Filmy surrealizm, samotność, ciąża

Praca w Szpitalu Świętego Serca pozwala młodemu interniście Johnowi "J.D" Dorianowi uczyć się medycyny, nawiązywać przyjaźnie i czerpać życiowe lekcje.

Londyn, 1977 rok. Młody punk Enn (Alex Sharp) wraz ze swoimi kumplami Johnem i Vic’iem przypadkowo trafiają na dziwną imprezę studentów z zagranicznej wymiany. Na domówce Enn spotyka piękną i tajemniczą Zan (Elle Fanning), która chce, by chłopak „pokazał jej” punk. Zaczyna się 24-godzinna przygoda pełna muzyki, imprezowania i niszczenia mienia publicznego. Bohater szybko zakochuje się w dziewczynie, która tak naprawdę jest kosmitką, a rzekoma zagraniczna wymiana okazuje się być z innej galaktyki.

Na swoje alter ego Bergman wybrał 80-letniego profesora Borga, który jedzie z synową ze Sztokholmu do Lund na obchody własnego jubileuszu naukowego. Podróż staje się dla niego wędrówką przez obszary pamięci, refleksją nad życiem i stosunkami z ludźmi. Bohater przywołuje we wspomnieniach swoją pierwszą niespełnioną miłość, nieudane małżeństwo, trudne ojcostwo. Bliskość śmierci sprawia, że Borg uświadamia sobie, iż apodyktycznością, chłodem i obojętnością odgrodził się murem od innych, skazał się na rozpaczliwą samotność. Teraz będzie starał się powoli ów mur burzyć (co jest jedynie subtelnie zasygnalizowane, ale i tak stanowi wyjątkowy w twórczości reżysera promyk optymizmu).

Po wigilijnej kolacji w gronie rodzinnym trójka braci spędza noc w inny sposób: Oscar śpi razem z rodziną, Gustaw z kochanką, a Carl nie może spać i rozpamiętuje swoje nieudane życie. Następnego dnia cała rodzina idzie do kościoła na jutrznię (w kościele katolickim msza odprawiana przed wschodem słońca). W teatrze trwają ostatnie przygotowania do premiery „Hamleta”, gdzie Oscar ma zagrać Ducha. Podczas próby nagle traci przytomność i po bardzo krótkiej chorobie umiera...

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Subtelna analiza kobiecej psychiki. Tytułowe bohaterki reprezentują różne postawy wobec życia, będąc przykładem zagubienia się we współczesnej rzeczywistości amerykańskiej. Niepowodzenia w kontaktach z mężczyznami doprowadzają je do decyzji o wspólnym zamieszkaniu.

Viridiana to młoda dziewczyna, która przed złożeniem ślubów zakonnych odwiedza na prowincji swojego wuja, Don Jaimego. Mężczyzna mieszka samotnie po śmierci żony. Dziewczyna tak bardzo przypomina mu zmarłą małżonkę, że postanawia jej się oświadczyć i zmusić do ślubu. Viridiana odrzuca zaloty wuja, który z rozpaczy popełnia samobójstwo. Ta dramatyczna sytuacja zmienia plany dziewczyny, która swoje dalsze życie chce poświęcić działalności charytatywnej i zamienia majątek wuja w przytułek dla bezdomnych.

Rzym, I wiek n.e.. Dwóch studentów przyjaciół, Encolpio i Ascilto, spierają się o to do kogo należy chłopiec, Gitone. Chłopiec, mając możliwość wyboru z kim idzie, wybiera Ascilta. Tylko nagłe trzęsienie ziemi ratuje Encolpio od popełnienia samobójstwa...