Ostatnie tango w Paryżu 1972

Film doczekał się niedawno premiery na wielkim ekranie również w naszym kraju :) Jestem z tego powodu rad, ponieważ nie ukrywam, że obraz Bertolucciego traktuję w kategorii klasyka melodramatu!

A ja poleciłabym film tylko widzom dorosłym, powiem więcej – dojrzałym:) Nie tylko ze względu na sceny erotyczne…

Jak dla mnie ten film może i był kiedyś kontrowersyjny, ba – może i był dobry, ale teraz to już tylko ramota, która ma niewiele do zaproponowania, poza wyśmienitą rolą Brando i bardzo dobrą stroną wizualną. A niektóre kwestie zamiast szokować czy zmuszać do refleksji, wywołują jedynie uśmiech – nierzadko zażenowania.

Prawdą jest, że współczesnego widza trudno jest czymkolwiek zaszokować, a i coraz mniej obrazów budzi kontrowersje… Jednak trzeba wziąć poprawkę, że film powstał prawie 40 lat temu! Zażenowanie? Owszem budzi niejedna scena, nawet obrzydzenie… (np.obcinanie paznokci w określonym celu)… Ale zaraz ramota? To chyba przesada? Jeśli coś jest dobre, wartość tego nie przemija! "Czasy się zmieniają i my się zmieniamy z nimi"…

Cóż, dla mnie to jest ramota i próba szokowania na siłę. Obrzydzenia to u mnie nie wywołało – nie wiem, może to kwestia mojej wrażliwości. Bardzo długo odkładałem obejrzenie tego filmu, a kiedy już to zrobiłem, oglądanie było dla mnie męczarnią… A rzeczone paznokcie były dla mnie durne, tylko i aż.
Ale cóż, Bertolucci do moich ulubionych reżyserów nie należy… obejrzałem "Konformistę" i byłem naprawdę pod wrażeniem tego filmu. Potem obejrzałem "Tango…" i mi ręce opadły. A jak jeszcze potem obejrzałem "Ukryte pragnienia"… bleh.
Ale jedno trzeba reżyserowi przyznać: ma wyczucie, jeśli chodzi o sferę plastyczną.