John Wick 2014

Papka – bardzo prosty i słaby scenariusz. Zdjęcia i muzyka nie uratowały filmu.
Amerykańska papka rodem z gry komputerowej.

6/10

6/10 – Może ja po prostu nie czuję tego typu filmów. Przez pierwszą połowę głównie mówią jaki ten John Wick jest straszny, a on sam uczestniczy w zaledwie jednej akcji. Zamiast niezamierzenie śmiesznych scen w których wszyscy spinają poślady na sam dźwięk przerażającego tytułu tego filmu, mogliby pokazać dlaczego ten Wick cieszy się takim szacunkiem. Zwłaszcza, że dla widza nie jest on tajemniczą postacią, od początku wiemy o nim więcej niż bohaterowie tego filmu, mamy wgląd w jego emocje i przeżycia.

Gdy film wreszcie przechodzi do rzeczy (50 minuta?), szybko można zorientować się, że słynny John Wick czerpie swoje moce z mitycznego przekazu zwanego scenariuszem. Raz jego skuteczność to 11 celnych strzałów na 10 oddanych, gdy przychodzi do odstrzelenia postaci na które jeszcze przyjdzie czas, skuteczność spada do 0 na 10 strzałów. W "Taken" wierzyłem, że Liam Neeson ma te "pewne szczególne umiejętności", tutaj nie uwierzyłem w super mistrza celności Keanu Reevesa z fryzurą zasłaniającą mu oczy.

Film cierpi na syndrom niepotrzebnej dogrywki, jakieś 20 minut przed końcem mamy finał właściwej fabuły, a potem ciągnięty jest wątek który nie został odpowiednio zbudowany. Łatwo przejąć się losem pieska, łatwo zrozumieć symbolikę jaką niesie ze sobą ten zwierzaczek, ale w pewnym momencie wszystko pryska.

Conanowi wyrżnięto rodziców i spalono wioskę, Jasiu Wick mści się za psiaka :D Dobry technicznie, fajne sceny akcji, ale więcej pozytywów ciężko odnaleźć.

Komiks o superantybohaterze. Bardzo dobrze, dostatecznie [6/10] |||

Lubię dobre kino akcji, ale tu mimo deszczu kul i rzeki krwi było nudnawo. Sceny walki strasznie przerysowane i powtarzalne – szybko zaczynają nużyć. Komiksowa niezniszczalność bohatera utrudnia zaangażowanie się w historię. Ale zrealizowane to jest pierwszorzędnie, więc w sumie – ogląda się. Świetna jest gra aktorska (nawet bez bólu da się patrzeć jak z Keanu wióry lecą), znakomite zdjęcia, montaż, rewelacyjna ścieżka dźwiękowa. Można się odmóżdżyć przy popcornie.

Ocena leci jedno oczko w górę za absolutnie genialny i cudownie surrealistyczny koncept hotelu dla zabójców, który rozwalił mi mózg niczym John Wick głowy swoich wrogów. No i za jego właściciela, rewelacyjnie zagranego przez jak zawsze bezbłędnego Iana McShane’a.

Bardzo nuży; z każdą kolejną sceną zastanawiałam się "dlaczego?". Cała intryga słaba, sceny walk śmieszą