Aktywność

Bankructwo i długi to niewątpliwie popularny temat wśród gwiazd światowego formatu po dziś dzień. Uważam, że zasłużenie ten film zyskał miano klasyka ze względu na otoczkę, jaką się niewątpliwie otaczał ten obraz. Kino nieme już nie cieszy się taką popularnością jak dawniej – ale zostało jak najbardziej ocalone od zapomnienia ze względu na tytułowy bulwar, który ciągnie się przez m.in. Los Angeles i Beverly Hills. Świetnie opowiedziana historia – z tego powodu przyciąga film uwagę nawet dziś. Polecam każdemu szanującemu się miłośnikowi kinematografii.

Bardzo udany film. Elizabeth Taylor i Richard Burton zdecydowanie pokazali swój aktorski pazur – świetna fabuła, mnóstwo rozmów na życiowe tematy. Myślę, że Quentin Tarantino był zafascynowany tym dziełem, skoro kręci filmy właśnie w tak podobny do tego sposób. Małżeństwo, które przeżywa kryzys. Bardzo znajome. Wcale się nie nudziłem i uważam, że te pięć Oscarów dla niego całkowicie zasłużone.

@Redox Dokładnie. Ale Ojciec Chrzestny to jest Ojciec Chrzestny.

Dobry film. Aż trudno pomyśleć, że został nakręcony na podstawie realistycznych wydarzeń.

Klasyk kina baśniowego – a z kilkoma tekstami i sytuacjami z tego filmu spotkałem się dużo wcześniej w Shreku. Uważam, że to jest film obowiązkowy do obejrzenia, bo to stworzyło podwaliny dla późniejszej fantastyki. Wiedźmy i Dorotka były oczywiście najlepsze. Za dużo piosenek nie było co mnie ucieszyło, no i fenomenalna choreografia. Obowiązkowe dzieło do obejrzenia dla każdego. Nie jest ani trochę przeceniony, jak to jeden z magazynów śmiał się określić.

Najlepszy melodramat, jaki kiedykolwiek widziałem na równi z "Przeminęło z wiatrem". Opowiada on o miłości ludzi po przejściach – ona, umierająca na białaczkę kobieta która pragnie używać życia pełnymi garściami i on, hokeista – gracz w hokeja, pasjonat muzyki klasycznej, instrumentów i dobrej literatury. Wszystko ma swój koniec i oni o tym doskonale wiedzieli, dlatego kochali się tak jakby jutra miało nie być. Kopalnia emocji – płacz, śmiech, denerwowanie. I ta muzyka – bardzo trudno się przy niej nie wzruszyć. Ten film zasługiwał dużo bardziej na Oscara za rok 1970, aniżeli ten zakłamany i taki sobie Patton. Dałbym wszystko, żeby ten film trwał jeszcze dwa razy tyle. I z tego powodu wolę klasyczne kino od tego współczesnego (bardzo się zawiodłem na Nietykalnych).

Charles Bronson, legenda kina akcji, zagrał w tym filmie bardzo dobrze. A co do filmu byłby on jeszcze lepszy, gdyby nie beznadziejne zakończenie. Uważam, że goście, którzy okaleczyli na początku filmu rodzinę i przymuszali kobietę do gwałtu powinni pójść siedzieć za kratki. Tymczasem nic takiego wogóle nie miało miejsca. Jeff Goldblum jaki młody – aż miło na niego popatrzeć w tym filmie. Dzisiaj wymiar sprawiedliwości też nie działa tak jak powinien – do więzienia idą czasami Ci, co nie powinni, powinni byli cieszyć się wolnością (vide: Tomasz Komenda). Czas nie był stracony, jednakże uważam że do wyższej oceny czegoś zabrakło. Ale i tak daje jak najbardziej radę.

Piękna animacja. Wielkie brawa dla grafików i Roberta Zemeckisa. Osobiście uważam, że ten film nadaje się do obejrzenia nie tylko w okresie Świąt Bożego Narodzenia.

Długo się przymierzałem do tego filmu. W moim odczuciu znajduję w nim wiele. Od naiwnych i romantycznych ideałów do moralnego rozkładu osobowości. Patrząc na stronę techniczną zauważalny jest brak "precyzji" oraz częściowy chaos realizatorski. Rozumem, że może to wynikać z zamiaru ukazania swoistej psychodelii, która towarzyszy wielu scenom w filmie, ale mnie to nie za bardzo przekonuje. Jednakże duży plus należy się za to, że twórcy nie szczędzili muzyki, a trzeba przyznać, że tej jest wiele. Kilka wątków w filmie (zwłaszcza te podczas szalonych imprez) wywołały u mnie szczery uśmiech i były nader zabawne. Rozumiem, że ten obraz nie jest dokumentem, ale autorska wizja reżysera nie za bardzo do mnie trafia.

Wszyscy kochają się w Nietykalnych, ja o wiele bardziej wolę Green Booka. Miejscami zabawny, a czasem naiwny. Ogólnie film wart obejrzenia dla swych momentów.