Melancholia 2011

Von Triera widziałem tylko Antychrysta, więc nie było pewne czy dotrwam do końca tego filmu, aczkolwiek o dziwo dało się to oglądać. Nawet ciekawa produkcja.

Dziwna rzecz –
Moja znajomość z von Trierem nie jest szczególnie oszałamiająca (obejrzałem raptem "Idiotów" w dawnych czasach, a i to tak trochę jednym okiem) więc trudno mi umiejscowić ten film w ramach dorobku reżysera, w każdym razie dla mnie był nieco… dziwny. Z jednej strony na pewno ładny plastycznie (scena z Kirsten Dunst "wygrzewającą" się w promieniach Melancholii – piękne!), dobre aktorstwo (zresztą wystarczy spojrzeć na obsadę – niektóre epizody są znakomite), ciekawa, niepokojąca atmosfera i powolna dezintegracja ludzkich więzi na tle niebieskiej planety, z drugiej – irytujący motyw muzyczny (z tego co pamiętam to Wagner – sam w sobie dobry, ale powtarza się zbyt często), dezorientująca pierwsza część filmu (momentami naprawdę zaskakująca i łapiąca za gardło, ale koniec końców gorsza niż część druga) i wreszcie sam początek filmu – apokalipsa w slow motion, z wykoncypowaną scenografią, onirycznymi wizjami i potworną dawką kiczu. Na szczęście ten koniec świata trwa raptem kilka minut i klimat szybko się zmienia, ale osobiście nieźle się tym ubawiłem.

Co do oceny… stawiam ostrożne 7. Ostrożne, ponieważ jakoś mi się ten film wymyka. Nie potrafię go objąć do końca. Mnie oglądało się całkiem przyjemnie (choć nie zawsze) ale znajomi byli bardziej krytyczni.

zwiastun – Już wiem, że muszę ten film zobaczyć.
von Trier to chyba jedyny reżyser, którego filmy jak do tej pory w żaden sposób mnie nie zawiodły i tu nie powinno być inaczej.
Jestem bardzo ciekawy roli Dunst

Nie po drodze mi z twórczością Triera. O ile znajdzie się tutaj parę dobrych scen, tak cały obraz i wizja artystyczna jest męcząca

6/10 – Lars von Trier zdążył już mnie oczarować i rozczarować i w porównaniu z jego innymi filmami "Melancholia" jest nijaka. Pierwszą część można traktować tylko jako wprowadzenie do drugiej, w której zmienia się nieco sposób postrzegania postaci jakie widzieliśmy w części pierwszej. Ten formalny zabieg jest chyba najciekawszą rzeczą w "Melancholii". Również to, czego dowiadujemy się w pierwszej scenie, czyli zderzenie planet – rzutuje na odbiór całego filmu i potwierdza to, co o von Trierze sądzą wszyscy – ma skłonności do manipulacji i przerostu formy nad treścią.