Filmy powojenna polska

Pierwsza powojenna komedia filmowa przedstawiająca perypetie młodego małżeństwa. On, Witek, jest kierowcą warszawskiego autobusu, ona, Krysia, warszawską ekspedientką. Pobrali się, lecz na samodzielne mieszkanie będą musieli jeszcze poczekać. Trafiają więc do lokum pani Malikowej, w którym przebywają już kelnerka Basia, zakochany w niej Fredek Ziółko, imitator dźwięków w radiu, oraz przedwojenny pan radca. Zjawiają się tu też dwaj kombinatorzy szukający skarbu. Do akcji tej włączają się najpierw pan Fredek, a następnie i inni lokatorzy zagęszczonego mieszkania.

Historia starzejącej się, doświadczonej życiem i schorowanej doktorowej Marty, borykającej się z nudą i wspomnieniami. Żyje ze swym mężem w małym miasteczku. Przypadek sprawi, że przypomni sobie, czym jest miłość, a nawet fizyczna fascynacja. Spotkanie z młodym mężczyzną i jego tragiczna śmierć w trakcie wspólnej kąpieli wywołują w niej uczucia i reakcje, jakich sama się nie spodziewała.

Akcja filmu, rozgrywa się w dwóch planach czasowych – we wczesnych latach pięćdziesiątych oraz współcześnie. Główną bohaterką jest Sabina (Agata Buzek), "szara myszka", która właśnie przekroczyła trzydziestkę. W jej życiu wyraźnie brakuje mężczyzny. Matka (Krystyna Janda) wie o tym najlepiej, dlatego próbuje za wszelką cenę znaleźć dla swojej córki odpowiedniego kandydata na męża. Całą sytuację kontroluje babcia (Anna Polony), ekscentryczna dama o ciętym języku, przed którą nie uchowa się żadna tajemnica. W przedwojennej kamiennicy pojawiają się kolejni adoratorzy. Żaden z nich nie wzbudza jednak zainteresowania Sabiny. Pewnego dnia, "jak spod ziemi", zjawia się uroczy, inteligentny i diabelsko przystojny Bronisław (Marcin Dorociński). Jego obecność rozpocznie serię zaskakujących zdarzeń, które ujawnią drugą stronę kobiecej natury...

Serial przedstawia losy pochodzących z różnych warstw społecznych mieszkańców przedwojennej, warszawskiej kamienicy, mieszczącej się przy ulicy Złotej, począwszy od końca II wojny światowej, aż po współczesność; przy okazji będąc cennym i pouczającym zapisem przemian społecznych i politycznych, mających miejsce w Polsce na przestrzeni ostatniego półwiecza.

Sensacyjna akcja rozgrywa się w hucie Bielawa. Do pracy w tej hucie zostaje przyjęty Borucki. Dyrektor huty, a nawet czujny sekretarz POP nie zdają sobie sprawy, że jest to bezwzględny szpieg pracujący dla wywiadu angielskiego. Borucki dostał od swoich mocodawców zadanie zorganizowania i przeprowadzenia akcji dywersyjnej mającej na celu przerwanie produkcji w hucie. Szpieg nie cofnie się przed niczym, nawet zabiciem Przewłockiego, szefa stalowni. Czy uda mu się wysadzenie huty w powietrze?

Historia rozgrywa się tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej. Inżynier Juliusz Zborski, niegdyś niezwykle przystojny, utalentowany tancerz, wraca z obozu koncentracyjnego. Niestety wraca zupełnie inny człowiek: schorowany epileptyk, niemowa. W odczuciu innych sprawia wrażenie człowieka nienormalnego. Przekonanie to jest błędne, gdyż Juliusz jest przy zdrowych zmysłach, rozumie i przeżywa dramat swego życia. Wraca do nadal kochanej, pięknej żony Róży. Ta straciwszy nadzieję na powrót męża, związała się pod jego nieobecność z profesorem Stępieniem. Teraz czeka ją dramatyczny wybór...

Historia rozgrywa się po zakończeniu II wojny światowej. Polacy powracają z wojennej tułaczki, główni bohaterowie spotykają się na małej stacyjce, oczekując tytułowe dwie godziny na pociąg. Każdy z nich ma za sobą przeżycia i doświadczenia z okresu wojny. Czy mogą sobie spojrzeć prosto w oczy?

Po przeżyciach wojennych Stefan nie potrafi wrócić do normalnego życia. Wciąż wspomina okupację, kiedy wraz z żoną uciekł z transportu. Oboje, skrajnie wyczerpani, postanowili popełnić samobójstwo. Kiedy Wanda skoczyła do rzeki, jemu zabrakło odwagi. Teraz żyje z poczuciem winy za jej śmierć. Pewnego dnia spotyka na ulicy żonę, którą uratowali wtedy przypadkowi ludzie. Rozstają się jednak, kiedy Wanda dowiaduje się prawdy. Nie umie pogodzić się z tchórzostwem swego męża. Mimo podjęcia jeszcze jednej próby wspólnego życia nie potrafią zapomnieć o przeszłości.

Debiutancki film Kazimierza Kutza, złożony z trzech nowel, „Krzyż”, „Pies” i „Wdowa”, będących adaptacjami opowiadań Józefa Hena. Akcja toczy się w czasie II wojny światowej i tuż po niej. „Krzyż”: Franek Socha to wiejski fajtłapa i poczciwina. Podczas wojny wykazuje się jednak bohaterstwem i zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych. Ma nadzieję, że po powrocie do rodzinnej wsi odzyska uznanie w oczach rodziny i znajomych. Wojnę postrzega jednak tylko jako działania frontowe. Po powrocie do domu przeżywa szok, gdy okazuje się, że wojna dotarła także tu, a z jego wsi zostały jedynie zgliszcza. „Pies”: Studium duchowej patologii spowodowanej przez wojnę. Do oddziału polskich żołnierzy przyplątuje się bezpański pies. Okazuje się jednak, że zwierzę zostało wyszkolone przez esesmanów do pilnowania jeńców w Oświęcimiu. Polacy wyładowują na nim swą nienawiść. „Wdowa”: Film pełen humoru i łagodnej satyry. Po wojnie w małym miasteczku na Ziemiach Zachodnich ludzie próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Do miasteczka przybywa wdowa po bohaterze wojennym. Miejscowi traktują ją niemal jak obiekt kultu. Mało kto dostrzega, że jest ona wciąż młodą i atrakcyjną kobietą, która chętniej niż o żałobie myśli o przyszłości.

Andrzej Uriaszewicz jest inżynierem, interesuje się sztuką. Szczególnie zajmuje go cenny obraz Veronese'a „Uczta Baltazara”. Wraca po wojnie do Polski, aby przemycić dzieło za granicę. Kiedy ze swym dawnym znajomym stwierdzają, że obrazu nie ma w skrytce, gdzie go przed wojną schowano, rozpoczynają poszukiwania. Uriaszewicz, aby ułatwić sobie zadanie, podejmuje pracę nauczyciela… Czy uda się odnaleźć zaginione dzieło? Czy inżynier wytrwa w postanowieniu powrotu za granicę?