Filmy krytyka społeczna

„Zielona planeta” to planeta należąca do innego układu słonecznego. Jego mieszkańcy dzięki prostocie swojego stylu życia mają nad nami prawdziwą przewagę w postępie rozwoju: żyją, koncentrując swoją wiedzę, siłę i energię na rozwoju ciała i mózgu, pośród natury, którą zachowują i pielęgnują jak źrenicę oka. Raz w roku spotykają się w uśpionym kraterze starego wulkanu, aby zdecydować, na które planety należy wysłać posłańców. Na wszystkie planety są ochotnicy; ale na Ziemię, zbyt zanieczyszczoną, zbyt niebezpieczną, nikt nie chce iść. Tylko jedna kobieta, Mila (Coline Serreau), postanawia udać się na tę planetę w poszukiwaniu swojej tożsamości, odkąd Osam (Paul Crauchet), stary mędrzec, wyjawia jej, że została poczęta tam podczas poprzedniej podróży jej ojca...

„Elitarni” to znacznie więcej niż historia przyjaźni i rywalizacji dwóch mężczyzn – to spojrzenie od środka na skorumpowane i rządzone przez gangsterów miasto, w którym policja wydaje się nie mieć prawa głosu. Historię śledzimy oczami dwójki głównych bohaterów, przyjaciół z dzieciństwa, którzy stają po przeciwnych stronach barykady. Podczas, gdy pierwszy zawsze chciał być gangsterem, drugi myśli o przebudowie części miasta. Dochodzi do starcia dwóch życiowych postaw – tej, która ulega otaczającemu złu i tej, która do końca chce walczyć o swoje ideały. Film wywołał olbrzymie kontrowersje w Brazylii, m. in. ze względu na ukazane w nim sceny przemocy, której dopuszczają się brazylijscy policjanci, prowadząc czystki w dzielnicach nędzy.

Schyłkowe lata komunizmu w Rumunii. Ponurzy ludzie, nieoświetlone, opustoszałe, zimowe ulice, szarość i wszechobecna brzydota. Nic, co dawałoby choć odrobinę nadziei na zmianę, na lepsze, kolorowe, bardziej radosne życie. W takich realiach żyją i studiują przyjaciółki Otilia i Găbiţă, dla których, mimo wszystko, życie ma jeszcze posmak przygody i oczekiwania na spełnienie marzeń. Do czasu jednak, kiedy Găbiţă dowiaduje się, że jest w ciąży. Boi się zostać samotną matką, obawia się reakcji rodziców i otoczenia, nie chce rzucić studiów. Aborcja byłaby jakimś wyjściem z sytuacji, jest jednak nielegalna; poddanie się zabiegowi to już nie tylko dylemat moralny, ale również swoiste "droczenie się" z władzą, totalitaryzmem. Otylia pomaga swojej przyjaciółce w załatwieniu wszystkich formalności, rezerwuje pokoik w tanim hotelu, umawia spotkanie z tajemniczym Panem Bebe, podtrzymuje na duchu i wspiera. Obie dziewczyny razem przechodzą przez doświadczenie, po którym nic już nie będzie takie samo.

W obrazie tym, zrealizowanym na motywach powieści Braci Strugackich "Piknik na skraju drogi", akcja toczy się w bliżej nieokreślonej zamkniętej Strefie. Podobno istnieje tam komnata, która spełnia marzenia. W podróż do komnaty udaje się modny Pisarz i poważany Profesor – każdy z nich ma swoje powody, o których woli jednak nie mówić. Ich przewodnikiem staje się tajemniczy Stalker – "ni to jurodiwy, ni to apostoł nowej wiary"...

Wieczne Miasto nie zmienia się mimo upływu wieków: wciąż istnieje w nim grupa ludzi żyjąca poza społeczeństwem, dla której liczy się tylko zabawa, rozgłos i seks. Pieniądze nie są ważne, ponieważ nie stanowią dla niej problemu. W tym środowisku Rzymskiej bohemy Marcello Rubini, dziennikarz jednego z brukowców i niespełniony pisarz, czuje się jak ryba w wodzie. Opisując ekscesy i skandale z udziałem gwiazd, sam nie unika podobnego życia. Nie jest w stanie dochować wierności narzeczonej, ani tym bardziej odwzajemnić jej uczucia. Targany wciąż nowymi zachciankami: raz próbuje zdobyć amerykańską aktorkę, następnym wierzy w miłość do jednej z kochanek, czy też jest biernym obserwatorem sfingowanego objawienia Matki Boskiej. Takie "słodkie życie" prowadzi go do stopniowego oddalania się od prawdziwego życia - kontakty z ojcem, lub z coraz rzadziej widywanym przyjacielem są tego doskonałym przykładem.

Seymour (Ewan McGregor) ma wszystko, co Ameryka lat 60-tych definiowała jako szczęście: piękną żonę Dawn (Jennifer Connelly), dobrą pracę, wymarzony dom na wsi i ukochaną córkę, Merry (Dakota Fanning). Dzień, w którym dowiaduje się, że jego jedyne dziecko jest zdolne do brutalnych ataków terroryzmu, będzie ostatnim dniem jego dotychczasowego życia. Czy amerykański sen o szczęściu, pokoju i dobrobycie był tylko marzeniem jednego pokolenia?

Terry Malloy marzy o zostaniu sławnym bokserem. Niekiedy załatwia sprawy dla Johnny'ego Friendly, skorumpowanego szefa Związków Dokerów. Nasz bohater mimo woli zostaje wmieszany w morderstwo. Ma zeznawać przeciwko dwóm zbirom Johnny'ego.

Miało być jak w bajce. Wyjazd z matką do Stanów miał zapewnić 16-letniej Lilji spełnienie marzeń o dostatnim, normalnym życiu. Matka jednak wyjeżdża sama, zostawiając córkę w obskurnej, pozbawionej prądu norze, głodną i bez pieniędzy. Jedynym jej oparciem staje się jedenastoletni Wołodia, z którym włóczą się po mieście i wspólnie marzą o lepszym życiu. Lilja spotyka Andrieja, który zaprasza ją do Szwecji i obiecuje znalezienie pracy. Dziewczynka wsiada na pokład samolotu. Jednak Andriej jej nie towarzyszy.

Konflikty społeczne są w pełnym rozkwicie. Adrien Colbart (Bernard Blier), prezes potężnego CGI, uważany jest za przywódcę związkowego o radykalnych tendencjach. Jego siostrzeniec Benoît Lepape (Jean Yanne) jest cichym człowiekiem, który pracuje jako analityk finansowy w grupie przemysłowej. Wbrew temu, co myśli jego wujek, nie jest wrogo nastawiony do robotników. Z drugiej strony widzi demonstracje i transparenty jako „wybryki”. Po niefortunnym posunięciu Lepape zostaje zwolniony przez przykutego do wózka inwalidzkiego, Chourasa (Fernand Ledoux). Idzie do wuja i wyjaśnia mu swoją strategię: „przeciwko kapitalizmowi używaj kapitalizmu”. Przekonuje go do zainwestowania funduszy związkowych w odnoszący sukcesy biznes rowerowy. Mając te same fundusze i dochody z rowerów, Lepape wkrótce otworzył fabrykę modeli elektroniki.

Mężczyzna (zwany po prostu Naszym Bohaterem) (Philippe Harel), rozczarowany współczesnym społeczeństwem i wciąż w szoku po romantycznym rozstaniu, widzi, jak jego mizoginia narasta z dnia na dzień, w następstwie licznych frustracji wobec kobiet i niemożności normalnego współdziałania z nimi. Podczas podróży służbowej w towarzystwie Raphaëla Tisseranda (José Garcia), swojego zawodowego przełożonego, ale podwładnego pod względem przeżyć romantycznych, znajdzie sposób, aby głębiej pogrążyć się w swoich mrocznych myślach, wciągając kolegę ze sobą w spiralę patetyki. Jakby było mało, Nasz Bohater niechcący doprowadzi do śmierci Tisseranda, co zakończy się pogrążeniem postaci w całkowitej depresji. Na emeryturze w szpitalu psychiatrycznym w dalszym ciągu narzeka na kobiety i społeczeństwo, których stereotypowe wartości odrzuca. Film i tak kończy się pozytywnie, gdy Nasz Bohater bierze lekcje tańca i staje twarzą w twarz z kobietą, która jest wyraźnie wyższa od niego i która się do niego uśmiecha.