Filmy artysta, ciąża

Historia budowy średniowiecznej katedry na tle wojen domowych, konfliktów religijnych i walki o władzę.

Amerykanka polskiego pochodzenia (Ilona Ostrowska) dziedziczy na podlaskiej wsi stary dworek swoich przodków – tytułowe ranczo. Przyjeżdża do Polski z zamiarem wyremontowania go. Ludzie, z jakimi się spotyka, problemy, jakie przed nią stają i sytuacje, z jakimi musi sobie radzić, składają się na ironiczny, a jednocześnie bardzo realistyczny obraz życia i mentalności wiejskiej społeczności.

Sprzedawca samochodów postanawia zaaranżować porwanie swojej żony, by wymusić na bogatym teściu duży okup. Do tego celu wynajmuje dwóch nie do końca normalnych oprychów. Śledztwo w tej sprawie prowadzi Marge Gunderson będąca w bardzo zaawansowanej ciąży.

Historia oparta na biografii malarza Kurta Barnerta. Mały Kurt jest bardzo przywiązany do swojej młodej i niezwykłej ciotki Elisabeth. Jej choroba i jej los wywrą duży wpływ na jego późniejsze, powojenne życie. Jako młody malarz Kurt zakochuje się w pięknej Ellie. Okazuje się, że jej rodzina skrywa pewną mroczną tajemnicę, związaną z losami głównego bohatera… Dodatkowo artystę wciąż dręczą wspomnienia z dzieciństwa, które przypadło na czasy rządów nazistów, a uwielbiany początkowo socrealizm przynosi gorzkie rozczarowanie. Czy ucieczka na Zachód przyniesie mu ukojenie?

Do nowo oddanego bloku, po latach oczekiwań, lokatorzy zaczynają wprowadzać się do swoich mieszkań (z wyjątkiem Balcerka, który robi to z przymusu). Wszystkim kieruje gospodarz bloku – Anioł. W kolejnych odcinkach oglądamy humorystyczne perypetie głównych bohaterów. Na koniec Anioł… awansuje na stanowisko kierownika osiedla.

Ned (Paul Rudd) to nieogarnięty, młody mężczyzna, który wychodzi z więzienia po tym, jak naiwnie sprzedał narkotyki policjantowi. Nie chcąc mieszkać z matką, włóczy się między swoim trzema siostrami, utrudniając im życie towarzyskie i mieszając się do ich prywatnych spraw.

Film przedstawia pełną humoru historię rodziców, którzy rozmawiają jak powinni radzić sobie z edukacją seksualną swoich dorastających dzieci. Jednak powszechnie wiadomo, że seksualność jest nadal problem wstydliwym dla wielu rodziców, więc przedstawienie jej dzieciom to dopiero nie lada problem.

Film ukazuje historię 22-letniej Aury (Lena Dunham), która wraca z college'u do swojej matki artystki. Aurze nie powodzi się: jej strona na YouTube ma tylko 357 odwiedzin, rzuca ją chłopak, jej chomik umiera, a ona sama nie wie jak pokierować własnym życiem. Zatrudnia się jako hostessa w restauracji, wchodzi w związki z dwoma mężczyznami, a przede wszystkim chce, żeby ktoś pomógł jej określić kim tak naprawdę jest.

Phil i Kate chcący kontynuować kariery zawodowe postanawiają wynająć opiekunkę, do swego nowo narodzonego synka. Ich wybór pada na piękną Camillę, która zamieszkawszy z nimi staje się niemal członkiem rodziny. Niestety wkrótce okazuje się, że Camilla nie jest tym za kogo się podaje, a Jake ma być złożony w ofierze jej bogu.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.