Dawno temu w Ameryce 1984

Uwielbiam ten film, jest najlepszym filmem jaki wyszedł w latach 80-tych. Muzyka Ennio Morricone, doskonała scenografia, doskonałe aktorstwo, wszystko było fenomenalne. Kiedyś to było, teraz to nie ma. W tym przypadku Janusz z memów mówi prawdę.

Więcej takich filmów! – Może to głupio zabrzmi, ale trochę za krótki jest ten film:) Przydała by się jeszcze z godzinka, bo po zakończeniu seansu ma się pewien niedosyt, czegoś brakuje. No i oczywiście zawsze po oglądanie takiego dzieła jest to dziwne uczucie, że chciało by się jeszcze oglądać.
Film ten poza pewnymi dziwnymi zawirowaniami w scenariuszu ma same zalety. Aktorzy bardzo się postarali, żeby ich postaci były jak najbardziej prawdziwe. Chyba już na zawsze w pamięci pozostanie mi sena w której De Niro zakłada okulary, albo scena z ciastkiem która pomimo swej prostoty jest genialna. Zgrzeszył bym gdybym nie wspomniał o muzyce, która jest wspaniała i niezwykła, szczególnie główny motyw grany na piszczałkach.

10/10

Obejrzany w wersji reżyserskiej. Na kolana nie powalił, widziałam lepsze gangsterki z De Niro.

Przez jakieś 80% czasu film stoi na świetnym poziomie i nagle klap. Widz czeka aż coś się jeszcze wydarzy a tu tylko jakieś gadanie…Także muzyka choć bardzo dobra, moim zdaniem, słabsza niż w innych filmach Leone. Ogromny plus za pokazanie czasów prohibicji w USA – żaden film nie zrobił tego lepiej.
Reasumując daję 8/10

Klimat, muzyka, aktorzy. Najbardziej podobały mi się sceny gdy byli jeszcze chłopcami