Dramat 1989

Dwie historie, które łącza się i splatają w całość. Pierwsza opowiada o szanowanym okuliście, którego chce wydać kochanka. Ponieważ nie ma innej możliwości, postanawia ją zabić. Druga opowiada o reżyserze filmów dokumentalnych, który kręci biografię sławnego i popularnego producenta, którego nie znosi i który na dodatek, jest bratem jego żony. W trakcie pracy poznaje pewną producentkę i zakochuje się w niej.

Na film składają się trzy nowele, których wspólnym tematem jest miasto Nowy Jork. Woody Allen przedstawia nam historię pewnego żydowskiego prawnika, który nie potrafi uporać się z własną matką. Martin Scorsese opowiada o relacji obsesyjnego malarza (Nick Nolte), przechodzącego kryzys twórczy i jego asystentce. Z kolei twórca Czasu Apokalipsy, Francis Ford Coppola relacjonuje poczynania młodej, bogatej dziewczyny, która stara się pogodzić skłóconych rodziców.

Opowieści o właścicielu klubu nocnego Sugar Ray oraz jego synu Quicku, którzy wszelkimi dostępnymi im sposobami walczą ze złośliwymi gangsterami i skorumpowaną policją, by nie dać się wyeliminować z biznesu.

Samotny głos człowieka” to pełnometrażowy debiut Aleksandra Sokurowa, oparty na motywach opowiadań Andrieja Płatonowa. Bohaterem filmu jest młody mężczyzna, który powraca z wojny domowej i zakochuje sie w młodej studentce medycyny. Oboje są przyzwyczajeni do samotności, muszą więc przejść długą drogę, aby być razem. Już w debiucie pojawiają sie motywy, które pózźniej staną się charakterystyczne dla twórczości Sokurowa, jak np. destrukcja psychiki bohatera, zniszczony świat, degradacja wartości itp.

Żonaty François (Bruno Cremer) uczy filozofii we francuskiej szkole. Po pewnym czasie zauważa, iż jedna z jego uczennic, 17-letnia Mathilde (Vanessa Paradis) opuszcza lekcje. Wszyscy nauczyciele są zgodni, że powinna zostać wydalona ze szkoły. François jednak dostrzega w dziewczynie niezwykłą dojrzałość i przenikliwość umysłu. Decyduje się pomóc Mathilde, nie przewidując tego, że narodzi się między nimi uczucie. Wkrótce o romansie dowiaduje się żona nauczyciela...

Tytułowa Shirley to zwyczajna gospodyni domowa mieszkająca w małym, prowincjonalnym, angielskim miasteczku. Ma gburowatego męża i egoistyczną, dorosłą już córkę. Pewnego dnia przyjaciółka zaproponowała jej wspólny wyjazd na wycieczkę do Grecji. Tam poznała przystojnego Greka, kelnera Costasa Caldesa...

Dwunastoletni Jens jest synem Dunki i Jugosłowianina. Po rozwodzie rodziców mieszka ze swym dziadkiem w Jugosławii. Gdy dziadek umiera, ojciec umieszcza syna w domu dla chłopców na południu Europy, obiecując szybki powrót. Nie pojawia się jednak przez trzy lata. Stęskniony chłopiec postanawia go odnaleźć. Ucieka spod opieki wychowawców i odnajduje ojca w Kopenhadze. Ojciec ma jednak nową żonę, która wcale nie jest zadowolona z obecności pasierba.

Związek Tomka i Julii rozpoczyna się prozaicznie, poznają się w przychodni lekarskiej. Julia jest samotna, nie ma nikogo, kto by się nią zaopiekował, jest bez pracy i mieszkania. Tomek oferuje jej pomoc, zaprasza ją do swojego domu, gdzie mieszka z matkę. Z czasem zostają kochankami. Matkę niepokoi znajomość Tomka z kobietą znacznie od niego starszą. Pomiędzy matką a Julią toczy się swoista gra o Tomka. Czy miłość matczyna jest zdolna pokonać miłosne zaślepienie syna?

Roman Ratajczak, kiedy był wojewodą, nie zawsze podejmował trafne i sprawiedliwe decyzje. Ktoś otrzymuje mieszkanie z puli wojewody w dniu jego imienin. Zwalnia dyrektora bez wyraźnych powodów. Podczas polowania zabija konia w przekonaniu, że to żubr. Były wojewoda chce odzyskać dawne znaczenie i pozycję, powrócić do warszawskiego aparatu partyjnego. Kiedy pojawia się wśród dawnych współpracowników, odżywają stare sprawy z czasów, gdy sprawował rządy… Były wojewoda Ratajczak zostaje znaleziony martwy w miejskim szalecie…

Obydwoje są młodzi, obydwoje pochodzą z tej samej mieszczańskiej klasy, choć z ogromnie odległych jej krańców. Mają różne charaktery, sposoby bycia, pojęcie o życiu. W dobrych chwilach starają się znaleźć kompromis. Na ogół bezskutecznie. Są do siebie przywiązani, niekiedy tylko skazani na siebie. Ta wspólnota jest im potrzebna, bo takie są akurat wokół nich warunki, taki czas, tacy oni sami. Ich miłość jest różna, chociaż u obojga jednakowo zachłanna i egoistyczna.