Filmy 1963

Po latach rywalizacji, dwaj zamożni mężczyźni, Lala Karamchand i Lalal Jagannath, postanawiają wybudować osobne domy. Problem w tym, że architektem obu projektów jest syn Jaggannatha - Rakesh Kumar i że domy są obok siebie. Co więcej, Rakesh i Sulekha, córka Karamchanda, zakochali się w sobie.

Adaptacja opowiadania Zofii Nałkowskiej pod tym samym tytułem, opublikowanego w zbiorze „Medaliony”. Anonimowa Żydówka wraz z innymi towarzyszami niedoli wyskakuje z pociągu wiozącego ludzi do obozu koncentracyjnego. W trakcie desperackiej próby ucieczki łamie nogę i bezradna leży na śniegu przy tytułowym torze kolejowym. Wokół kobiety zbierają się ludzie z pobliskiej wsi i debatują nad jej dalszym losem.

Historia walki o władzę opowiedziana za pomocą genialnie prostych środków graficznych. Gdzieś w kolumnowej sali pewnego monumentalnego gmachu odbywa się ważne zebranie. Jedno miejsce przy stole prezydialnym jest puste. Zasiądzie przy nim ten, kto użyje lepszego fortelu, by się do niego dostać. Wszystkie chwyty z podstawianiem nogi przeciwnikom dozwolone. Rozgrywka o tytułowy fotel ukazana jest z lotu ptaka: walczące ludziki przypominają ruchliwe, abstrakcyjne kółka, zbijające się w gromadki lub rozpierzchające na różne strony.

Satyra na system handlu w Polsce Ludowej. Mąż i żona oglądają w telewizji reklamę ciasta, które robi się i piecze bardzo szybko. Żona marzy o nowej kuchence, zaś mąż o czymś słodkim, wyrusza więc do miasta na zakupy produktów do ciasta.

Zainspirowani oglądanym w telewizji filmem o Wilhelmie Tellu Bolek i Lolek powtarzają legendarny strzał do jabłka. Bolek ustawia jabłko na głowie Lolka i strzela z kuszy…

Bugs przy pomocy super witamin dodających wigoru wciela się w rolę sprintera - Strusia Pędziwiatra, który się nadwyrężył. Szczęśliwie, nawet gdy witaminy zawodzą, udaje mu się przechytrzyć Kojota, choć jak zwykle Kojot oszukuje jak może. Film zawiera wiele skomplikowanych gagów. Choćby wtedy, gdy Wile E na szczycie wzgórza wystawia Bugsowi jako cel marchewkę na pokuszenie.

Po trzech latach od realizacji głośnego Małego westernu Witold Giersz powrócił do użytej tam po raz pierwszy techniki swobodnego malowania postaci pędzelkiem na celuloidach bez stosowania okonturowań (mniej więcej w tym samym czasie, zupełnie niezależnie, podobną metodę zastosował George Dunning w filmie Flying Man). „Czerwone i czarne” okazało się jeszcze większym sukcesem niż wielokrotnie nagradzany „Western”. Zasługa to, jak wydaje się, nie tylko znakomitej plastyki, ale i pomysłowego wykorzystania znanej skądinąd konwencji, w której animator sam pokazuje się na ekranie i prowadzi grę z rysowanymi przez siebie postaciami. „Czerwone i czarne” to utwór nie tylko piękny wizualnie i znakomicie animowany, ale, co rzadkie w polskiej animacji, niezwykle lekki i skrzący się niewymuszonym humorem.

Poszczególnych części dramatu nie łączą ani osoby bohaterów, ani fabuła. Pierwsza część „Świadków” – rodzaj prologu–- to poemat rozpisany na dwa głosy, uzasadniający ideę „naszej małej stabilizacji”. Małych trosk „o szafę /i o spodnie w szafie i o poetykę / i porcelanę i estetykę /i kieliszki i etykę…” Część II to scena z życia pary małżonków. Wypowiadają banalne słowa, wykonują rutynowe czynności. Gra pozorów nie przesłania jednak pustki, jałowości, ukrytej niechęci, obojętności. Pozornie sielankową scenkę drastycznie puentuje opowieść mężczyzny o małym chłopcu, który morduje kotka. W części III dwaj mężczyźni, uparcie tkwiący w fotelach, odwróceni tyłem do siebie i świata, toczą zdawkowy dialog. Niby są to zwierzenia, tak szczere, jak tylko dwaj mężczyźni mogą ze sobą otwarcie rozmawiać. Naprawdę ich słowa niczego nie wyjaśniają.

W archiwum Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce znajdują się albumy pozostawione przez hitlerowców podczas ucieczki po klęsce w 1945 roku. Na podstawie jednego z nich, zrealizowany został dokument Jerzego Ziarnika. Film przedstawia sylwetkę funkcjonariusza gestapo – Schmidta opartą na 129 zdjęciach z pozostawionego przez niego podczas ucieczki z Polski albumu. Ukazują one życie przeciętnego szeregowego członka hitlerowskiego aparatu przemocy, który z chorobliwą skrupulatnością uzupełnia swój fotograficzny pamiętnik o kolejne obrazy codziennych realiów życia i pracy w okupowanej prowincjonalnej Polsce. Zamieszcza w nim opatrzone beznamiętnym, wykaligrafowanym podpisem fotografie.

Kula ziemska rozpada się po wybuchu energii jądrowej. Życie przybrało formę mechanicznych kształtów. Przypominające ziemskie kury i kurczęta zwierzęta są skonstruowane z zębatek, sprężyn, przekładni. Wszystko wokół to martwa materia.