiór danej sceny. Przykładowo, w scenie, w której Irene wraca do klasztoru, wóz zakonnic utyka w błocie, a by go uwolnić, trzeba podłożyć deski pod koła. Akcja jest prosta, a mimo to towarzyszy jej przytłaczająco głośna i mroczna ścieżka dźwiękowa, która nie do końca pasuje do atmosfery momentu.

A więc wracamy do świata demonicznych zakonnic i nawiedzonych klasztorów. "Zakonnica 2", reżyserowany przez Michaela Chavesa i napisany przez Akelę Cooper, to sequel, który miał potencjał, ale niestety nieco się zagubił w swojej własnej mitologii. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to atmosfera. Chaves zna się na rzeczy, jeśli chodzi o budowanie napięcia. Sceneria Francji z 1956 roku jest wręcz klimatyczna, a dźwięk i muzyka są na wysokim poziomie.

Ale zanim zaczniemy się zachwycać, musimy porozmawiać o scenariuszu. Akela Cooper stworzyła opowieść, która ma swoje momenty, ale niestety brakuje jej spójności. Siostra Irene, która ponownie staje twarzą w twarz z Valak, nie dostaje wystarczająco dużo materiału, by jej postać mogła się rozwijać. Zamiast tego, film skupia się na efektownych, ale płytkich scenach strachu.

Nie można też nie wspomnieć o pewnych niewykorzystanych okazjach. Mamy tu do czynienia z sequelem globalnego przeboju, więc oczekiwania były wysokie. Niestety, film nieco się gubi w swojej własnej mitologii i wprowadza elementy, które więcej komplikują niż wyjaśniają.

Jeśli jesteś fanem uniwersum "The Conjuring", to film z pewnością dostarczy ci dawkę adrenaliny. Ale jeśli szukasz czegoś więcej – głębokiej fabuły, rozwiniętych postaci i przemyślanej mitologii – to możesz się poczuć rozczarowany.

Podsumowując, "Zakonnica 2" to film, który miał wszystko, by być kolejnym hitem w uniwersum "The Conjuring", ale niestety nieco się zaplątał. Dlatego moja ocena to solidne 6/10. Nie jest to film, który zostanie zapamiętany na lata, ale jeśli szukasz czystej rozrywki i kilku przerażających momentów, to warto dać mu szansę.

Lepszy niż poprzedni film, mniej flegmatyczny. Jest tutaj trochę więcej akcji, oglądało mi się lepiej niż pierwszą Zakonnicę. To jednak nic oryginalnego w tym nurcie. 5.5/10

Słabsza trochę od 1, bo wolniej się rozkręca, i bohaterowie dużo słabsi, wolałem księdza od tej 2 zakonnicy co przy Irene chodziła. 6.5/10

Spoko 👌