Wall Street 1987

Pieniądz nie śpi, zaś chciwość jest dobra i jest skuteczna – dwa twierdzenia które w łagodniejszej formie nadal da się znaleźć w każdej książce do ekonomii.

Michael Douglas to koleś, którego nigdy nie uważałem za aktora tylko takiego kombinującego cwaniaczka, który potrafi się wkręcić w tą całą śmietankę aktorską Hollywoodu. W tym filmie pierwszy raz mnie zaskoczył, bo od początku, kiedy tylko pojawił się na ekranie, skradł całą moją uwagę, widać było, że świetnie się czuje w tej roli i do niego należy ten film. Co jest najlepsze zrobił to grając właśnie takiego kombinującego cwaniaczka.
Jest tu też hollywoodzka rodzinka Sheenów – tata i syn. Moim zdaniem Charlie Sheen był najsłabszą, najbardziej rzucającą się w oczy psującą oba świetne filmy Stone’a – Pluton i Wall Street. Pasuje mi bardziej do komedii Hot Shots.
W skrócie o filmie można napisać że jest on o cwaniakach i kombinatorach z Wall Street, których grają cwaniaki i kombinatorzy z Hollywood. Trafny wybór co do obsady. Film nie jest arcydziełem, nie jest też wybitny, to solidne kino powyżej przeciętnej.

Wstyd się przyznać, ale dopiero wczoraj obejrzałem film pierwszy raz w życiu. Napiszę, tylko szkoda, że tak późno, bo świetne kino.

Typowa historia mistrz vs uczeń. Dialogi jakby je Sorkin pisał dla Finchera i one windują film na 7.

Pozycja obowiązkowa w dobie kapitalizmu – Film ukazuje siłę pieniądza, który jest w stanie podporządkować sobie prawie każdego, kosztem niejednego. Polecam wszystkim co interesują się giełdą, finansami, a także tym co chcą ujrzeć świat nieczystych zagrań i ludzi pozbawionych moralności.