Filmy francuski neobarok

Po zabójstwie całej rodziny przez skorumpowanych policjantów dwunastoletnia Matylda zamieszkuje z sąsiadem Leonem będącym płatnym mordercą. Dziewczynka pragnie być taka jak on.

Nurkowanie swobodne jest dyscypliną sportową polegającą na swobodnym nurkowaniu bez butli z tlenem. Ten sport jest pasją dwóch przyjaciół: Jacques'a Mayol'a (Jean-Marc Barr) i Enzo Molinari (Jean Reno). Oprócz pasji do nurkowania dzieli ich wszystko. Jacques jest samotnikiem, który najchętniej całe dnie spędzałby w wodzie z ukochanymi delfinami, natomiast Enzo - mistrz świata w nurkowaniu swobodnym - uwielbia gdy otaczają go ludzie i jest o nim głośno. Jacques i Enzo, biorą udział w zawodach które rozstrzygną który z nich zasługuje na tytuł mistrza...

Skazana na dożywocie za zabicie policjanta Nikita otrzymuje propozycję nie do odrzucenia: albo pogodzi się z losem, albo podejmie rzucone jej wyzwanie i zostanie zawodowym zabójcą, pracującym na zlecenie ściśle tajnej agencji rządowej. Dziewczyna przechodzi szkolenie pod okiem sadystycznego opiekuna Boba (Tcheky Karyo) i rozpoczyna nowe życie. Staje się "Josephine" - uwodzicielską i wyrafinowaną maszyną do zabijania, która brutalnie rozprawia się z przeciwnikami.

Równie piękna, jaki i bogata Helena zaprasza Freda do domu. Fred mieszka w metro paryskim i jest człowiekiem marginesu. Zaproszenie traktuje jako okazję do ograbienia domowego sejfu. Następnego dnia wyznaje Helenie przez telefon, że ją kocha i przeprasza za nieprzyjemności, na które ją naraził. Proponuje zawarcie układu: kosztowności za noc wspólnie spędzoną.

Postapokaliptyczna przyszłość, w której ludzkość wyginęła niemal doszczętnie a garstka ocalałych straciła zdolność mowy. Główny bohater próbuje poskładać samolot, by uciec przed rządzącą okolicą bandą. W końcu udaje mu się, ale miejsce gdzie dociera niczym nie różni się od jego dotychczasowej kryjówki.

Rzecz dzieje się w Paryżu. Młody chłopak uwielbia operę. Posiada wiele nagrań ulubionych śpiewaków. Ta z pozoru niczym nie grożąca namiętność doprowadza go do wplątania w bardzo groźną aferę. Okazuje się, że jako jedyny posiada taśmy z głosem operowego sopranu. Taśmy te są bardzo cenne. Rozpoczyna się niebezpieczne dlań polowanie...

Zorg pracuje we Francji. Dogląda i ma pod opieką osiedle bungalowów przy plaży. Wiedzie spokojne, ciche życie, pracuje sumiennie a w wolnych chwilach pisze. Pewnego dnia do jego uporządkowanego świata wkracza Betty...

Léos Carax na własnej skórze zweryfikował prawdziwość powiedzenia o rodzącym się w bólach sukcesie. Realizacja Kochanków z Pont-Neuf przeciągnęła się do trzech lat, pochłonęła 28 milionów dolarów i doprowadziła do rozpadu związku reżysera z Juliette Binoche. Na domiar złego film poniósł także komercyjną klęskę. Jednak z perspektywy czasu Kochankowie z Pont-Neuf wydają się najbardziej spełnionym artystycznie dziełem Caraxa. Historia skomplikowanej relacji łączącej bezdomnego cyrkowca i ślepnącą malarkę wypełnia melodramatyczny schemat zaskakującą energią. Gwałtowna opowieść o uczuciu rozpiętym między ekstazą a depresją ostatecznie brnie w stronę rzadko spotykanego u Caraxa optymizmu. W słynnym finale tonący w Sekwanie bohaterowie zostają wciągnięci na pokład barki rodem z klasycznej Atalanty. Wymowna scena nie pozostawia wątpliwości: wirtuozeria Caraxa dorównała klasie samego Jeana Vigo.

Przez nocny Paryż wędruje samotny Alex. Sfrustrowany i nie pogodzony z losem, niespodziewanie spotyka młodą aktorkę. Właśnie rozstała się z ukochanym. Pełna zdesperowanej rezygnacji, w wędrówce przez opustoszałe miasto chce odzyskać spokój, równowagę. Miedzy dwojgiem samotników rodzi się sympatia, wzajemne zainteresowanie, potrzeba psychicznego wsparcia.

Thierry jest jak zaginiony bohater filmu Wolny dzień Ferrisa Buellera Johna Hughesa, przypadkowo teleportowany do liceum po drugiej stronie Atlantyku. Krnąbrny zgrywus realizuje swój niewątpliwy potencjał w sztubackich próbach wysadzenia szkolnego profesora z rowerowego siodełka. Jego tumiwisizm pozwala mu trwonić energię na rzeczy pozornie nieistotne. Azymut dla tych chaotycznych ruchów wyznacza dopiero delikatna Roselyne, która tembrem swojego głosu i przeszywającym świstem bata rozstawia po klatce drapieżne lwice. W tym osobliwym, inspirowanym biografią tresera dzikich kotów Thierry’ego Le Portiera, "portrecie artysty z czasów młodości" (przypadającej na burzliwe lata 80.) jak echo pobrzmiewają słowa Paula Éluarda: Najkrótszą drogą z jednego punktu do drugiego nie jest linia prosta, ale sen.