Filmy automatyczna sekretarka

Jest 31 grudnia 1999 roku. O północy ma nadejść koniec świata. Choć jest już blisko, wciąż świeci słońce... co jest dość dziwne. Ogłoszona dwa miesiące wcześniej wiadomość wywołała szok. Wybuchła panika, powstało zamieszanie. Instytucje publiczne podupadły, sklepy, restauracje, środki transportu świecą pustkami. Nie można znaleźć taksówki, nie ma nic w telewizji, telefony są poza zasięgiem. Z czasem przerażenie zmieniło się w akceptację. Przed nadejściem ostatniej nocy zostało do załatwienia już tylko kilka istotnych kwestii: gdzie będziesz o godzinie "0"? Co będziesz robił i z kim? Patrick (Don McKellar) usiłuje wykręcić się od kolacji z krewnymi. Craig (Callum Keith Rennie) posiada listę wyczynów seksualnych które chce przeżyć przed końcem. Sandra (Sandra Oh) próbuje dotrzeć do domu, by wypełnić zawartą z mężem Duncanem (David Cronenberg) umowę. A czas ucieka.

W środku swoich zakręconych relacji radiowy konferansjer zaczyna rozmawiać ze swoim największym fanem, młodym chłopakiem przez telefon. Jednak kiedy dochodzi do pytań o tożsamość chłopca życie radiowca zamienia się w koszmar i chaos.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Główny bohater Tom McHugh, jest dwudziestolatkiem mieszkającym z rodzicami na peryferiach Chicago. Po sąsiedzku mieszka urocza Geena Matthews, jednak z natury nieśmiały Tom nie ma odwagi się z nią bliżej zapoznać. Kiedy do domu przyjeżdża starszy brat Craig sytuacja zmienia się. Widząc rozterki brata, w jego imieniu zaprasza Geenę na randkę. Daje mu swoją kartę kredytową, by mógł sfinansować kolację. Jak się skończy randka?

Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jest w szoku, ale w jeszcze większą psychozę wpada, kiedy następnego dnia jej mąż pojawia się w domu cały i zdrowy. Kobieta podejrzewa, że wcześniej doznała jakiegoś złudzenia. Zaczyna ją prześladować upiorne przeczucie, że tragedia, która była jej wizją, nastąpi naprawdę. Za wszelką cenę stara się, by nie doszła ona do skutku.

Marcus jest znanym kolarzem, ze względu na kłopoty zdrowotne chwilowo wycofał się z czynnego uprawiana sportu. Jego brat, który chce go naśladować, jest podejrzewany o ciężką chorobę wykluczającą go o uprawianie wyczynowego sportu. Ale Marcus dochodzi do wniosku, iż spełnienie marzeń młodszego brata, może pomóc mu w przekroczeniu własnej słabości. Razem postanawiają wystartować w bardzo trudnym wyścigu.

Dla nowego komisarza Saint-Malo, mordercą i gwałcicielem 10-letniej dziewczynki jest René (Jacques Gamblin), jej nauczyciel rysunku. Ten, przygnębiony i niepełnosprawny po ataku, stracił inspirację. Jego ekstrawertyczna żona Vivianne (Sandrine Bonnaire) zostaje chwilowo uwiedziona przez Desmota (Antoine de Caunes), przeciętnego, znanego intelektualistę z towarzystwa. Małżonkowie zapraszają Desmota na pijacką kolację. René odwozi Desmota do domu. Ten ostatni zostaje znaleziony martwy w skałach w pobliżu jego domu...

Polityczna i ironiczna refleksja nad rolą przypadku. W 1992 roku w St. Juire. Julien Dechaumes (Pascal Greggory) młody, ambitny mer małego miasteczka w środkowej Francji z pomocą swoich kontaktów w partii socjalistycznej w Paryżu, otrzymuje pieniądze na budowę centrum kulturalno-sportowego. Ale partia socjalistyczna traci większość w wyborach. Wszystko byłoby w porządku, ale nastąpi siedem różnych zbiegów okoliczności. Między innymi, jego kochanka, powieściopisarka Bérénice Beaurivage (Arielle Dombasle), znajduje argumenty, by zniechęcić tę inicjatywę w imię obrony środowiska, a Marc Rossignol (Fabrice Luchini), nauczyciel, jest jeszcze bardziej radykalny w swej opozycji: projekt wymaga wycięcia zabytkowego drzewa.

Film ukazuje historię 22-letniej Aury (Lena Dunham), która wraca z college'u do swojej matki artystki. Aurze nie powodzi się: jej strona na YouTube ma tylko 357 odwiedzin, rzuca ją chłopak, jej chomik umiera, a ona sama nie wie jak pokierować własnym życiem. Zatrudnia się jako hostessa w restauracji, wchodzi w związki z dwoma mężczyznami, a przede wszystkim chce, żeby ktoś pomógł jej określić kim tak naprawdę jest.

Emma (Nathalie Baye) jest w ciąży. Podczas rutynowego badania lekarze odkrywają, że ma AIDS. Ponieważ nigdy nie brała narkotyków, nigdy nie miała transfuzji krwi i nigdy nie zdradziła swojego męża Charlesa, jest tylko jedna droga, w której nabawiła się choroby. Emma rozpoczyna dochodzenie. Odkrywa wielkie kłamstwo.