Aktywność

Brutalna wiwisekcja umysłu psychopaty lącznie z jego motywami na grucie filozoficznym. Ale finale jest iście bergmanowskie i ono czyni ten film ponadprzeciętnym.

Moim zdaniem jeden z najlepszych polskich kryminałów wszech czasów. Świetne zdjęcia i muzyka tworzą tajemniczo-hipnotyczny klimat. Ciekawie niejednoznaczna historia dziejąca się w zakamarkach mrocznego Sandomierza. Postacie barwne i niepapierowe. Gra aktorska na najwyższym poziomie. Enigmatyczne zakończenie. Brawo Polska! Brawo Lankosz!

No, cóż, niedosyt, bo na plus ładne zdjęcia i od strony technicznej niemal perfekcyjny, ale jeśli chodzi o fabułę to nie porywa. Można było coś bardziej wciągającego na tej bazie stworzyć niż tak się snuć bez celu z miejsca na miejsce…dialogi też nie błyszczą za często. Być może reżyser miał zbyt osobisty stosunek do tematu, bo to jakaś luźna rodzinna historia, która na ekranie nie jest zbyt pociągająca…Co do muzyki to po prostu zebrano znane przeboje z epoki i zrobiono dobre aranżacje i choreografię.

Naiwne to i naciągane do kwadratu. Psychologia dziecka też się nie broni.

Bezczelny kopista, podziwiany przez gawiedź.

Jeden z ulubionych filmów Ingmara Bergmana

Bardzo udany film dyplomowy. Bardzo dobre kreacje aktorskie i ciekawie skonstruowana historia.

Doskonały kopista cudzych pomysłów w najlepszym tego zwrotu znaczeniu.

Nic ciekawego. Bezduszny scjentyzm i redukcjonizm w spojrzeniu na człowieka plus ponure wizje przyszłości. Oprawione kakofoniczną muzyką. Wszystko to trudne do strawienia. Ledwo dobrnąłem do końca tego odpychającego potworka. O wiele przyjemniej i ciekawiej potrafią przedstawiać naukowy pogląd na świat tacy mistrzowie jak Michio Kaku.

Kino egzystencjalnego niepokoju. Razi nihilizmem. Szczególnie wymowne podczas pandemii.