Ojciec chrzestny II 1974

film rewelka nawet nie odczułem że trwał tak długo bo oglądałem jak natchniony

Ciężki, bardziej uczuciowy, a zarazem tajemniczy. Taki jest Michael Corleone – postać niesamowicie złożona. Ale momentami był gorszy niż jego ojciec. Najlepsza kontynuacja w historii kina – dorównuje pod każdym względem swojemu pierwowzorowi i przyciąga widza tym samym, co w pierwszej części na bite 3 godziny. Dzieło kompletne pod każdym względem, będące jednocześnie klasycznym filmem gangsterskim, hołdem składanym kinu lat 30., a zarazem rodzinną sagą. Jest dziełem epickim w najszlachetniejszym tego słowa znaczeniu, nawiązującym do najlepszych tradycji filmu, oferującym widowisko z warstwą społecznej refleksji ukrytą pod dyskretnymi walorami rozrywkowymi. Nie do zapomnienia, żadnych słabych punktów. Totalny.

Cięższy i mroczniejszy niż I, ale dalej rewelacyjny. – Cała trylogia Ojca Chrzestnego opowiada przede wszystkim o życiu Michaela Corleone. W tej części widzimy tego życia najmroczniejszy etap, najbardziej przestępczy. Al Pacino przez wszystkie trzy filmy doskonale pokazuje nam tą postać, również w tej części nie zawodzi. Widać przemiany w nim zachodzące, jak się robi coraz twardszy, coraz bardziej bezwzględny.

Oczywiście nie jest to jedyny interesujący element filmu, świetnie pokazana jest młodość Vita Corleone, tym razem granego przez Roberta De Niro. Warto zwrócić na to uwagę właśnie między innymi dlatego, że inny aktor gra tą postać (Dla tych co nie wiedzą, obaj panowie – De Niro i Brando dostali Oskara za rolę Vita Corleone).

O tym filmie można by pisać i pisać, ja zwróciłem uwagę akurat na te dwa elementy bo mi najbardziej zapadły w pamięć. Ale cały film jest genialny, bezapelacyjnie 10/10.

Jak dla mnie zdecydowanie najlepsza odsłona trylogii, choć pierwszą część również oceniłem na dychę. Al Pacino i Robert De Niro w mistrzowskich rolach.

Dwójka równie znakomita, choć dla mnie jedno oczko niżej. Do perfekcji i ideału naprawdę bardzo niewiele zabrakło.