Sokolemu Oku trudno jest dotrzymać słowa danego umierającemu żołnierzowi. Natomiast Klinger zostaje zaatakowany przez koreańską matkę, która twierdzi, iż ten pozbawił jej córkę honoru.

Po pijackiej wyprawie do Tokio, Winchestera odwiedza jego świeżo poślubiona żona. Tymczasem w obozie wybucha epidemia gorączki krwotocznej, z którą nie wiadomo jak sobie poradzić.

Sokole Oko i B.J. gubią się na terytorium wroga, starając się dowieźć antybiotyki do obozu, ale przy okazji przywożą północnokoreańskiego jeńca. Tymczasem większość personelu cierpi z powodu zatrucia pokarmowego po zjedzeniu świątecznego indyka Klingera.

Gdy pewien żołnierz pilnie potrzebuje wymiany zastawki, bo inaczej zostanie sparaliżowany, a drugi wciąż żyje, choć jego mózg przestał funkcjonować, lekarze muszą zadecydować czy dokonać przeszczepu, mając na to jedynie 20 minut.

Pogodzony z faktem, iż musi odbyć swoją służbę do końca, Klinger pisze do domu list opowiadający o jego pracy, w tym zaspokajaniu dziwactw oficerów. Mający jechać do domu pacjent żegna się ze swoim nierozgarniętym kumplem, który podczas bitwy uratował mu życie. Natomiast ojciec Mulcahy usiłuje napisać piosenkę o wojnie w Korei.

Lekarze zastępują Rosie, która doznała urazu w wyniku awantury w jej barze. Tymczasem cierpliwość ojca Mulcahy’ego jest na wyczerpaniu, gdy ponownie zostaje pominięty przy awansie.

W okresie względnego spokoju, Charles i B.J. starają się napisać artykuł dla prestiżowego magazynu na temat wykonanej przez nich procedury. Margaret dowiaduje się więcej o sobie dzięki wizycie Scully’ego.

Personel szpitala tymczasowo adoptuje osieroconą amerykańsko-koreańską dziewczynkę, ale ich próby znalezienia jej stałego domu natrafiają na ciągłe przeszkody.

Zaskoczony wysokością swojego rachunku w barze, Sokole Oko przestaje na tydzień pić, a jego przekonanie o własnej nieomylności doprowadza wszystkich do szału i... picia. Tymczasem gdy Winchester dowiaduje się, że jego siostra zamierza poślubić Włocha, zaczyna wariować i stara się zrobić wszystko, co w jego mocy, by nie dopuścić do tego małżeństwa.

Gdy Potter i Charles zostają poddani kwarantannie z powodu świnki i skaczą sobie do gardeł, na zastępstwo zostaje sprowadzony znakomity chirurg z Tokio.

Podczas gdy Potter odwiedza chorego przyjaciela w Tokio, Sokole Oko dowodzi jednostką i leczy grupę sierot uchodźców.

Obarczeni przez Pottera odpowiedzialnością za morale zdemotywowanego personelu, Sokole Oko i B.J. zmagają się ze swoimi nowymi obowiązkami. Winchester stara się pomóc pacjentowi, którego kariera pianistyczna wydaje się zrujnowana z powodu okaleczonej ręki.

Sokole Oko jest poirytowany faktem, iż personel szpitala, pod wodzą starającego się podbudować morale B.J.’a, planuje urządzenie mu urodzinowej imprezy „niespodzianki”, chociaż do jego urodzin jeszcze daleko. Ponadto zwyczajowo nie zgadza się również z dowcipnym doradcą medycznym, dr Anthonym Borellim.

Gdy Klingerowi nie zostaje udzielona zgoda na przemeblowanie jego biura, postanawia zdezerterować. Natomiast Sokole Oko musi poradzić sobie z bohaterem wojennym, który na wieść o powrocie do domu usiłuje popełnić samobójstwo.

Podczas gorączkowego i nieustannego napływu rannych, którzy tłoczą się w obozie, krótkie drzemki personelu szpitala pełne są niepokojących snów, w których wojna odgrywa niekończącą się rolę.

B.J. nie jest w stanie zaprzeczyć, iż podoba mu się popularna korespondentka wojenna Aggie O’Shea i zmaga się z pozostaniem wiernym swojej żonie i dziecku w Kalifornii.

Pierce jest zdenerwowany faktem, iż cywilni lekarze zarabiają na wojnie mnóstwo pieniędzy i postanawia wystawić armii rachunek za całą swoją pracę. Tymczasem Winchester niechętnie pokazuje trzem koreańskim lekarzom amerykańskie techniki medyczne, wciąż ich strofując, dopóki on sam nie musi skorzystać z ich medycznej wiedzy.

Sztywniacki pułkownik Tucker odwiedza obóz w najmniej odpowiednim momencie – w prima aprilis. Klinger, podpuszczony przez sierżanta Rizzo, używa odwróconej psychologii, usiłując wydostać się z armii.

Chcąc zwalczyć nieustający problem z zakażeniami na sali operacyjnej, personel postanawia pozbyć się starej, drewnianej podłogi na rzecz nowej z betonu. Prace budowlane wykonują chirurdzy pod nadzorem Klingera, który twierdzi, iż zna się na rzeczy. Tymczasem pewien włoski żołnierz traci głowę dla Margaret.

Personel szpitala z chęcią odpowiada na listy od czwartoklasistów z Crabapple Cove w stanie Maine – rodzinnego miasteczka Sokolego Oka. Tymczasem on sam ma problem z odpisaniem pewnemu chłopcu, który uważa, że lekarze odpowiedzialni są za śmierć jego brata. Natomiast Klinger przekonuje Pottera, aby ten spróbował pobić rekord jednostki w rzucie wolnym do kosza.

W drodze na przepustkę w Seulu, Sokole Oko zostaje pojmany przez północnokoreańskiego żołnierza, który trzyma go na muszce, zmuszając do udzielenia pomocy swojemu rannemu towarzyszowi. Tymczasem w obozie, Potter, Charles, B.J. i Margaret biorą udział w turnieju brydżowym.

Zdenerwowana Margaret usiłuje doprowadzić obóz do porządku przed przyjazdem jej oschłego ojca, który trzyma się twardo armijnych przepisów. Tymczasem ekipa stara się ukryć przed żandarmerią kradziony udziec wołowy – podarunek od wdzięcznego pacjenta.

Podczas gdy miejscowe sieroty biorą udział w świątecznym przyjęciu w kantynie, Sokole Oko, B.J. i Margaret starają się uratować życie śmiertelnie rannemu żołnierzowi, by jego rodzina nie myślała o Bożym Narodzeniu jak o dniu, w którym zmarł ich ojciec.

W miarę jak 1950 zbliża się ku końcowi, personel szpitala i chirurdzy mają nadzieję, że następny rok będzie o niebo lepszy i pozwoli im powrócić do domu. Rok 1951 jest pełen zdarzeń – Klinger zakłada się, że wygra drużyna koszykówki, która według Charlesa skazana jest na przegraną, Sokole Oko i B.J. budują urządzenie do dializy nerek, Margaret robi na drutach szalik, który wkrótce staje się kapą na łóżko, a ojciec Mulcahy obsadza ogród. Gdy nadchodzi ostatni dzień roku, wszyscy mają nadzieję, że 1952 będzie o niebo lepszy i pozwoli im wrócić do domu.

Po tym, jak dowiaduje się, że jego była żona wychodzi za mąż za jego najbliższego przyjaciela, Klinger rozważa ponowne wstąpienie do armii. Pewien sanitariusz zostaje po raz kolejny pominięty przy awansie.

B.J. i Sokole Oko starają się zapewnić imigranckiemu żołnierzowi piechoty morskiej, którego mama ma zostać deportowana zanim ten zdąży wrócić do domu, zwolnienie z wojska z powodów rodzinnych. Przez parę dni Winchester pełni rolę oficera dowodzącego i wykorzystuje ten fakt do załatwienia sobie jedwabnej pościeli oraz innych rzeczy „niezbędnych do życia”.

Klinger znajduje butelkę starego, francuskiego wina, za pomocą którego Sokole Oko usiłuje poderwać pewną pielęgniarkę. Pułkownik Potter stara się załatwić od Kanadyjczyków specjalny lek usypiający, zakazany przez amerykańską armię.

Gdy na sali operacyjnej wybucha kocioł parowy, Klingerowi udaje się w ostatniej chwili zepchnąć Charlesa z linii ognia, ale B.J. zostaje ciężko ranny w ramię. Wdzięczny za uratowanie mu życia, Winchester ogłasza, że jest dłużnikiem Maxwella Klingera i zostaje jego osobistym asystentem. Jednak po kilku dniach spełniania zachcianek sierżanta, zaczyna żałować, że nie zginął. Tymczasem Sokolemu Oku nie podoba się lekarz, którego wezwano, by pomógł B.J.’owi, a ten z kolei nie chce się przyznać, że mu coś dolega.

Nadchodzi fala upałów, a każdy radzi sobie z nimi po swojemu. Klinger stara się naprawić system nagłaśniający, Charles musi poradzić sobie z kontrolą urzędu skarbowego, B.J. stresuje się z powodu listu od Peg, Margaret dostaje okropnej wysypki, a pułkownik Potter nie może spać.

Gdy do szpitala omyłkowo trafia ogromna ilość szpatułek lekarskich, Sokole Oko wykorzystuje ich nadmiar do wzniesienia pomnika ku czci rannych, którzy przewinęli się przez obóz. Klinger zakłada w jednostce własną gazetę.