Obyczajowy 2003

Przeszło dwadzieścia lat temu w pewnym sierocińcu splotły się losy siedmiorga dzieci. Wiktor, Michał, Andrzej, Basia, Leszek, Weronika i Gabriela przyrzekli sobie, że przez resztę życia będą się wspierać i nikt z nich nigdy nie zostanie sam. Ich aniołem - opiekunem była Maria Zięba, która pracowała w tym czasie w domu dziecka i pokochała te dzieci jak swoje. Z czasem ich przyjaźń przerodziła się w więź silniejszą niż więzy krwi. Punktem zwrotnym w życiu wszystkich okazała się tragiczna śmierć Wiktora. Niejasne okoliczności wypadku tylko pogłębiły szok związany z jego przedwczesnym odejściem. Wiktor Brzozowski był szanowanym biznesmenem, szefem prężnie działającej firmy budowlanej, człowiekiem kojarzonym z pieniędzmi i sukcesem. Dla swoich przyjaciół był jednak kimś o wiele ważniejszym. Już w sierocińcu przyzwyczaili się przypisywać mu rolę nieformalnego przywódcy i opiekuna. O tym, że Wiktor dobrze wywiązał się z tego zadania świadczyć może choćby jego ostatnia inwestycja - Dom przy ulicy Wspólnej. Dzięki niemu ludzie, których kochał najbardziej na świecie znaleźli swoje miejsce na ziemi. To właśnie tu, co dnia, przeżywają wraz z rodzinami i przyjaciółmi radości i smutki swojego życia...

Na zamkniętego od kilkunastu lat w klasztorze Józefa Kozioła – Brata Józefa (Jerzy Stuhr) - spada nagle poważne zadanie, ma zastąpić chorego braciszka w zespole wokalno-muzycznym i wystąpić na festiwalu Sakrosong poza murami klasztoru, a Brat Józef schronił się tam przed zdradzającą go żoną i komunistycznymi represjami. Nawet nie bardzo wie, że zmienił się system polityczny i oto nagle śpiewa w chórku na festiwalu - pech chce, że zostaje tam rozpoznany przez swoją rodzinę. Wiadomość, że Brat Józef jest żonaty i ma troje dzieci jest porażająca dla władz klasztornych i kościelnych. Brat Józef zostaje natychmiast wydalony z klasztoru. Żona litując się nad nim zabiera go do domu swojego nowego partnera. Tam Bohater spotyka swoje dzieci, 28 – letnią Olę (Barbara Kałużna), 26-letniego Marcina (Maciej Stuhr) i 17 - letnią Kingę (Roma Gąsiorowska). Zajęcie Oli to tajemnica, Marcin robi karierę polityczną - jest szefem sztabu wyborczego kandydata na posła. Kinga jest uzależniona od internetu i lekkich narkotyków. Bohater otrzymawszy prymitywne lokum w garażu willi konkubenta żony rozpoczyna nowe życie…

Zbliżająca się do czterdziestki pisarka z San Francisco - Frances Mayes (Diane Lane), przeżywa kryzys twórczy i osobisty. Po rozwodzie nie może wrócić do psychicznej równowagi, brak jej też pisarskiej inwencji. Popada w głęboką depresję. Najlepsza przyjaciółka Frances, Patti (Sandra Oh), doradza jej wyjazd do Toskanii. Tam niespodziewanie kupuje piękną willę Bramasole, położoną w malowniczej okolicy. Wynajmuje też polskich robotników, którzy odnowią jej dom oraz staną się wkrótce jej najbliższymi i oddanymi przyjaciółmi. I w końcu... zakochuje się. Kiedy pierwszy raz go spotkała, Marcello (Raoul Bova) zauroczył ją swoim poczuciem humoru. "Wy, Amerykanki, macie błędne pojęcie o Włochach" - stwierdził zaczepnie. Ona, pół żartem, pół serio, zaproponowała mu wspólną noc. "My, Włosi, spodziewamy się po was, Amerykankach, właśnie takich propozycji" - odpowiedział jej z uśmiechem. Frances zaczyna powoli myśleć o nowym związku, na jej drodze piętrzą się jednak liczne przeszkody...

Współczesna, wielowątkowa opowieść ukazująca 18 godzin z życia czwórki nieznajomych. Każde z nich przyjechało do Warszawy w ten sam zimowy dzień, by odmienić swoje życie i odnaleźć miejsce w tajemniczej, wymykającej się łatwemu opisowi metropolii. Drogi bohaterów będą się przecinać, a wzajemne spotkania na zawsze odmienią ich losy. Klara (Agnieszka Grochowska) przyjeżdża, by zamieszkać ze swoim chłopakiem. Paweł (Łukasz Garlicki) szuka pracy. Wiktoria (Dominika Ostałowska) spotyka nieznajomego (Lech Mackiewicz), a ten wciąga ją w swoje podejrzane interesy. Ojciec (Sławomir Orzechowski) szuka córki, która wyjechała do stolicy na studia i od trzech miesięcy nie dała znaku życia. Zimowy dzień ukazany w filmie, niektórych zbliży do spełnienia życiowych pragnień, innym przyniesie niespodziewane odkrycia dotyczące ich samych.

Bohaterami są mieszkańcy wsi położonej niedaleko Białegostoku. Jest piękny, słoneczny poranek, wszędzie panuje wiąteczna atmosfera, kociół i wierni szykują się do obchodów więta Bożego Ciała. Trwają ostatnie przygotowania - przyozdabianie trasy procesji, prasowanie komunijnych białych sukienek, polerowanie masek samochodów, bo przecież w takim dniu trzeba się pokazać przed sąsiadami. Na tle wiątecznej gorączki toczą się równolegle dwa wątki. Maciek, młody dorobiewicz i pozer, konsumpcyjnie nastawiony do życia, podróżuje z Warszawy nowiutkim jeepem. Jedzie do rodzinnego Białegostoku. W drodze zabiera autostopowicza, swego rówienika - człowieka skromnego, zrównoważonego i małomównego. Damian jest przeciwieństwem Maćka, ceni inne wartoci w życiu. On również wraca w rodzinne strony. Przez cały czas młodzi ludzie prowadzą dyskusję teologiczno-wiatopoglądową. Rozmawiają na temat więta Bożego Ciała i w ogóle wiary. Maciek wypowiada się z pogardą o katolikach, instytucji Kocioła i "czarnych". Kpi z procesji i wiejskiej ciemnoty. Damian staje w obronie ludzi wierzących, sam wierzy w Boga. Dwaj dyskutujący podróżni zmierzają w kierunku wsi, gdzie wkrótce ma dobyć się procesja i trwają ostatnie przygotowania. Ksiądz proboszcz wydaje polecenia, wokół krząta się kocielny i inni pomocnicy. Miejscowy muzyk, Jacek, organizuje sprzęt nagłaniający, by uroczyste słowa proboszcza dotarły do wszystkich wiernych. Ale nawet w tak uroczystym dniu nie wszystko odbywa się po bożemu. Nie ustaje spór zwanionych rodzin - zamożnych Kowali i znacznie uboższych Suszków. W jednym z domów kłócą się również małżonkowie. Suszek jest wciekły, bo w jego polonezie zepsuły się włanie hamulce. Żona Zofia wymyla mu od głupków i obwinia o całe zło. W swej zapalczywoci zapomina o białej sukience córki Pameli. W rezultacie na nieżnobiałej tkaninie odciska się brunatna plama od żelazka. Trzeba się upokorzyć i pożyczyć sukienkę Andżeliki od Kowali, by Pamela mogła sypać kwiatki. W końcu wszyscy ruszają na procesję. Dumny Kowal w nowym, błyszczącym daewoo, a także Suszek z rodziną, który zdecydował się na jazdę mimo uszkodzonych hamulców. Tymczasem zrywa się burza. W ulewnym deszczu dochodzi do poważnej kolizji samochodowej.

Młoda dziewczyna podkochuje się w aktorze nieudolnie sprzedającym garnki w tandetnych reklamach podrzędnej telewizji. Jej idol z kolei tęskni za prostytutką, którą widuje z okna na zapleczu agencji towarzyskiej. To tylko jeden z wątków filmu o ludziach, którzy pragną kochać i być kochani.

Historia młodej kobiety, która podążając za swoim największym marzeniem, zostawia za sobą małomiasteczkowe życie i zostaje stewardessą. Zanim to marzenie zrealizuje, spotka na swej drodze paru dziwacznych pasażerów, trochę zazdrosnych koleżanek i kilku naprawdę niezłych facetów.

Myriam Rosenfeld (Anouk Aimée), reżyser filmowy i dziennikarka, po przejściu na emeryturę wybiera się na spotkanie byłych więźniów obozów koncentracyjnych - sama jest byłą więźniarką obozu w Oświęcimiu. W zorganizowanej na spotkaniu loterii wygrywa bilet lotniczy do Krakowa. Korzystając z tej okazji wybiera się w podróż do Polski i konfrontując swoje wspomnienia z dzieciństwa postanawia dokonać swego rodzaju bilansu życia. Zwiedzając obóz poznaje niemieckiego fotografa, Oskara (August Diehl) i mimo sporej różnicy wieku, zaprzyjaźnia się z nim, co pozwala jej uporać się z demonami przeszłości.