Komedia 1969

Jane (Ira von Fürstenberg) po rozstaniu się z chłopakiem poznaje Alana (Venantino Venantini), początkującego aktora. W ten sposób wkracza w środowisko filmowe. Jej uroda powoduje, że jest obiektem zainteresowania wielu mężczyzn. Jednak związki w filmowym światku są przelotne i szybko się zmieniają. Pogłębia to tylko frustracje i rozczarowanie Jane.

Trójka niezbyt dobranych partnerów wyrusza, aby rozprawić się z bandą nielegalnie przejmującą działki i koncesje na wydobywanie złota.

Ten weekend w sierpniu daje szansę Michelowi Fauvetowi (Roger Hanin), niedawno rozwiedzionemu ojcu, na spędzenie dwóch pełnych dni z Bruno (Christian Mesnier), jego trzynastoletnim synem, którego zwykle widzi tylko w jedną niedzielę w miesiącu. Czując się winnym, stara się zrekompensować traumę zadaną synowi, wręczając mu prezenty. Tym razem Michel postanowił zabrać go w miłą podróż do Brugii i na Belgijskie Wybrzeże. To nie przeszkadza Brunowi w zadawaniu ojcu niepokojących pytań.

Ambicje prostego portiera, aby zostać prawdziwym lekarzem, popycha go do serii kłamstw i oszustw, które pozwolą mu wejść do środowiska swoich marzeń.

Poppea (Olga Schoberová) zostaje znieważona przez dwóch pretorianów. Udaje się do Rzymu, gdzie zamierza szukać sprawiedliwości. W Rzymie jej uroda robi wrażenie na właścicielu burdelu, który namawia ją, aby pracowała jako prostytutka. Jej urok przyciąga wielu klientów, w tym dwóch legionistów konsula Valeriusa (Brad Harris), człowieka o surowych zasadach moralnych. Legioniści zwabiają ją rozwiązłą zabawą. Nagłe przybycie Valeriusa przerywa orgię, a Poppea zostaje przez niego znieważona i przepędzona. Wędrując ulicami i ukrywając się przed pretorianami polującymi na chrześcijan, kobieta znajduje schronienie i pracę jako modelka u rzeźbiarza, któremu cesarz Neron zlecił wyrzeźbienie posągu Wenus.

Wysłuchawszy opinii swoich doradców, książę Licordii wyznacza na spadkobiercę całego majątku swojego najstarszego syna Alfonsa, zmuszając jednocześnie młodszego syna, Nunzio, do udania się do klasztoru braci świeckich w Monza. Wychowany przez swojego nauczyciela w całkowitej niewiedzy na temat seksu i kobiet, Nunzio, który został mianowany na przeora, przyciąga pożądliwe spojrzenia jednej z nowicjuszek - hrabiny Camilli. Nieszczęsny Nunzio zostaje uwiedziony, a dziewięć miesięcy później hrabina rodzi dziecko. O wszystkim dowiaduje się Św. Inkwizycja.

Dwie kobiety mieszkające razem postanawiają mieć dziecko. Nie chcą korzystać z adopcji, tylko wolą urodzić dzięki tradycyjnym metodom.

W Biarritz dziennikarz spotyka ładną, młodą kobietę i zakochują się w sobie. Po powrocie do Paryża kobieta tajemniczo znika.

Agilulf jest prawym, wiernym i pobożnym rycerzem, który ma tylko jedną wadę: nie istnieje. Wewnątrz jego pustej zbroi słychać głos, który odbija się echem w metalowym wnętrzu. Niemniej jednak służy w armii chrześcijańskiego króla z dobrej woli i z wiarą w świętą sprawę.

Alberto, czterdziestoletni inżynier, wracając z pracy podwozi autostopem Silvie, dziewiętnastoletnią paryską studentkę. Choć dziewczyna ze względu na wiek przypomina mu jego własną córkę Francescę, Alberto postanawia towarzyszyć jej w podróży do Rzymu, mając cichą nadzieję, że uda mu się przeżyć jednorazowy romans. Silvie przejrzawszy jego zamiary trzyma go w niepewności balansując pomiędzy flirtem, prowokacją a odmową.