Player One 2018

Spielberg popłynął z falą współczesnego kina, zrobił film pełen banałów i akcji, zatracił swoją mistrzowską umiejętność budowania napięcia, no i te komputerowe efekty – one nie dadzą tyle emocji ile praca kaskaderów i prawdziwe dekoracje/plenery (co się udało w Mad Max: Fury Road). Postacie i dialogi są idealnie nijakie (ich avatary przypominały mi Salę Samobójców). Pierwsza akcja (wyścig) jest zbyt pocięta w montażu, to też współczesny trend, ledwo co widać. Bohater bez większego trudu znajduje kolejne klucze, aż dziw, że udaje się to akurat jemu na całym świecie, idzie im gładko jak po maśle. Muzyka nie buduje emocji, może raz czy dwa, żadnej fajnej piosenki z 80’s nie użyto do filmu. Słabo jak na film jadący na nostalgii za dawnymi czasami. Nawiązania do elementów popkultury wywołały również ze dwa, trzy uśmiechy na mojej twarzy. Bardziej mi się podobała sama idea gry OASIS, moim zdaniem to jest przyszłość, wszystkie gry zleją się w jedną wielką symulację do grania w multiplayer.

Przedawkowana nostalgia. Poza nią nie ma tu NIC – ponad dwie godziny bombardowania popowymi "smaczkami" z kartonowymi postaciami i czerstwym humorem.

Wczoraj przypadkiem trafiłem w telewizorni na ten film i sobie drugi raz obejrzałem i stwierdzam, że po przyjęciu konwencji Spielberga można na spokojnie film obejrzeć. Pół roku temu miałem problem z oceną, teraz mogę z czystym sumieniem dać ocenę 7 (no takie 6+ w stronę 7).

Mam duży problem z oceną tego filmu i dlatego nie podejmuję się tego. Z jednej strony rozumiem pobudki, jakimi kierował się Spielberg, te wszystkie nawiązania i jak wielu tu piszących przede mną, czuję nostalgię. Niestety podobnie jak wielu innych piszących w tym temacie, dostrzegam niedopracowanie, spłycenie tematu i nadmiarowość CGI.

Faktycznie e.e. z Lśnienia najlepszy^^ Nieodziana pani wychodząca z wanny i zamieniająca się w zgniłą staruszkę-skąd to pochodzi? + Goro, Mgła, DMC, X-G, MJ, MI