Przez obserwację innych można wiele się nauczyć – mówi jednej z młodziutkich baletnic Brigitte Lefèvre (od 1995 roku dyrektorka Baletu Opery Paryskiej). Obserwacja innych i praca to dwa kluczowe tematy niezwykłego dokumentu Fredericka Wisemana, filmowca, portretującego nie ludzi, lecz instytucje. La Danse jest prześwietleniem Baletu Opery Paryskiej. Wiseman patrzy na scenę, zagląda do garderoby, księgowości, kafeterii, obserwuje stolarzy budujących scenografię, krawcowe szyjące kostiumy, posiedzenie zarządu i – przede wszystkim – mordercze treningi baletnic. Balet Opery Paryskiej w obiektywie Wisemana funkcjonuje jak dobrze zestrojona maszyna z tysiącem trybików, obracających się po to, by w efekcie wyczarować przedstawienie zwiewne, lekkie i przeczące prawom grawitacji. To, co dzieje się za kulisami jest mozolną pracą u podstaw. Idealna baletnica jest połączeniem zakonnicy i boksera – zupełnie poważnie mówi Lefèvre. Faktycznie, w czujnej koncentracji ich ciał jest nieomal coś duchowego. Powtórzenie, detal, zmiana perspektywy, ponowne powtórzenie – tak wygląda rytm prób. Wiseman wsłuchuje się w ten rytm i skrupulatnie tworzy portret totalny fabryki tańca.